DEVLET ADAMI OLMAK

4 Ekim 2010 tarihli Sözcü Gazetesi’nde bir haber dikkatimi çekti. Sıradan bir siyasetçi ile devlet adamı arasındaki farkı anlamak açısından önemli bir tavrı, bakış açısını yansıtıyor bu haber.

Eski ABD Başkanı Bill Clinton ülkemize gelerek bir dizi temasta bulundu. Bir özel üniversitemizde de konuşma yaptı. Bu arada Clinton’un bilekliği dikkat çekti. Ne yazık ki gazetecilerimizin çoğunluğunun konuya ilgisizliği ilginç. Çünkü bileklikte ileti, dedikodu üretecek tarzda bir özellik taşımıyordu. Eğer o bileklikte özel yaşamla ilgili bir yazı olsaydı, günlerce manşetlerden inmezdi.

Sözcü Gazetesi, Clinton’un Türkiye gezisiyle ilgili haberi verirken şu ayrıntıyı öne çıkarıyor. “Bu arada Clinton’un kolundaki asker bilekliği dikkatlerden kaçmadı. Clinton, ‘Irak’a Özgürlük Operasyonu’ sırasında 4 Haziran 2008’de düşman ateşi sonucu ölen Çavuş Shane Padraig Duffy’in künyesini bileğinde taşıyor. 2004 Yılında on ay boyunca Irak’ta görev yapan yirmi iki yaşındaki Duffy, ölümünden kısa bir süre önce Irak’tan izinli olarak ABD’nin Massahusetts Eyaleti, Taunton kentindeki evine dönmüştü. Ziyareti sırasında kendi onuruna eskiden okuduğu lisede bir beyzbol maçını karısı ve birkaç aylık bir bebek olan kızıyla izleyen Çavuş Duffy, yirmi üçüncü yaş gününden sadece dört gün önce hayatını kaybetti. (Sözcü)”

ABD, kendi çıkarlarını korumak için Irak’ı işgal ediyor. O günkü ABD Başkanı George W. Bush Cumhuriyetçi Parti’den. Clinton, Demokrat Parti’nin unutulmaz, çok başarılı başkanı. Yani biri iktidar, diğeri muhalefet. Ancak ikisinin de bir amacı var: ülkelerine hizmet etmek. Ulusal çıkarlar söz konusu olduğunda kenetleniyorlar. Sistemle, devletle, kurumlarla kavga etmek yok.

Irak’ta ölen bir ABD’li askerin künyesinin Clinton’un bileğinde olması halkına bir ileti. Ölene sahip çıkma, uğruna ölünen davayı sahiplenme, ulusal davalarda birlik olma davranışı. En önemlisi de ölene saygı göstermek. Bu, bir devlet adamı tavrıdır.

Clinton ABD başkanlığına aday olduğunda en sert eleştiriyi, Vietnam Savaşı sırasında geri hizmette olması nedeniyle aldı. Yine ABD’nin bir suikast sonucu öldürülen, unutulmaz başkanlarından John Kennedy, İkinci Dünya Savaşında ağır yaralanmıştı. Kennedy ailesinin büyük oğlu Joe aynı savaşta yaşamını yitirmişti. Her iki dünya savaşına da baktığımızda Amerika’nın ünlü zengin ailelerinin çocuklarını savaş meydanlarında görürüz.

Bizde öyle mi? Biz vatanı uğruna ölene şehit demişiz, ordumuza da Peygamber Ocağı. Hem dinsel hem de ulusal anlamda en büyük orun, şehitlerimizin. Sonra gazilerimiz gelir.

Siz bir bayram günü şehitliklere giden bir politikacı gördünüz mü? Bir gün olsun televizyonlarda, gazetelerde Kurtuluş Savaşımız ya da Güneydoğu’da şehit olan kahramanlarımız için övgü, saygı içeren haberlere rastladınız mı? Emperyalizmle işbirliği yaparak ülkesinin ulusal güçlerine silah çekenlerin nasıl yüceltildiğini, sahte kahramanlara dönüştürüldüğünü acı içinde izlemiyor muyuz?

Büyük devlet olmanın yolu, tarihine, ulusuna, değerlerine sahip çıkmakla olur.

Herkes terörün nasıl biteceğini tartışıp dursun. Bizim önerimiz basittir, ne zaman ki iktidarda ve muhalefette yer alan siyasetçilerimiz terör şehitlerimizin künyelerini bileklerinde taşırlar; işte o zaman terör biter. Bir dava ya da sorun ulus olarak sahiplenilmediği sürece üstesinden gelinemez.

Adil Hacıömeroğlu

4 Ekim 2010