LAİKLİĞE SON DARBE

     Başbakan yardımcılarından Bozdağ, "Diyanet laik olmamalı." dedi. AKP'nin alışılmış bir taktiği. Önce bir parti sözcüsü ya da hükümet üyelerinden biri, kamuoyunun gündem yorgunu ve şaşkını olduğu bir anda konuyu ortaya atıyor. Toz duman içinde halkın nasıl tepki göstereceğine bakıyorlar. Muhalefet partileri, basın konuyu irdelemezse işi sonuca vardırıyorlar. Bu arada basının büyük çoğunluğunu oluşturan yandaşlar da konuya kendilerince haklı gerekçeler bulup beyin yıkamaktalar. Sonrasında zemin hazır olunca da gerekli değişiklik yapılarak bir cumhuriyet kalesi daha yıkılmış oluyor.

     "Bu madde içinde laiklik ilkesiyle bağdaşmayan bir husus var. Yeni düzenlemede laiklikle bağdaşmayan bu hususun da Diyanet İşleri Başkanlığı'nı düzenleyen maddeden çıkarılmasında fayda vardır. Nedir o? 'Genel idare içinde yer alan Diyanet İşleri Başkanlığı laiklik ilkesi doğrultusunda' diye başlıyor... Yani görevini yaparken 'laiklik ilkesi doğrultusunda görev yapar' diye bir görev tanımı  yapılıyor. Yani laikliğin izin verdiği kadar din anlatımına, laikliğin izin verdiği kadar hizmete izin veren yapı var. Bu müdahaleci bir laiklik anlayışıdır, doğru bir şey değildir." Bu sözler, Bozdağ'ın açıklamasından bir bölüm. Burada kast edilen anayasanın Diyanet İşleri Başkanlığı ile ilgili 136. maddesi. Anayasanın bu maddesi ne diyor, bir de ona bakalım.

     "Genel idare içinde yer alan Diyanet İşleri Başkanlığı, laiklik ilkesi doğrultusunda, bütün siyasi görüş ve düşünüşlerin dışında kalarak ve milletçe dayanışma ve bütünleşmeyi amaç edinerek özel kanunda gösterilen görevleri yerine getirir. (Anayasa, madde 136)" Diyanet İşleri de diğer devlet kurumları gibi Cumhuriyet'in kuruluş felsefesine, anayasada ifadesini bulan laiklik ilkesine uymak zorunda. Gerici kafalar, laikliği "dinsizlik" olarak algılayıp halka da böyle algılattıkları için bu anayasa maddesinden rahatsız olmaktalar. İslam dininde ruhban sınıfı olmadığından dinle ilgilenen devlet kurumlarının ayrıcalıklı olması beklenemez. 

     136. madde Diyanet'e, siyasetin dışında kalsın, diyor. Kısacası camiye siyaset girmesin, istemekte. Bunun ne sakıncası olabilir ki? Siyasete bulaşan bir Diyanet'in yolu mu açılmak isteniyor? Zaten son zamanlarda Diyanet İşleri Başkanının fetva verirmiş gibi şeyhülislam edasıyla her konuda konuşması ilgi çekicidir. "Kürtaj" ve   "sezaryen" konusunda tıp adamlarından önce konuşması, hükümet yanlısı bir tavır takınması manidardır. BU tavırlarla camiye siyaset sokulmakta, din siyasete alet edilmekte. Buradan hareketle başbakan yardımcısının anayasanın 24. maddesinde neden değişiklik istediği de anlaşılmakta.

"Kimse, Devletin sosyal, ekonomik, siyasî veya hukukî temel düzenini kısmen de olsa, din kurallarına dayandırma veya siyasî veya kişisel çıkar yahut nüfuz sağlama amacıyla her ne suretle olursa olsun, dini veya din duygularını yahut dince kutsal sayılan şeyleri istismar edemez ve kötüye kullanamaz. (Bu arada, anayasadaki yazım ve noktalama yanlışlarının düzeltilesi ivedilikle gereklidir." Bu da 24. maddenin son paragrafı. Kim, neden rahatsız olur ki bu anayasa maddesinden?  Ancak din üzerinden siyasal ve kişisel çıkar elde etmek isteyenler rahatsız olur bundan. Dinin kutsallığını kötüye kullanmak, dine zarar vermez mi? Dini, günlük siyasetin içine sokmak, onun kutsallığına, saygınlığına zarar getirmez mi? Gerçek bir dindar böylesine zararlı bir yola sapar mı?

Bu iki maddenin değiştirilmesiyle laiklik, yasalarda da yaşayışta da kalmaz. Amaç, sözde özgürlük isteğiyle devletin sağlam temellerinden önemli birisini daha dinamitlemek. Laikliği ortadan kaldırmak demek, ulusal birliğimizi yok etmek demektir. Laiklik ilkesi ulusal bütünlüğümüzün en önemli ortak paydasıdır.

Merak ediyorum, AKP ile demokrasi(?) yarışına çıkan laiklikten yana olduğunu söyleyen siyasetçilerin önüne bu anayasa değişikliği gelince ne yapacaklar? Cumhuriyet'i cumhuriyet yapan laikliği mi savunacaklar; yoksa "din özgürlüğü" kandırmacasına inanıp AKP’ye destek mi verecekler ?

                                                                                                    Adil Hacıömeoğlu

                                                                                                      8 Haziran 2012