CUMHURİYET BAYRAMI

  

         Bugün Cumhuriyet’imizin 87. yılını kutluyoruz. Türk tarihinin en büyük uygarlık projesi, atılımı olan Cumhuriyet devrimidir. Bugünlerde bazı art niyetli siyasetçilerimiz her türlü siyasal ve toplumsal sorunun ortaya çıkışının nedenlerini, Cumhuriyet’e ve kurucusu M. Kemal Atatürk’e bağlamakta. Her türlü sorunu (Bunların birçoğu yapaydır ve özellikle gündeme getirilmiştir.), Cumhuriyet Devrimi’ne bağlama hastalığı sağlıklı bir ruh hali değil. Bu durum; bitmez bir kinin, tükenmez bir intikam duygusunun açığa vuruluşu. Türk Devrimi ile çıkarları zedelenen, gerici feodal bir toplumsal düzenin karanlığından beslenen bir güruh hiçbir zaman Atatürk ve Cumhuriyet’i içine sindirmedi.

            Kendine aydın diyen birçok kişi, Cumhuriyet Devrimi’nin erken ve tepeden inme olduğunu söylemekte. Bu sav; yersiz, yanlış ve Cumhuriyet’e giden süreci anlayamamaktan kaynaklanmakta. 1923’e kadar Türk toplumu türlü modernleşme atılımları yaşadı. Türk Devrimi’ne karşı çıkanların en büyük savları ise yapılan devrimlerin yeniliklerin toplumumuzun dokusuyla uyuşmadığı düşüncesi. Gerçek böyle mi? Bu sav gerçek dışıdır. Neden?

        Türk toplumu tarihinin hiçbir döneminde katı din kurallarıyla yönetilmedi. Toplumumuzun geleneklerine, yaşam biçimine baktığımızda bu gerçeği yakından görürüz. Her bölgemizin, ilimizin, hatta ilçemizin kendine özgü halk oyunları var. Bunlar, bu toprakların binlerce yıllık geçmişini bize anlatan en önemli belgeler, göstergeler. Bu oyunlarımıza baktığımızda büyük çoğunluğunun kadın, erkek birlikte oynandığını görmekteyiz. Binlerce yıl, bu toprağın kadını ve erkeği el ele tutuşmuş birlikte halay çekmiş, horon tepmiş, ata barı oynamış; karşılıklı göbek atmış, zeybekte birlikte kutsal toprağımıza diz vurup gururlanmış.

         Yine tarihin derinliklerinden gelen türkülerimize baktığımızda kadınla erkeği birlikte görürüz. Birçok yöremizde var olan kadın ve erkeğin atışma geleneği bize her şeyi anlatmıyor mu? Bu atışmalarda kadın perde arkasında mı duruyor? Sevda türkülerimizde kadına karşı incelik başka nerede var?

        Geleneksel kadın kıyafetlerine bakıldığında bugün Cumhuriyet karşıtlarının savlarının temelsizliği anlaşılmakta. Yörelerin doğal koşullarına göre değişen başörtülerinin nasıl bir sanat ortaya çıkardığını görmemek olanaksız.

            Köylerimizdeki tarımsal faaliyetlere komşuların kadın, erkek ayrımı olmadan imece yapmaları bizlere bir şeyler öğretmiyor mu? Yine nişan, düğün, bayram gibi toplu kutlamalarda aynı şeyi görmekteyiz. Düğünlere cinsiyet ayrımı yapılmadan herkes katılır, birlikte eğlenilirdi.

             Bu topraklarda tarihimizin hiçbir döneminde “kaçgöç” yaşanmadı. Kadınla erkek arasına duvarlar örülmemiş, kadın evine hapsedilmemiş, yaşamın her alanında erkeğiyle omuz omuza olmuştur.

         “Geçmişte Ulus'ta günün kıyafetine uygun değil diye kasketli köylünün oraya girişi, yasaklandı. Sakal ve bıyık yasaklandı.” Bu sözler günümüz başbakanına ait. Cumhuriyetçi görünerek Türk Devrimi’ne yükleniyor partisinin grup toplantısında RTE. Kılık kıyafet devrimini eleştiriyor kendince. Tarihsel dayanağı olmayan birtakım savlarla Türk Devrimi’ni eleştirmek, onun getirdiği çağdaşlaşmayı halkın gözünde küçük düşürmeye yönelik bir anlayışı anlamak olanaksız. RTE’nin söz ettiği o köylünün kasketinin şapka devriminin bir sonucu olduğunu da bilmemek ayrı bir bilgisizlik. Köylümüzün fes ve sarık yerine kasketi benimsemesi devrimlerimizin bir başarısı değil mi?

             Ankara Ulus’ta kasketli köylülerin gezdirilmediğini söyleyen başbakan, o yıllarda Ulus Meydanı’nda Atatürk heykelinin yanında bir halk kürsüsünün olduğunu bilir mi acaba? Anadolu’nun çeşitli yerlerinden gelen yurttaşlar ve Ankaralılar, o kürsüden her türlü istek, eleştiri ve düşüncelerini söylerlerdi. Bu düşünce özgürlüğünün tek parti dönemi olmasına karşın vardığı düzeyi gösterir. Bu kürsüler, ülkemizin tüm kent meydanlarında kuruluydu. Bu, Halkevlerinin öncülüğünde gerçekleşirdi. Günümüzde bir kent meydanına kurulacak bir kürsüden yurttaşın görüşlerini haykırması olanaklı mı?

            Yıllarca ulusal bayramlarımızı davul zurnayla kadın, erkek kutlayan halkımızın devrimleri benimsemediği söylenebilir mi? Cumhuriyet Devrimi’nin halkımızca benimsenmediğini söyleyenler, geçmişte fener alaylarının görkemini, bayram geceleri yurdumuzun dört bir tarafında düzenlenen gecelerdeki kalabalık katılımları anımsamalarını isterim. İl, ilçe, bucak merkezlerinde ve okulu olan köylerimizdeki bu gecelere, en uzak köylerden insanlarımızın çoluk çocuk nasıl coşkuyla katıldıklarını bilmemek bilgisizlik değilse bilerek emperyalizmin yıkıcılığına ortak olmaktır. Hele bunu bilip de inkâr etmek nasıl bir kötü niyet ve Türkiye düşmanlığıdır.

            Bugün ülkemizin neresine giderseniz gidin, en ücra köşedeki evlerde, kahvelerde, lokantalarda, köy odalarında, işyerlerinde Atatürk’ün fotoğraflarının başköşede olduğunu görürsünüz. Türk ulusu, Atatürk’ü hem kurtarıcısı hem de devrimlerinin mimarı olarak bağrına bastı. Halkın gönlünün derinliklerinde yer etmiş bir önderi ve O’nun devrimlerini toplumsal dokumuzdan söküp atmak kolay mı?

         1919’da başlayan Türk’ün devrimci uyanışına o zaman da karşı çıkanlar vardı. İşgalci emperyalistlerle işbirliği yapan saltanat yardakçıları, tatlı su liberalleri, yobazlar ve bölücüler ittifak halinde Kurtuluş Savaşı’na da Cumhuriyet Devrimi’ne hep karşı çıktılar. Her fırsatta dünün işgalcilerinin zehirli dilleriyle Türk Devrimi’ne saldırdılar. Bugün de bu ittifak işbaşında, yalnızca arkalarındaki büyük emperyalist güç değişti İngiltere’nin yerini ABD aldı. Küresel güçlerin sonsuz desteğiyle Atatürk’e, Cumhuriyet Devrimi’ne saldırmaktalar var güçleriyle. Onlar saldırdıkça Atatürk dağ gibi yükselmekte ülkemizin bağrında. Sinek dağa çarpsa ne olur?

             Cumhuriyet, toprağımıza kök salmış büyük bir çınar. Bu çınarı söküp atmak kolay değil. Şu anda yapılan çınarın dallarını budamak. Bahar geldiğinde budanan dalları eskisinden daha yeşil, daha gövermiş göreceğiz. Her dalda binlerce filizin, birbiriyle yarışırcasına boy attığına tanık olacağız.

                                                                  Adil Hacıömeroğlu

                                                                 29 Ekim 2010