ERKEK ÇOCUKLARA SORUMLULUK VERİLMELİ

Bazı anneler, erkek çocuklarını el üstünde tutar. Kendilerince onları mutlu etmek, rahat yaşamalarını sağlamak için özel ilgi gösterirler onlara. Onların evde iş yapmalarını istemez bu anneler. Onların her türlü gereksinmelerini, ayaklarına getirirler. Erkek çocuklarına üstün varlıklarmış gibi davranmaları herkesin ilgisini çeker. Gerçi az da olsa bazı babaların da erkek çocuklarını çok şımarttıkları bilinen bir şey. Çünkü babaların çoğu kız çocuklarını korur, onları el üstünde tutar.

Anne ya da baba, erkek çocuklarına ayrımcılık yaptıklarında, onların küçük yaştan başlayarak ev içinde sorumluluk almalarını önler. Bu da onları; yarın alacakları görevlerde, işlerde sorumluluktan uzak tutar. Anne ve baba, erkek çocuklarını hazırcılığa alıştırarak onları, yaşamları boyunca başarısızlığa tutsak eder. Bu tür çocukların yaşamları boyunca iki yakası bir araya gelmez. Bunun nedeni de yetiştirilme biçimi ve koşullarıdır. Oğullarını ellerini çocukluk ve gençlik döneminde sıcak sudan soğuk suya değdirtmeyen anne ve baba çocuklarının yetişkinlik döneminde başarısız, mutsuz, erinçsiz, amaçsız bir yaşamın yolunu açtıklarının farkında bile değiller.

Peki, bir erkek çocuğu, doğduğu günden iş yaşamına atıldığı döneme dek sorumluluktan uzak tutmak, gelecekte ne gibi sorunları ortaya çıkarır?

Öncelikle eşiyle büyük sorunlar yaşar sorumluluğun ne demek olduğunu bilmeyen çocuk. Annesinin ona gösterdiği özeni, eşinin de göstermesini ister. Yemeğinin, çayının, kahvesinin her şeyinin önüne getirilmesini ister. Evde hiçbir işin ucundan tutmaz. İşlerinin hepsinin eşince yapılmasını bekler. Ev yangın yerine dönse kılı bile kıpırdamaz. Çünkü o, iş yapmamaya alışmıştır. Bir başka deyişle anne ya da babası, onu asalak yaşamaya zorunlu kılmıştır. Onun kitabında evde dayanışma ve yardımlaşmayla sorunları çözmek, işleri elbirliğiyle yapmak yazmaz.

Sorumluluk almayı, yardımlaşmayla yaşamı kolaylaştırmayı, kendinin de sorumlulukları olduğunu bilmeyen erkek çocuk, ne yazık ki evlikte de kendi sorumluluklarını bilmez. Sorumluluklarını bilmediği için de evde hiçbir şey yapmaz bu çocuklar, büyüseler bile. Çünkü sorumsuz yetişen bir çocuk, sorumluluk alma konusunda yaşı büyüse de kendi büyümez, hep çocuk kalır. Bunun nedeni de onu yanlış yetiştiren anne ve babası. Aşırı korumacı davranmakla çocuklarını sorumsuz yetiştirmişlerdir.

Aşırı korunarak yetiştirilen ve çocukluğunda hiç sorumluluk almayan biri, kaç yaşında olursa olsun annesine ve babasına bağımlılıktan kurtulamaz. Evlenip çoluk çocuk sahibi olsa dahi bu bağımlık sürer ne yazık ki. Gelir ve giderini dengeleyemez. Dengeli bütçe yapamaz. Bu nedenle parasal olarak da anne ve babasına yük olmayı sürdürür. Onların emekli olduğunu, artık çalışamayacak kadar yaşlandığını bir türlü algılayamaz. Bu nedenle her sıkıştığında çözümü anne ve babasından yardım almakta bulur. Çünkü çocukluğundan beri en iyi öğrendiği çözüm, bu.

Sorumluluk almadan yetişen çocuk, işine zamanında gidemez. Çünkü artık yanında onu, tüm naz niyazına karşın sabırla uyandıracak annesi yok. Kahvaltısını önüne getirip ısrarla yedirecek koruyucusu çok uzakta. Giysilerini, akşamdan ütüleyip hazırlayan, ne giyeceğine karar veren annesi yanı başında değil. Annesinin kendisi için yaptıklarını karısından bekleyen böyle yetişen kişiler, eşlerinin çalıştığını usuna getirmez bile. Bu kimselerin duygudaşlığı yok sayılır.

İşine zamanında gidemeyen kişi, işyerinde sorunlar yaşar. Çünkü işe geç kalarak ya işini yapamamakta ya da yarım yapmaktadır. Bu nedenle bu kişi, çok geçmeden işini yitirir. Bu da evde birçok sorunu ortaya çıkarır. Giderek evlilik kurumu çatırdamaya başlar. Sonunda kendi de evi de bir yıkım sürecine girer.

Aşırı korunarak ve en küçük işleri bile yaptırmadan yetiştirilmiş çocuk; en küçük, basit el becerilerini kazanamaz. Bu nedenle günlük yaşamında beceriksiz birine dönüşür yetişkinliğinde. İş yapmaya yapmaya, sorumluluk almaya almaya doğuştan getirdiği yetenekleri de zamanla körelir. El becerileri gelişmez. Tasarı ve düşüncelerini yaşama uygulama konusunda zorluk çeker. Aslında yaşamı acınası bir durumdadır. Ne yazık ki bunu yaratan da onu her şeyden çok seven anne ve babasından başkası değil.

Birçok çocuğu beceriksizliğe, sorumsuzluğa, tembelliğe, başarısızlığa, mutsuzluğa, yaşam karşısında zayıflığa tutsak eden ne yazık ki onu yetiştirenler. Anne ve baba, çocuğuna sevgiyi, korumayı ölçülü yapmalı. Her şeyin aşırısı zararlı olduğu gibi çocuğu aşırı sevmenin de korumanın da zararlı olduğunu söyleyelim. Yanlış anlaşılmasın, “aşırı sevgi” sözüyle anlatmak istediğim şey, içeriği boşaltılmış sevginin bağımlılık ilişkisine dönüşmesi. Bazı kişiler, bağımlılığı sevgi sanır. Oysa bu, çocuğa en çok zarar veren bir ilişki biçimi. Bu nedenle çocuklara, hangi yaşta olursa olsun sorumluluk vermekten kaçınmamalı.

                                                         Adil Hacıömeroğlu

                                                         17 Temmuz 2025