KILIÇDAROĞLU’NUN SOÇİ KEHANETİ
“Biz
2013 Yılında, Türkiye’de uluslararası Suriye konferansı düzenlenmesini istedik.
Rusya’yı çağırın, Amerika’yı çağırın, Avrupa Birliği’ni çağırın, Arap ligini
çağırın ve Suriye’nin taraflarını çağırın ve Türkiye bu soruna çözüm bulsun,
dedik; ama ellerinin tersiyle ittiler. Şimdi bizim istediğimiz noktaya
geldiler. Suriye’nin sorununu çözmek istiyorlar. Çözülürse son derece mutlu
oluruz. Suriye’nin bütünlüğünden, Irak’ın bütünlüğünden yanayız. Türkiye’nin
bütün komşularıyla barış içinde yaşamasını isteriz ve bunun için bizim üstümüze
ne düşüyorsa her türlü desteği vermeye hazırız.” Soçi’de yapılan Erdoğan, Putin
ve Ruhani görüşmesinden sonra Kılıçdaroğlu’nun yaptığı destek açıklamasından
alınmış bu paragraf.
“Kılıçdaroğlu,
Soçi zirvesiyle ilgili diyor ki: “Şimdi bizim istediğimiz noktaya geldiler. Gerçekten
öyle mi? Soçi’de, Kılıçdaroğlu’nun istediği noktaya gelinmiş midir?
Kılıçdaroğlu’nun
Suriye sorunun çözümü için önerisi neydi? “Biz 2013 Yılında, Türkiye’de
uluslararası Suriye konferansı düzenlenmesini istedik. Rusya’yı çağırın,
Amerika’yı çağırın, Avrupa Birliği’ni çağırın, Arap ligini çağırın ve
Suriye’nin taraflarını çağırın ve Türkiye bu soruna çözüm bulsun, dedik; ama
ellerinin tersiyle ittiler.” Kemal Bey’in çağırın dedikleri kimler? Rusya, ABD,
AB, Arap Ligi, Suriye’nin tarafları (Bunun içinde Esat yönetimi olduğu gibi ABD
denetimindeki terör örgütleri de var.)… Burada bölgenin önemli aktörlerinden
İran var mı? Yok…
Kılıçdaroğlu,
aklına gelen kuruluşu, devleti sıralayıp saymış rastgele… Güya çözüm önermiş.
Saydıklarının çoğunluğu Suriye’yi perişan edenler, buradaki terör gruplarını
destekleyeler… Suriye’yi karıştırıp terörle iş tutanlarla çözüm olur mu? Olmaz…
Olmadı zaten… Bu nedenle Cenevre görüşmeleri sona erdi bir sonuç alınamadan.
Cenevre,
tarihin çöplüğüne gidince yerine Astana geldi. Önemli bir adım atıldı burada.
Çözümün ışığı yandı. Esat yönetiminin gücü arttı. Buna koşut olarak da ABD ve
müttefiklerinin etkinliği azaldı Suriye’de. Ardından Türkiye, Rusya, İran
yetkilileri arasında bir dizi görüşmeler yapıldı. En sonunda Soçi gerçekleşti.
Çözüm, masaya yatırıldı. Taraflar anlaştı.
Suriye’de
çözümü hızlandıran bölge ülkelerinin birleşmesi… Bölge ülkelerinin ABD
emperyalizmine karşı tavır alması… ABD denetimindeki terör örgütlerinin silahla
bastırılması… İşte, Soçi ABD ve yandaşlarının dışlanmasıyla kazanılmış bir
başarı… Burada, Kemal Bey’in saydıkları yok! Yani ABD’li, AB’li, Suud’lu çözüm
yok!
Kılıçdaroğlu’nun
önerisi gerçekleşseydi Suriye’de çözümü gerçekleştirmek olanaksız olurdu. Ey
Kılıçdaroğlu, senin önerdiğin bir şey yok! Olmadığı için de senin
söylediklerinin gerçekleşmesi olanaksız. Öncelikle Kemal Bey’in Ortadoğu’daki
sorunların özümü için olaylara Türkiye, Suriye, Irak, İran penceresinden bakmasını
öneririm; AB, ABD penceresinden değil.
Adil
Hacıömeroğlu
25
Kasım 2017
NATO’NUN HEDEFİNDE ATATÜRK VAR
Türkiye,
1952 yılından beri NATO üyesi. Aradan altmış beş yıl geçmiş. NATO istediğinde
Türkiye, hizmete koşmuş. Ancak Türkiye’nin başı sıkıştığında NATO destek yerine
köstek olmuş.
NATO
deyince yanlış anlaşılmasın... NATO demek, ABD demek… ABD’nin dünya egemenliği
kurma amacının aracı NATO. Bu nedenle NATO’nun çıkarları demek, ABD’nin
çıkarları… Eğer ABD çıkarları söz konusu değilse ortalıkta NATO da yok! Türkiye’nin
uluslararası bir anlaşmazlığı olduğunda, güvenliği tehdit edildiğinde “Taraflara
itidal ve sükûnet tavsiye eden” bir NATO çıkar karşımıza. Çoğu zaman da Türkiye’nin
karşıtını açıkça destekleyen bir ABD/NATO görürüz.
1952’den
bu yana Türkiye’yi uluslararası ilişkilerde zorlayan ve güvenliğini tehdit eden
Kıbrıs, Ermeni, PKK, Ege… gibi sorunlarında hep karşımızda olan bir NATO/ABD
gördük.
Tam
bağımsızlığımızı NATO uğruna feda ettik. Ulusal ekonomimizi NATO boyunduruğunda
yıkıma uğrattık. Kalkınmamızı NATO çıkarları için aksattık. Milli eğitimimizi
NATO/ABD reçeteleriyle yozlaştırdık. Yeraltı ve yerüstü kaynaklarımızı NATO/ABD’ye
şirin görünmek için beş paraya harcadık.
Nice
devrimci aydınımızı, NATO/ABD operasyonlarıyla toprağa verdik. Tam bağımsızlık
ateşiyle yanıp tutuşan mangal yürekli gençlerimizi, okyanus ötesi buyruklarla biçti
NATO’cu iktidarlar.
ABD
planlarıyla devletimiz yıkılmaya, vatanımız parçalanmaya, ulusumuz birbirine
kırdırılmaya çalışıldı.
NATO
tatbikat yapacak Norveç’te. Türkiye’de katılacak bu tatbikata. Tatbikatın
fotoğrafları yansıyor kamuoyuna. NATO’nun düşmanı olarak Atatürk gösterildi. Erdoğan
da düşmanla işbirliği yapan kişi olarak gösterildi. Bu olay, bir görevlinin
yaptığı yanlışlık olarak geçiştirilemez. Yıllardır ABD/NATO’nun yıkmaya
çalıştığı Atatürk ve onun kurduğu Cumhuriyet. Yalnızca bu görevli, NATO’nun
bilinçaltını açık etmiştir, bu kadar…
Neden
Atatürk?
Atatürk
demek, Türkiye demek…
Atatürk
demek, ezilen uluslara emperyalizme karşı mücadelenin yolunu gösteren lider
demek…
Atatürk
demek; ortaçağ karanlığına, yobazlığa, feodal geriliğe meydan okumak demek...
Atatürk
demek, tam bağımsızlık demek...
Atatürk
demek, emperyalist sömürüye başkaldırı demek...
Kısacası
Atatürk demek, Türkiye demek...
Bunu
içindir ki, NATO/ABD Atatürk’ü düşman belliyor. Biliyorlar ki, Atatürk
yıkılırsa Türkiye de yıkılır. Bu gerçeğin ışığında şunu söyleyebiliriz ki;
Atatürk’e, onun devrimlerine dil uzatan kim olursa olsun, dün olduğu gibi bugün
de ABD’ye hizmet eder. Yıllardır İngiliz ve Amerikan gizli servislerince
üretilen yalan/iftiralarla Atatürk’e kara çalmaya çalışanların yüzü
kızarmalıdır. Bu aymazlıklarına son vermeliler. Çünkü Türkiye hepimizin ülkesi…
Türkiye yok olursa hepimiz yok oluruz. Atatürk, Türkiye’yi ayakta tutan direk…
Direk yıkılırsa ortada yapı kalmaz.
Artık,
NATO’dan çıkma zamanı daha gelmedi mi?
Adil
Hacıömeroğlu
18
Kasım 2017
1938 DERSİM, TÜRKİYE CUMHURİYETİ’NİN CİNNETİ; ÖYLE Mİ?
CHP
Tunceli İl Başkanı Ali Rıza Güder, Cumhuriyet’e karşı isyan eden Seyit Rıza’yı
anmak için basın açıklaması yaptı. Basın açıklamasındaki sözleri ilgi çekici…
“1938
Dersim, Türkiye Cumhuriyeti’nin cinnetidir. (…) İnsanoğlunun en zalim kılıç
darbesiyle bu dünyadan göçüp gitmiş atalarımızdan bir nebze hürmetin ve
merhametin esirgenmesi duygularımızı incitmektedir.” demekte Güder Cumhuriyet’e
karşı cinnet getirerek. Cinnet, “delilik” demek. Yani aklın ve mantığın yok
olduğu bir durumdur cinnet. Cumhuriyet ve onun kurucu yöneticileri akıldan,
mantıktan uzak kişiler midir? Delirmişler miydi? Ne yaptıklarını bilmeyecek
kadar kendilerini yitirmiş kişiler midir Cumhuriyet’in kurucu yöneticileri?
Düşmanına gösterdiği merhameti kendi yurttaşından esirgeyecek kadar gözü dönmüş
kişiler midir Cumhuriyet’in kurucuları?
1938
Dersim olayları sırasında Türkiye’nin başında Atatürk var. “Yaşamda en gerçek
yol gösterici bilimdir, fendir.” diyen bir önder “cinnet”le suçlanmakta. Hem de
kurucusu olduğu partinin il başkanınca. Bu, rezaletin ötesinde bir şey…
Güder,
emperyalizm destekli Cumhuriyet karşıtlarını “atalarımız” diye anmakta. Ey
Güder, senin ataların sömürgeciliğe karşı savaşıp Cumhuriyet’i kuran Atatürk ve
arkadaşları mı, yoksa emperyalistlerin kışkırttığı Seyit Rıza ve yandaşları
feodal derebeyileri mi? Cumhuriyet yıkıcısı Seyit Rızalar atansa Atatürk’ün kurduğu
partide ne işin var?
CHP’nin
Tunceli İl Başkanı, genel başkanının yolunu izlemekte. Genel başkan “Ben
Dersimli Kemal’im!” derse il başkanı da “1938 Dersim, Türkiye Cumhuriyeti’nin
cinnetidir.” der. Şaşırdık mı? Hiç… Atalarımız, “Ön tekerlek nereye giderse art
tekerlek de oraya gider.” sözünü boşuna söylemişler.
Adil
Hacıömeroğlu
17
Kasım 2017
MÜFLİS BEZİRGÂN
On
beş yıldır AKP iktidarına muhalefet yapan partilerin en büyük çıkmazı seçenek
oluşturacak siyaset üretememeleridir. Türkiye’nin iç ve dış sorunlarına
çözümler üretemeyen muhalefet partileri, bir kısır döngünün içine girdiler. Deyim
yerindeyse avara kasnak gibi dönüp durmaktalar; umutsuz, amaçsız…
Yeni
siyasetler üretemeyen partiler, siyaseti kişiler üzerinden yürütmekteler. Oysa
sorun, sistem sorunu. Uzun zamandır, 24 Ocak 1980’den beri, Türkiye liberal sistemin
egemenliğinde. Bu sistem; köylüyü ürünsüz, kentliyi üretimsiz, genci işsiz, emekliyi
aşsız, çalışını umutsuz yapmakta.
Liberalizm
kara bir kâbus gibi toplumumuzun tüm değerlerini aşındırıp yok etmekte. Ulusal
kazanımlarımız, yıllar içinde sorumsuzca peşkeş çekildi emperyalist odaklara ve
sonradan görme asalaklara. Doğa yok edildi umarsızca. Orman ve tarım alanlarında
ağaç, sebze, meyve, tahıl ürünleri yerine betonlar yükselmekte. Emperyalizm
güdümlü terör, Mehmetçiğin kanını dökmekte vatan topraklarına. Nice ocaklar
söndü emperyalist saldırıların kör karanlığında.
Yedi
düvele karşı amansız bir savaşın sonunda elde edilen bağımsızlık, özgürlük,
başı dik yaşam, kula kul olmayı reddeden anlayış kişisel çıkar uğruna heba
edildi.
Bilim,
hurafenin toz bulutunda görünmez oldu. Bilim, sanat, kültür adamları aşağılandı;
yobazlığı yayarak halkı soyan zehirli akrepler yüceltildi.
Çayırın
çimeni bitmez, akarsuyun suyu akmaz, yaylanın çiçeği açmaz, denizin balığı görünmez
oldu. Geceleri gökyüzünde yıldızları arar oldu umutsuz gözler. İnsanoğlu, koca
koca kentlerde yapayalnız kaldı bir beyaz camın karşısında, beton bir kafesin içinde.
Milyonlarca insanın içinde insana hasret bir yaşamın girdabında debelenmekte
yurttaşımız.
Muhalefet
partileri ne yazık ki ülkenin karanlık gidişini değiştirecek seçenekler üretememekteler.
Sistemi sarsacak söylemler yok dillerinde ve gönüllerinde. Parti programlarına
bakıldığında liberal sistemi yıkacak tümceler görülmemekte. Ülkemizi mahveden,
insanımızı yok eden kapitalizme karşı her hangi bir söz ya da davranış yok!
Türkiye;
halkının sağduyusu, yurtseverliğiyle emperyalizme tavır alıp savaşmakta. Böyle
bir durumda tüm ulusun tek yürek, tek yumruk olması gerekirken çatlak sesler
çıkmakta emperyalist odaklara yaranmak için.
Türkiye
savaşın içinde... Ülkemizden ve bölgemizden ABD emperyalizmi kovulmakta. Bazı
sığ siyasetçiler, geçmişi deşelemekte bıkıp usanmadan. Bugüne, yarına değil;
geçmişe bakmaktalar sürekli. “Bugünün çamaşırlarını dünün güneşinde” kurutmaya
çalışarak diyalektiği reddetmekteler. Dünyanın en büyük devrimcilerinden biri
olan Atatürk’ün mücadele stratejisinden ve taktiklerinden ders almak yok! Dünya
devrimleri tarihini bilmemekteler. Bilenler de derin bir unutkanlık içinde. “Stratejik
davranış” hak getire…
Geçmiş
mi? Türkiye’ye her alanda ihanet edenlerin hesabı kesinlikle görülür. Her şeyin
zamanı vardır. Sabır gerekir güzel şeyler için… Koşullar uygun olunca kimse
kaçamaz halkın adaletinden.
Türkiye’nin
asıl sorunlarını göremeyen muhalefet, çözüm de üretemiyor, Üretemeyince de müflis
bir bezirgân gibi eski defterleri yoklamakta. Tıpkı feodal ağalar gibi. Geçmişin
kavgası, kan davasına dönüşünce geleceği kurmak zorlaşıyor.
Adil
Hacıömeroğlu
5
Kasım 2017
ATACAN’IN KUZUSU
Atacan(6),
çocukların çoğunluğu gibi pelüş oyuncaklarla oynamayı seviyor. Kuzu, ayı,
panda, inek… Bu yumuşacık oyuncaklara kendince kişilikler yüklüyor. Onları
konuşturuyor, onlarla saatlerce zaman geçiriyor. Oyuncakların cansız
olduklarını bilmesine karşın onlarla bıkıp usanmadan söyleşmekte. Onları
temizliyor, tarıyor. Evde, apartmanda, hatta mahallede yaşıtı, arkadaşı olmadığından
pelüş hayvanlarla dostluk kurmakta. Bu dostluk çoğu zaman sokakta yaşayan kedi
ve köpeklere taşınmakta. Onları beslemek, birincil amacı. Balkonumuza her gün
karga, serçe, kumru, güvercinler… için yem atmakta.
Hayvan
sevgisi, yaz dinlencelerinde yaklaşık bir ay kalabildiğimiz Mürefte’de doruğa
çıkmakta Atacan’ın. Çünkü orada her türlü hayvanla içli dışlı olmakta. Börtü
böcekle yaşamakta. Köy yaşamını uzaktan da olsa tanımakta.
Doğa,
insan için olmazsa olmaz. Ahlak, vicdan, yaratıcılık, uyum, paylaşma, dayanışma,
sevgi, iyimserlik, umut… doğada oluşup gelişmekte. Doğadaki varlıklar
arasındaki ilişki insanlar için öğretici bir eylem. Doğa; bilgisi tükenmeyen
sonsuz bir hazine, okul…
Geçtiğimiz
kurban bayramında Mürefte’deydik. Bir yakınımız kurban kesmeye karar verdi. (Yıllardır
aksatmadan kurbanımı toplum yararına bir kuruma bağışladığımı da belirteyim bu
arada.) Hep birlikte kurbanlık koç bakmaya gittik. Uzun arayışlardan sonra
kurbanlık koçu bulduk. Kısa bir pazarlıktan sonra koç satın alındı. Kurban
bayramı sabahına dek koç, aldığımız yerde kaldı.
Kurbanlık
seçerken en çok mutlu olan Atacan’dı. Çünkü koyunlarla sarmaş dolaştı. Onları
öpüp kokluyor, onlara eliyle ot ve türlü meyveler yediriyordu. Hatta ileri giderek
bir kuzu alıp İstanbul’daki evimizin balkonunda beslememizi önerdi bana. Bunun
olanaksızlığını, zorluğunu ikna edici bir dille ona anlattım. Ancak ileride
yaşam koşullarımız değişirse bir kuzu alacağıma da söz verdim.
Kurban
bayramı sabahı kurban kesme işini üslenmek bana düştü. Vekâleti aldık ve eşimle
erkenden koçun bulunduğu yere gittik. Bu sırada Atacan uyuyordu. Amacımız o
uyanana kadar kurban kesim işini bitirmekti. Uyandığında her zaman olduğu gibi
benim nerede olduğumu sordu. Evdekiler: “Babanla annen kurban kesmeye gittiler.”
dediler. O: “Hani geçen gün aldığımız koçu mu?” diye sorunca ne yazık ki, “Evet!”
yanıtını aldı.
Kuşluk
vakti elimizdeki torbalarda etlerle geldik. Atacan, etleri görünce uzaklaştı. Üzüldüğü
her halinden belliydi. Bir şey söylemedi. Ben, onun üzüntüsünü gidermeye
çalıştıysam da nafile…
Kurban
bayramı ertesi İstanbul’a döndük. Evdeki pelüş kuzusu hep elinde... Yürüyüşte,
markette, parkta, konuklukta, gezilerde… Çocuğun elinde kuzuyu görenler, “Onu
bize ver, keselim.” demekte. Güya çocukla şakalaşıyor bu koca erkekler, kadınlar…
Çocuk, bu sözler karşısında kuzusuna sımsıkı sarılmakta. “Bu gerçek kuzu değil,
bunun eti yok, siz bez mi yiyeceksiniz?” diye yanıtlamakta bu koca çocukları ve
hızla kuzusunu kaçırmakta.
Atacan,
kurban bayramı sonrası başta kuzusu olmak üzere pelüş oyuncaklarının tümünü
yatağına dolduruyor geceleyin. Onları sarıp sarmalıyor. Her gece iki yanına bir
hayvanını alıp uyuyor. Ama bu oyuncaklardan biri, hep kuzucuğu oluyor. Sabahleyin
uyanınca okula gitmeden önce onları koltuklara diziyor, “Burada oturun, ben
gelinceye kadar olur mu?” diyerek vedalaşıyor hayvancıklarıyla.
Bazı
küçük hatalar, dikkatsizlikler, hesapsız davranışlar çocuklarda olağanüstü
fırtınalara neden olmakta. Bunların karşısında duyguları allak bullak,
darmadağınık... Bu nedenle çocuklarımıza söyleyeceğimiz her söze, onların
karşısında yapacağımız her davranışa özen göstermeliyiz. Çocukların ruh sağlığı
için özel çaba gerekir; çünkü onlar geleceğimizdir.
Adil
Hacıömeroğlu
3 Kasım 2017
SİLAHIN ESİN KAYNAĞI ORGAN
Doğa,
biraz daha geniş düşünürsek evren, insanların buluşlarındaki esin kaynağı.
İnsanoğlu doğayı, giderek evreni tanıdıkça bilinmez olanın gizemini çözer.
Varlıkların yaşam döngüsündeki özellikleri, kişiye yeni bakış açıları kazandırır.
Atacan,
doğaya hayran biri. Doğa belgesellerinin hiçbirini kaçırmaz. Doğa ve evrenle
ilgili kendi yaşına uygun ne kadar kitap varsa alır. Kitaplarını önüme koyar.
“Hadi, okuyup öğrenelim.” der. Ben de onun isteğine uyar, saatlerce ona kitap
okurum. Onun durmaksızın, bıkmadan sorduğu soruları yanıtlamaya çalışırım. Bu
sorularla nasıl bir öğrenme isteği taşıdığını gördükçe ona hayranlığım daha da
artar.
Doğa
ve evrenin yanı sıra ulusal bayramlara da duyarlıdır Atacan. Bayramlara çok
önem verir. Neden bu günlerin bayram olduğunu defalarca sorar. Her defasında da
can kulağıyla dinler anlatılanları.
29
Ekim Cumhuriyet Bayramı’nda her yıl olduğu gibi Bağdat Caddesi’nde yürüyüş ve
fener alayı var. Atacan, yürüyüşe katılmak istediğini söylüyor. Zaten ben
çaktırmadan hazırlıkları yapmıştım. O, Türk Bayrağı olan tişörtünü giydi. Hava
biraz serince olduğundan eşim, onu sıkıca sarıp sarmaladı. Ben de sırtıma
büyükçe bir bayrak asıp yürüyüşe katılmak için hızlı adımlarla yola çıktık.
Cadde ve sokaklardan kırmızı-beyaz bir sel akıyor Bağdat Caddesi’ne. Toplanma
noktasına yaklaştıkça kalabalık artmakta.
Nihayet
Suadiye kavşağına geldik. Genç, yaşlı, bebek, arabalarında kırmızı beyaz
yavrular, kadın, erkek, babalarının omuzlarından devasa kalabalığı görünce
gözleri kocaman açılmış şanslı evlatlar… Marşlar, en gür sesle coşkuyla
söylenmekte. Sloganlar, gökyüzünü yırtarcasına haykırılmakta. Atatürk posterleriyle
bezenmiş sopaların uçlarında fenerler, ateşböcekleri gibi…
Yürüyüş
başladı. Biz, biraz hızlı adımlarla ön tarafları da görmek için
hareketleniyoruz. Atacan’nın göğsündeki bayrağın görünmemesi ona dert oluyor.
Montunun önünü açıyor. Tam görünmeyince ay yıldız, montunu çıkarıyor. Bayrak
görününce mutluluğuna diyecek yok! Ağzı kulaklarında… Gözleri ışıl ışıl…
Atacan,
elime sıkı sıkıya sarılmış önümden kalabalığın içinden yol bulmakta. Bir yandan
da gırtlağı yırtılırcasına bağırmakta: “Mustafa Kemal’in askerleriyiz!” Slogan
bitiyor, marşları söylemeye çalışıyor. Heyecanımızın dorukta olduğu bir anda
“Yoruldum, geri dönelim.” dedi yumurcak.
Kalabalığı
yarıp geri dönmek çok zor. Zorlukla ilerlemekteyiz Bostancı’ya doğru. Ünlü bir
kitapevinin önünden geçerken beni, dükkâna doğru çekiyor. İçeri giriyoruz. Gözleri,
görevliyi aradı uzun süre. Sonunda buluyor istediği kişiyi. Hemen yanına
gidiyor. “İyi akşamlar… TÜBİTAK kitapları hangi tarafta?” Görevli gösteriyor
yeri. Rafların önündeki küçük sandalyelere oturuyoruz. Tek tek kitaplara
bakıyoruz. Atacan’ın istediği kitaplar yok! Umutsuzca kalkıyoruz. Ben: “Başka
kitapçılara bakarız.” diyorum, kabul ediyor. Tam dükkândan çıkacakken “Çişim
geldi, çok sıkıştım.” dedi. Hemen kitapçının yan taraftaki diğer bölümüne
geçtik. Tuvalete girdik.
Çocukların
tuvalet eğitimi çok önemli. Onlara kendi başlarına tuvalet yapmayı öğretmek,
sonrasında temizlenme alışkanlığını kazandırmak zor görünen kolay bir iş.
Atacan,
çişini yaparken kendi kendine: “Nişan alıp hedefi tutturmak gerekir. Böyle
yaparsak üstümüz kirlenmez.” demekte. Ben de: “Doğru…” diyerek onu
destekliyorum. Tam bu sırada: “Bak Adil, insanlar silahları yaparken erkeklerin
pipisinden esinlendiler bence.” diyor. Kahkahalar atmak istiyorum, ama yeri
değil. Söylediği pek de yanlış sayılmaz. Birçok bilimadamının esin kaynağı doğa…
Birçok buluşun hareket noktası bir doğa olayı değil mi?
Kitapçı
dükkânından çıktık. Yol boyunca buluşların doğadan nasıl esinlendiğini
konuştuk. Basit örneklerle anlatmaya çalıştım konuyu. Eve geldiğimizde konuyu
bitirdik. Acıkmıştık. Karnımızı doyurunca o yatağına gitti, ben de bir şeyler
okumak için köşeme çekildim.
Doğayı
yok edenleri düşündüm. Acaba doğanın gizlerini bilseler, onun güzellikleri
tanısalar doğayı yok ederler mi?
Adil
Hacıömeroğlu
30
Ekim 2017
CUMHURİYET ÖZGÜRLÜKTÜR
Bugün
Cumhuriyet Bayramı… Sabahleyin uyanır uyanmaz televizyonu açtım ve
Cumhuriyet’le ilgili neler konuşulduğunu dinlemeye başladım. Atacan (6) da
benimle aynı anda uyandı. Ona: “Cumhuriyet nedir?” diye sordum.
O:
“Cumhuriyet özgürlüktür.” dedi.
“Peki,
özgürlük nedir?” diyerek sözümü, sorularla sürdürdüm.
Atacan:
“Özgürlük, istediğini yapmaktır.”
“Sen,
her istediğini yaparsan ve bu yaptıkların başkalarına zarar verirse bu,
özgürlük olur mu?”
“Olmaz...”
deyip sözünü sürdürüyor. “Ben özgürlüğümü kullanırken, yani oyun oynarken
başkalarını rahatsız etmiyor, onlara zarar vermiyorum.”
Atacan,
sözünü bitirdikten sonra bana soruyor.
“Sence
Cumhuriyet ne demek?”
“Cumhuriyet
halkın kendi kendisini yönetmesi demek…” diyorum kestirmeden.
O:
“Cumhuriyet, halkın kendisini yönetmesi ise çocukların anne ve babaları
tarafından yönetilmesi buna uygun olmuyor, farkında mısın?” diyor.
“Evet…
Çocuklar büyüyünce kendilerini yönetecekler. Anne, babalar aslında çocuklarını
yönetmiyorlar; bazı konularda onları uyarıyorlar.”
“Hayır!”
diyor. “Çocuklarının her şeylerine karışıyorlar. Oyun oynamalarına, yemek
yemelerine, giyimlerine, kırıp dökmelerine, oturup yattıkları yere, uykularına,
evi dağıtmalarına…”
Artık,
sözün bittiği yere gelmiş bulunuyoruz. Bundan sonra savunma yapmanın gereği
yok! Çocuk, her şeyin farkında…
Adil
Hacıömeroğlu
29
Ekim 2017
BARZANİ SEVER ÖZKÖK
“Irak
güçleri Kuzey Irak’a girerse Türkiye’ye bir milyon peşmerge gelir.” Bu tümce,
gazeteci Ertuğrul Özkök’e ait.
Özkök,
20 Ekim 2017 Cuma sabahı CNNTürk’te gündemi yorumladı. Barzani, konusu
sorulunca yukarıdaki tümceyi söyledi. Bu tümceyle demek istiyor ki Irak’ın
ulusal bütünlüğü sağlanmasın, ABD-İsrail’in kullanabileceği piyonlar hep var
olsun.
Türkiye’ye
yıllardır terör ihraç eden Barzanistan değil mi? Daha dün Türkiye’yi de içine
alan bir bölünme planını referandumla sahneye koyan kimdi? “Türkiye’ye bir Kürt
kedisi bile vermem.” diyerek efelenen kişiyi unuttunuz mu yoksa? Türkiye’nin
neredeyse üçte birini kapsayan İkinci İsrail haritalarının önünde poz
verenleri, acaba anımsayabilir mi Özkök?
Özkök
gibi bakışları Atlantik’e kilitlenmiş, düşünceleri bağımsızlıktan soyutlanmış,
bakışları atgözlüğüyle sınırlanmış kimi köşe yazıcıları hala gözlerinin önünde
apaçık olan olayları görmüyorlar.
Irak
Ordusu Kerkük, Musul, Tuzhurmatu, Tel Afer, Sincar ve Mahmur’a girdi. Ölenlerin
toplamı elliye bile ulaşmadı. Tutsak edilen Barzani askerleri hemen serbest
bırakıldı. Amerikancı basının tüm kışkırtıcı senaryolarına karşın halkalar
arası bir boğazlaşma görüntüleri yok! Bağdat yönetimi, kendi yurttaşı olan Kürtleri
kazanmak için elinden geleni yapmakta. Irak Ordusu, bir an önce ülkenin
kuzeyine girsin ki buralarda yaşayan Kürtlerin can güvenliğini sağlasın.
Aşiretler arası çatışmalarda ve ABD çıkarları uğruna can veren insanları
kurtarsın.
Özkök
ve onun gibi düşünenler Irak’ta olanları bir türlü çıplak gözle göremiyorlar.
Çünkü gözlerinde ABD gözlükleri var. Irak’ın toprak bütünlüğünün sağlanması
Türkiye’ye göç dalgası yaratmaz. Tam aksine terör örgütlerinden kaçarak ülkemize
sığınmış Iraklıların kendi ülkelerine dönmelerini hızlandırır.
Barzanistan’ın
kanatları altında ülkemize kan kusturan Kandil var. Irak’ın bütünleşmesi,
kandil gibi terör odaklarını da ortadan kaldırır.
Ey
Özkök… Sen Kandil’in yok olmasından yana değil misin? Kandil’deki terör yuvası
dağıtılırsa Türkiye esenliğe kavuşur, sen bunu neden istemiyorsun? Türkiye’nin
huzur güven ve esenliğe kavuşması niye seni rahatsız ediyor?
“Irak’ın
kuzeyinden Barzani giderse yerine kim gelir?” sorusu, Amerikan muhiplerinin
dilinde. Kendi sorularının yanıtını da kendileri veriyor bu muhipler… “Boşluğu,
IŞİD ve PKK doldurur.” Yahu arkadaş siyasal boşluğu neden IŞİD ve PKK
doldursun? Irak’ın meşru hükümeti yok mu? Irak devleti ne güne duruyor? O
topraklar Irak toprakları değil mi?
Batı
Asya’da güçler dengesi değişti. Emperyalizm ve onun piyonları yeniliyor. Ama
nedense yeşil dolardan başka bir şey görmeyen kimi köşe yazıcıları, bu duruma
çok üzülüyorlar. Neden mi? Onların vatanı yeşil dolarlar…
Adil
Hacıömeroğlu
2
Ekim 2017
KIŞKIRTICI BİR MANŞET
Sözcü
Gazetesi’nin 14 Ekim 2017 tarihli manşeti çok ilgi çekici… “Sırp Kasabından Helal
Et Alıyoruz”
Öncelikle
dışalıma dayalı bir ekonomik anlayışa şiddetle karşıyım. Öz kaynaklarını iyi
kullanarak üreten bir Türkiye’dir asıl özlemim. Türkiye’nin liberal ekonomiye
geçmeden önceki “kendi kendine yeten ülke” durumuna dönmesi en büyük mutluluğum
olur.
Yukarıdaki
manşette, AKP hükümetinin Sırbistan’dan et alması eleştiriliyor aslında.
Dışalıma dayalı bir ekonomik anlayışı eleştirmek her yurttaşın ve yayın organının
hakkı, hatta görevi. Ancak manşette öne çıkan şey, düşmanlık, kışkırtıcılık,
kan davası güdücülük, ırkçılık…
“Sırp
kasabı” sözüyle Sırbistan’ın Bosna’da yaptığı insanlık dışı uygulamalar dile
getirilmekte. Manşetle de sonsuza dek Sırbistan’la bir hasımlığın sürdürülmesi
istenmekte. Halkın, Yugoslavya iç savaşı ile ilgili duyarlılığı etnik ayrımcı
bir anlayışla kışkırtılmakta. Küllenen acılar, tırnaklanarak kaşınmakta. Yeni
düşmanlık tohumları ekilmesi demek bu… Balkanlarda hiç sönmeyen bir yangının
sürmesi istenmekte bu manşetle…
Peki,
halklar arasındaki bu kırımları kimler kışkırtıyor? Emperyalist ülkeler…
Neden?
Kendi çıkarlarını korumak için…
Mazlum
ulusların temsilcileri, halklar arasındaki anlaşmazlıkları gidererek onların
birlik olmasını sağlamalı. Emperyalizmin böldüğü coğrafyaları birleştirmek, düşmanlaştırdığı
insanları barıştırmak en başta devrimcilerin görevi. Emperyalizmi yenmek için
dünyanın ezilen tüm uluslarının birleşmesi gerek.
RTE’nin
Sırbistan gezisi, ülkemiz açısından önemlidir. Aradaki buzların erimesi,
Türkiye’nin lehinedir: Türkiye’nin bu girişimi, Sırp-Boşnak anlaşmazlığını da
ortadan kaldırır. Balkanlarda barış rüzgârları eser. Balkanlarda barış
rüzgârlarının esmesinin Sözcü Gazetesine zararı nedir? Neden böylesi bir
kışkırtıcı başlık? Bu tür kışkırtıcı manşetlerle balkanları kan gölüne çeviren
emperyalistlere hizmet ettiğinin farkında mı Sözcü? Bu manşetiyle hem Türkiye’ye
hem de Bosna-Hersek’e zarar vermekte. Bu manşet, bana Akit’in kışkırtıcı
manşetlerini anımsattı. Sözcü, habercilikte Akit’i değil; Atatürk döneminin
Ulus ve Cumhuriyet gazetelerinin manşetlerini örnek almalı.
Türkiye-Sırbistan
dostluğu, Balkanların birleşmesine yönelik bir adımdır. Bunun arkası
gelecektir.
Adil
Hacıömeroğlu
15
Ekim 2017
SELVİ’NİN YANILGISI
Hürriyet
Gazetesi köşe yazıcısı Abdülkadir Selvi, 12 Ekim 2017 günkü yazısında “ABD’de
bir irade Türkiye’yi Batı ittifakından koparıp Avrasyacı olmaya itiyor.”
demekte.
Selvi,
ne dünyanın ne de Türkiye’nin gereksinimlerinin, zorunluluklarının farkında.
Dünyadaki siyasal dengelerin ABD’nin aleyhine, ezilen ulusların lehine
değişimini göremiyor. Kafasında yıllarca egemen emperyalistlerin oluşturup
yerleştirdiği düşünce kalıplarından kurtulamıyor bir türlü. ABD ile göbek
bağının kesilmesinden ödü kopmakta.
Öncelikle
şunu söyleyelim: Türkiye’yi, Avrasya’ya iten ABD’deki bir irade değil.
Türkiye’yi, Avrasya’ya yaklaştıran tarihsel bir zorunluluk. Yaşadığımız dünya
koşullarının gerekliliği Avrasya’ya yaklaşmak.
ABD’nin
Türkiye’ye karşı yıllardır sürdürdüğü düşmanca tutumu büyüdü, büyüdü ve son
damla bardağı taşırdı. Türk halkında ABD karşıtlığı yüzde seksenlerin üstünde
uzun süredir. Halkımızın büyük çoğunluğu ABD’yi dost değil, düşman görmekte.
Türk Ulusu zaten Atlantik’ten kopmuş. Halkın gönlünde “ABD dostluğu” diye bir
şey yok! Halkımızın gönlü Avrasya’da. Yaşadığımız olaylar, içinde bulunduğumuz
koşullar bunu gerekli kılıyor.
Abdülkadir
Selvi, halkın iradesine, eğilimlerine inanıp güvenmiyor. RTE ve AKP halkın ABD
karşıtlığını, Avrasya eğilimini geç de olsa gördü. Bu nedenle politika
değişikliğine gitti.
Türkiye-ABD
arasında yaşananlar, sıradan bir diplomatik kriz değil. Yıllardır iki ülke ilan
edilmemiş bir savaşın içindeler… ABD, Türkiye’de ulus devleti çökertmek için yıllardır
türlü araçlarla saldırmakta. Ey Selvi, bu saldırlar karşısında Türkiye ne
yapmalıydı? Dayağı yedikçe ABD’yi sarılıp koklamalı mıydı? Ya da küresel
ceberuta yalvarıp dediklerini mi yapmalıydı? Türkiye, kendi varlığını sürdürmek
için ABD’ye karşı çıkıp Avrasya’ya yaklaşmakta.
Türkiye’nin
önünde iki seçenek var: Birincisi, tüm komşularıyla kavgalı ve bölünmüş olarak
yaşamak… İkincisi ise. Komşularıyla barışık, Avrasya’da kalkınmaya yelken açmış
bir Türkiye… Siz hangisini yeğliyorsunuz Abdülkadir Selvi?
Selvi’nin
yazısında bir diğer yanılgı da şu: “Türkiye-ABD ilişkilerinin düzelmesini
istemeyen bir el devreye girip süreci sabote ediyor. Türkiye, ABD ve AB’den
izole ediliyor. Vize kararıyla birlikte İran, Libya, Somali, Suriye, Yemen,
Çad, Kuzey Kore ve Venezuela ile aynı lige itiliyor.” diye sürdürmekte yazısını
Selvi.
Selvi’nin
yukarıda saydığı ülkelerin hepsi mazlumlar dünyasından. Emperyalizmin kuşatmak,
parçalamak istediği ülkeler… Libya, Suriye, Somali, Yemen’i kana buladı
emperyalizm. Şimdi kalkıyor Abdülkadir Selvi, emperyalizmin kana buladığı
Libya, Suriye, Somali, Yemen’i; emperyalizme karşı direnen İran, Kuzey Kore,
Venezuela’yı ve emperyalizmin din savaşı çıkarmak için bin takla attığı yoksul
Afrika ülkesi Çad’ı uygarlık dışı göstermeye çalışıyor. Kan döken emperyalizm
uygar, kanı dökülen ve kanını döktürmek istemeyen ülkeler ilkel öyle mi? Bunun
adı güce, emperyalizme tapınmadır. Özgür iradeyi, güçlüye teslim edip
tutsaklaşmaktır. Bu insanlık onuruna yakışır mı?
Ne
yazık ki tüm siyasal çevrelerde Abdülkadir Selvi’nin yanılgısını yaşayan birçok
yurttaşımız var. Bu kişilerin en kısa sürede Türkiye’nin içinde yaşadığı
gerçekleri görüp kavramalarını dileriz. Çünkü başka Türkiye yok! Ülkemizi saldırılara,
bölünme girişimlerine karşı korumak hepimizin görevi. Böyle bir görevden
kaçılır mı?
Adil
Hacıömeroğlu
13
Ekim 2017
BÜYÜK İTİRAF VE TEHDİT
ABD’nin
Ankara Büyükelçisi John Bass, giderayak önemli, ilgi çekici bir açıklama yaptı.
Bu açıklamada hem bir itiraf hem de açık bir tehdit var. Bu itiraf ve tehdit,
Türkiye’nin Atlantik’ten uzaklaşarak Avrasya’ya yaklaşmasının nedenini de
anlaşılır biçimde ortaya koymakta. Tabi anlayana…
Bass:
“Dokuz buçuk aydır Türkiye’de terör saldırısı yaşanmıyor. Bu, IŞİD vazgeçtiği
için değil; işbirliğimizin sonucu.” sözlerini, Türk kamuoyunun gözünün içine
baka baka söyledi. Büyükelçi, açıkça “Biz, istersek İŞİD ve diğer terör
örgütleri Türkiye’de bombalar patlatır; istemezsek patlatmaz.” demek istemekte.
İŞİD’le işbirliği yaptıklarını resmen açıklamakta.
Biz,
yıllardır gücümüz yettiğince yazdık, anlattık. Dedik ki “Ülkemizde yapılan tüm
terör saldırılarının arkasında ABD var.” diye. Karşıt gibi görünen İŞİD’le PKK’nın
ABD tarafından kontrol edildiğini de her terör saldırısı sonrası anlatmaya
çalıştık. ABD-İsrail’in bu terör örgütlerini Türkiye’yi bölmek, diz çöktürmek
için kullandıklarını özellikle vurguladık.
Nedense
İŞİD ve PKK’nın yaptıkları büyük eylemler sırasında ABD’li bir yetkilinin
Türkiye’ye ziyareti ilgimizi çekmekteydi. Diplomatik ilişkiyi sürdürmek için
terör örgütlerini kullandı Amerika. Bu ziyaretlerin hepsinde el sıkışarak
kameralara gülümserken ABD’li yetkililer, masanın altından da silah
göstermekteydiler.
IŞİD-PKK
karşıtlığı varmış gibi bir senaryo sahneye kondu. Ne yazık ki ülkemizdeki bazı
sığ görüşlü siyasetçiler buna inandı ya da bu senaryonun sözcülüğünü yaptı. Bu
yolla kamuoyunun kafası karıştırıldı. İŞİD öcüsüne karşı savaşan sevimli PKK
yaratılmak istendi. “Emperyalizm” olgusunu unutan vatansız solcular, bu
senaryoya kanarak PKK’nın dolayısıyla ABD’nin kuyruğuna takıldılar. Böylece emperyalizme
hizmet ettiler.
Bass,
bu sözleriyle “İlişkilerimiz bozulursa yeniden terör saldırıları olur.” demeye getirerek
Türkiye’yi açıkça tehdit etmekte. Bu açık itiraf ve tehdit karşısında hala
Türkiye’nin ABD’den koparak Avrasya’ya neden yaklaştığını anlamayanlar belki
yattıkları kış uykusundan ya da ABD severlikten vazgeçerler. IŞİD’i de PKK’yı
yok etmek Türkiye’nin görevidir. Bu, emperyalizme karşı utku kazanmanın biricik
yoludur.
Adil
Hacıömeroğlu
12
Ekim 2017
KAHROLSUN AMERİKAN EMPERYALİZMİ!
FETÖ
soruşturması kapsamında ABD’nin İstanbul Başkonsolosluğunda çalışan iki kişi
için gözaltı kararı veriyor mahkeme. Gözaltına alınan Metin Topuz, FETÖ savcısı
Zekeriya Öz’le görüşmeler yapmış. Bu görüşmelerde Ergenekon ve balyoz
davalarına gizli tanık bulmuşlar birlikte. Bunun Türkçesi: yalancı şahitlik… Bu
görüşmelerden ABD yetkililerinin habersiz olduğu düşünülemez. Bu durumda,
ABD’nin TSK’ya ve Cumhuriyet aydınlarına kurulan kumpasın kurgulayıcısı olduğu kanıtlanacak
yargı tarafından. Ayrıca FETÖ üyeleriyle ilişkileri de belirlenmiş.
Mahkemenin
gözaltı kararı verdiği ikinci kişi, ABD konsolosluğundan çıkmıyor. Yargıdan
kaçıyor. Neden mi? Çünkü kendini suçlu olarak görüyor. Suçu olmasa mahkemeden
kaçar mı? Gözaltı kararı verilen iki kişinin diplomatik kimliği yok ve ikisi de
Türk vatandaşı. Bu nedenle yargı sürecinde diplomatlara uygulanacak hukuksal kurallar
bakımından bir yanlışlık yok! O zaman ABD’nin aşırı tepkisi niye? Çünkü 15
Temmuz darbe kalkışmasının perde arkasındaki asıl aktör ortaya çıkacak bu
soruşturmayla. Yani darbe yollarının ABD’ye uzandığı kanıtlanacak.
Gelelim
ikinci konuya…
Türkiye,
Atlantik sisteminin boyunduruğundan kurtulmak için yıllar öncesinden ulusal
savaş sanayini kurdu. Zaman içinde bunu geliştirdi. Bu, bağımsızlığa giden
önemli bir karar. Ardından Türkiye, Rusya’dan S 400 füzeleri aldı. Bu, NATO
üyesi bir ülkenin yapmaması gereken(!) bir şeydi. Türkiye ile Atlantik
ilişkileri giderek kopmaktaydı.
Üçüncü
konuya gelince…
Türkiye,
Suriye politikasında değişikliğe gitti. Atlantik cephesinden ayrılarak mazlum
halkların oluşturduğu Batı Asya ülkelerinin yanında yer aldı. Astana’da Rusya,
İran ve Suriye ile anlaştı Türkiye. Türk Ordusu, önce Fırat kalkanı harekâtıyla
Suriye’nin kuzeyinde oluşturulan ABD koridorunu kesti. Böylece İkinci İsrail’in
kurulmasını önledi. Ardından Türk Ordusu, İdlib’e girdi. İdlib harekâtıyla
Afrin’deki PYD kantonu kuşatılmış oldu. Ayrıca İdlib’deki El Nusra
liderliğindeki terör örgütleri varlığının da sonu gelecek. ABD’nin bölgedeki
müttefikleri olan PYD/PKK ve yobaz örgütler yenilecekler. Böylece ABD’nin
Suriye’yi bölme planı suya düşecek.
Batı
Asya’da yenilip gerileyen ABD, elindeki tüm kozları kullanmakta. Bunun içindir
ki Türk vatandaşlarına vize uygulama kararı aldı. Belki bunun arkasından
ekonomik yaptırımlar da gelecek.
Türkiye,
ABD ile bir vatan savaşı yürütüyor. Kendi vatanını korumak için savaşmakta.
Fırat Kalkanı harekâtı da İdlib’e girişi de kendi güvenliği içindir. Komşuları
bölünüp parçalanan bir Türkiye, kendi toprak bütünlüğünü koruyamaz. Türk Ordusu’nun
Suriye’ye girişi, ABD’nin isteği dışındadır. Çünkü bu askeri harekât, ABD’nin
Ortadoğu’yu parçalamak için ortaya attığı BOP’u geçersiz kılmakta. Burada Türk
askeri, ABD silahlarıyla donatılmış güçlerle savaşacak. TIR’lar dolusu savaş malzemeleriyle
silahlandırılmış bölücü ve yobaz örgütlerle savaşacak askerimiz. ABD
yetkilileri, bölücü örgütü silahlandırdıklarını defalarca söylediler. Bu silahlandırma
başta Türkiye olmak üzere tüm Batı Asya ülkelerine düşmanlıktır.
İşte,
ABD’nin düşmanca tutumuna karşı Türkiye kendini savunmak için önlemler almakta.
Yıllardır ABD yaptırımlarına, isteklerine boyun eğdi Türkiye. ABD jandarmalığı
için yarışan iktidarlar oldu ülkemizde. Türkiye, ABD ile zor bir savaşın
içinde. Şu anda bu savaşta bir adım öndeyiz.
ABD
vize uygulamaya başlayınca ABD sever kimi çevreler harekete geçti. Yok, efendim
dolar yükselir, ekonomi çökermiş. Döviz bulunmazmış. Hastalar ilaçsız kalırmış.
Ya ABD’de okuyan öğrenciler… İşadamlarımız ne yapacakmış? Teknoloji dışalımı ne
olacakmış. Benzer tümceler uzayıp gidiyor. Bu, ABD’ye teslimiyetin feryadıdır.
Vatan savaşındayız… Böyle bir durumda kişisel çıkarlar değil, toplumsal gelecek
öne çıkar. Toplumsal dayanışmayla zorlukların üstesinden geliriz.
Ey,
“Kahrolsun ABD emperyalizmi!” sloganıyla yıllarca meydanları inleten bazı sol
grupların düşüncesini benimseyen arkadaş! Size ne oldu? Yıllarca “Kahrolsun
Amerika!” diye bağırdınız. Tam bağımsızlık için emek verdiniz. İşte, ABD kahroluyor;
ama sen yoksun ortada. “Ama, fakat, ancak…”lı tümcelerle emperyalizme karşı
duramıyorsun, neden? Yoksa o sloganı haykırman içten değil miydi?
İsmet
Paşa ne demişti? “Yeni bir dünya kurulur, Türkiye’de o dünyada yerini alır.” İşte,
yeni bir dünya kuruluyor ve Türkiye de o dünyada yerini alıyor. Buna sevinmen
gerekmez mi CHP’li dostum? İşte, bak İsmet paşa’nın dediği oluyor.
1919’da
tarih, Türkiye’nin önüne güneş batmayan İngiliz İmparatorluğunu yıkma fırsatını
çıkardı. Kurtuluş Savaşı’ndan sonra dünyadaki İngiliz egemenliği sona ermeye
başladı. Şimdi tarih, yeni bir fırsatı önümüze çıkardı. ABD emperyalizmini
yıkma fırsatını… Bu fırsatı geri tepeceğiz? Tabii ki hayır!
Adil
Hacıömeroğlu
11
Ekim 2017
PEYNİR, ZEYTİN VE YUMURTA YEMEYEN ÇOCUKLAR
Yağışlı,
serin bir pazar günü Atacan’ın okulundaki veli toplantısı için evden çıktık.
Toplantı saat 12.30’da. Acele etmiyoruz. On ikiyi on geçe yola çıktık. Yollar
açık olduğundan toplantıdan beş dakika önce toplantının yapılacağı yerdeydik.
Toplantı
başladı. Anneler çoğunlukta. Birkaç çocuğun hem annesi hem de babası gelmiş.
İki çocuğunsa yalnızca babaları toplantıya katıldı.
Önce
sınıf öğretmeni yaptıklarını ve yapacaklarını anlattı. Ardından branş
öğretmenleri söz aldılar. Eğitimin genel işlerliği konusunda tek tük sorular
sordu veliler.
Toplantının
sonunda doğru okuldaki yemekler gündeme geldi. Öncelikle sabah kahvaltıları… Babalardan
ses yok! Ancak anneler peş peşe söz almaktalar. Hepsinin ortak görüşü
çocuklarının okul kahvaltısını doğru dürüst yapmadıkları yolunda.
Bazı
veliler, çocuklarının okulda yalnızca domates ve salatalık yediklerini
peynir, zeytin, yumurta gibi besleyici
besinlere el sürmediklerinden yakındılar. Öğretmenden çocukları peynir, zeytin,
yumurta yemeleri konusunda özel çaba göstermelerini istediler. Öğretmen de açık
büfede her şeyin olduğunu, çoğu zaman öğrencilerin tabaklarına tüm besin
maddelerinden koyduğunu, ama buna rağmen çocukların çoğunun yalnızca domates ve
salatalık yediklerini anlatmaya çalıştı.
Evimizdeki
sabah kahvaltıları üçüncü dünya savaşı gibi olmakta. Eşim, Atacan’a, abartısız
söylüyorum, birkaç kişiyi doyuracak bir tabak hazırlamakta. Bu tabağı yeterli
görmediğinden olacak ki küçük kaplarda reçel, pekmez, tahin, bal, tereyağı,
süzme peynir… getiriyor ek olarak. Bu
arada tavada sucuk, yumurta da eksik olmuyor.
Atacan’ın
önüne konan kahvaltılıkların yüzde sekseni gerisin geri gidiyor. Çünkü çocuğun
bunca besini tüketmesi olanaksız. Çocuk, önüne getirilen şeyleri bitiremeyince
eşim devreye giriyor. Önce televizyonda Atacan’ın ilgisini çekecek bir çizgi
film bulunuyor. Arkasından “yeme baskısı” devreye giriyor. Çocuk ağzına
sokuşturulmakta olanları yememek için müthiş bir direniş gösteriyor. Eşim önce
güzellikle halletmeye çalışıyor yeme işini. Yalvarıp yakarıyor. Bu yöntem
tutmayınca devreye bağırış çağırış giriyor. Peynir, zeytin, yumurta,
ballı-kaymaklı ekmekler, reçel dolu çay kaşıkları ortada kalıyor. Bakır
tavadaki sucuk bol yağın içinde donuyor. Anne- çocuk kavgası tüm hızıyla
sürmekte. Atacan, iyi direniyor. Direnç, eşimi çıldırtıyor. Ben arada bir
müdahale ediyorum. Tabii çocuğun hakkını savunmak için devredeyim. En sonunda
eşim benimle kavgayı sürdürüyor. Çocuğun benden cesaret aldığını söylüyor. Suç,
tamamen benim üzerime yıkılıyor.
Kahvaltı
bitiyor. Masa toplanıyor, ama Atacan’ın tabağı hala ortada. Çünkü annesi
vazgeçmedi. Eninde sonunda yedirecek tabaktakileri çocuğa. Ortalık biraz
sütliman olunca ben “Hadi, tabağını bitir oğulcuğum.” diyorum. Çocuk, tabaktaki
salatalık ve domatesleri bitiriyor beni kırmamak için. Neden mi? Çünkü
salatalık ve domatesler için “yeme baskısı” yok!
Veli
toplantısında velilerin kahvaltı konusundaki konuşmalarını işitince bizim
evdeki durum gözümün önüne geldi. Diğer öğrencilerin çoğunun yemek konusunda
yaşadıkları Atacan’dan çok farklı değildir düşüncesindeyim. Söz alıp uyarayım
istedim. Ne de olsa öğretmeniz, bildiğimiz doğruları bıkıp usanmadan anlatmak
görevimiz. Konuşmaya başlamadan önce sözlerimin bir işe yaramayacağını da
biliyorum. Çünkü neredeyse her gün eşime aynı şeyleri söylüyorum. Ama ne fayda…
Kısaca:
“Çocuklar, kendilerine zorla yedirilen zeytin, peynir, yumurta gibi gıdalara
tepki göstermekteler tıpkı evlerinde olduğu gibi. Oysa evlerinde de “ye
baskısı” olmadan isteyerek yedikleri domates ve salatalıkları yiyorlar kimse
demeden. Her vesileyle her yerde söylüyorum, burada da söyleyeyim bir kere
daha. Türk anneleri kaşık, çatalla çocuklarının peşinde dolanmayı bırakmalılar.
Dünyanın hiçbir yerinde anneler kaşık, çatal elinde çocuklarının peşlerinde
dolaşmıyorlar. Lütfen çocuklarımıza baskı yapmayalım.” diyorum. Velilerin çoğu
suskun... Bir iki cılız itiraz oluyor bana. O da önemli değil…
Atacan’ın
kahvaltılarını merak edenleriniz oluyor. Haftanın beş günü okulda yapıyor
kahvaltısını. Birkaç gün öncesine kadar eşim ne olur ne olmaz diye sabahleyin
az da olsa bir şeyler yediriyordu ona. Ben: “Çocuğun iştahını kapatma! İştahı
kapanırsa okulda kahvaltı yapamaz.” diyerek savaşımımı sürdürdüm. Eşim birkaç
gündür bu işten vazgeçti gibi. Ben, huzura ermenin sevinci içindeydim ki,
Atacan’ı okula bırakırken yolda arabanın içinde bir kısım yiyecekleri çocuğa
yedirdiğini duydum. “Ah!” dedim, “Huzur bize haram!”
Çocuklardan
önce anne ve babaların eğitime gereksinimi var sanırım. Nasıl olacağını
sormayın bana. Çünkü bu konuda başarılı sayılmam. Umudumu yitirdim mi? Asla…
Bir gün başaracağız.
Adil
Hacıömeroğlu
1
Ekim 2017
ATATÜRK’Ü ISLATMAYAN ÇOCUKLAR
30
Eylül 2017 tarihli Aydınlık’ta ilgi çekici bir haber… Haberin yanında fotoğraf da var. Fotoğrafta üç kız çocuğu… Atatürk
büstünün çevrelemişler. Ellerinde bir şemsiye… Şemsiye, Atatürk büstünün
üstünde… Yağan yağmurda, Atatürk ıslanmasın diye önlem almış üç ilkokul
öğrencisi. Ama kendileri ıslanıyorlar… Varsın ıslansınlar… Yeter ki Ataları
yağmurdan etkilenmesin.
Yer,
Edirne’nin merkeze bağlı Tayakadın Köyü… Çocuklar, Şehit Cem Havale İlkokulu
öğrencileri… Adları: Damla İnceoğlu (7 yaşında), Dilay Büyükpiliç (7), Öykü Cam
(7)…
Çocuklar,
mutluluk içinde “Biz ıslandık, Atatürk ıslanmadı.” diyorlar.
Ne
mutlu bize… Ne mutlu ülkemize… Ne mutlu ulusumuza… Atatürk büstünün bile
ıslanmasına gönlü razı olmayan kızlarımız, çocuklarımız var. Geleceğimiz, bu
çocukların ellerinde…
Anadolu
ve Trakya topraklarında milyonlarca Damla, Dilay ve Öykü var. Bu topraklarda
Atatürk yenilmez.
Atatürk’ü
unutturmaya çalışanlar; iyi bakın sağınıza, solunuza… Toprak, yağmur, doğa,
adsız şehitler “Atatürk!” diye bağırmakta. Bu sesi iyi işitin! Böyle bir
coğrafyada Atatürk’e karşı gelirsen bu toprak seni kabul etmez.
Atatürk’e
karşı çıkan, onunla kavgaya tutuşup emperyalizmin değirmenine su taşıyan aymazlar;
Tayakadın Köyü’ndeki üç çocuğa bakın da utanın. Utanacak yüzünüz varsa tabii ki…
Adil Hacıömeroğlu
1
Ekim 2007
CENAZELER ORTADA KALIYORMUŞ
AKP
Genel Başkanı Tayyip Erdoğan, Fatih’te kendi adını taşıyan Anadolu İmam Hatip
Lisesinin açılış törenindeki konuşmasında “Cenaze yıkayacak insan yoktu.
Türkiye o hale gelmişti. Cenazelerimiz ortada kalıyordu. Onun için ‘Cenaze
yıkayıcısı yetiştirilsin.” diye böyle bir adım atıldı. Çünkü bin yıllık geçmişi
olan köklü dini müesseselerin kapılarına kilit vuruldu, yerlerine de günümüz
ihtiyaçlarına uygun kurumlar ihdas edilmeyince böyle bir tehlike ortaya çıktı.”
demekte. Bu sözler doğru mu acaba?
Bir
durum hakkında savlar öne sürüyorsanız, bu savlarınızı kanıtlamak zorundasınız.
Kanıtlayamıyorsunuz bu sözleriniz, savlarınız yalandır.
Cumhuriyet’in
ilanından sonra Türkiye’nin neresinde kimin cenazesi ortada kalmıştır? Bu yaşıma
geldim böyle bir duruma ne tanıklık ettim ne de o dönemleri yaşayan aile
büyüklerimden, hısım akrabadan, komşularımdan cenazesi yıkanmadığı için ortada
kalan birinin olduğuna dair bir şey işittim.
1924’te
devrim yasaları nedeniyle medreseler kapatıldı. Dini eğitime bir süre ara
verildi. Neden mi? Din eğitimi veren kurumların neredeyse tümü tarikatların
denetimi altındaydı. Osmanlıyı mahvedenler de bunlardı. Ancak birçok kent,
kasaba ve köyde Kuran kursu (az da olsalar) eğitim vermeyi sürdürdü. O dönemin
medreselerini elinde tutan tarikatların büyük çoğunluğunun günümüzdeki FETÖ’den
farkının olmadığını söyleyelim. Bunların büyük çoğunluğu, İngilizlerin denetimindeydi
ve Osmanlıyı da bunlar yıktı sömürgeci güçlerle işbirliği yaparak. Kapatılma nedenleri
de budur.
I.
Dünya ve Kurtuluş savaşlarında dönemin medreselerinden kaçında okuyanlar,
gönüllü olarak cepheye koşmuştur? Türkiye’nin dört bir yanındaki liselerin
bıyığı bile terlememiş öğrencileri cephelerde şehit olurken medrese öğrencileri
ne yapıyorlardı? Tabii, bazı istisnaları ayrı tutuyoruz.
Cumhuriyet’in
ilanından sonra Türkiye’nin neredeyse tüm camilerinde imamlar vardı. O dönemde
dini hizmetler veren cami görevlileri, devlet memuru değillerdi. İmam ve
müezzinlerin devlet memuru olmaya başlamaları Cumhuriyet döneminde
sağlanmıştır. Eskiden köy camilerindeki din görevlilerinin aylıkları, o yörenin
halkınca karşılanırdı. Nüfusu az mahalle ve köylerin camilerinde, cuma namazı
kılınmadığından buralarda yalnızca ramazanlarda imam tutulurdu ora halkı
tarafından.
1948’de
imam hatiplerin ve din eğitimi yapacak yüksekokulların açılması için yasa
çıkarıldı. Ardından1949’da Ankara ve İstanbul başta olmak üzere sekiz ilimizde
imam hatip kursları düzenlendi. Kurslarda eğitim süresi on aydı. Aynı yıl,
Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi açıldı. Şimdi burada asıl soru şudur.
Yirmi dört yılda toplum, dini bilgilerini tamamen unutmuş olabilir mi? O
dönemin yurttaşlarının çoğu imama gereksinim duymadan birçok dini vecibeyi
yerine getirebilecek dini bilgiye sahipti. Bu nedenle imam olamasa dahi cenazeler
yıkanıp kefenlenerek defnedilebilirdi.
Cumhuriyet’e,
Kurtuluş Savaşı’na saldırmayı, karşı olmayı ideoloji kabul edenlerin başta
İngiliz istihbaratınca uydurulan yalanlardan başka sarılacakları hiçbir düşünce
yok! Hep aynı yalanları ısıt ısıt toplumun önüne sür. Zamanla bu yalanlara kendini
de inandır.
Türkiye,
çağdaş uygarlık düzeyinin üstüne imam hatiplerle değil; bilim, sanat, kültür,
teknoloji… alanlarında gençleri, çocukları eğitecek okullarla çıkabilir.
Bilimin egemen olduğu bir ülkede, “Cenazeler ortada kalıyordu.” benzeri yalanlara
da kimse inanmaz. Yalansız bir dünya için en önemli gereklilik bilimdir.
Büyük
Atatürk’ün “Yaşamda en doğru yol gösterici bilimdir, fendir.” sözünü kılavuz
edinmeliyiz ömrümüzün sonuna dek.
Adil
Hacıömeroğlu
30 Eylül 2017
OKUMAYAN, BİLİR Mİ?
28
Eylül 2017 tarihli Aydınlık Gazetesi’nin yedinci sayfasında küçük bir haber…
“Telefona üç saat, kitaba bir dakika” başlığın altında kısa bir paragraf… Bence
bu haber, birinci sayfada büyük puntolarla yer alması gerekirdi.
Haberde
ne mi anlatılmakta?
Türk
insanı telefonla konuşmaya günde üç saat ayırıyormuş. Bu doğru… Evde, işte,
gezide, dinlencede, parkta, aşevinde, arkadaş toplantılarında, özel
buluşmalarda… Akla gelebilecek her yerde telefonlar elden düşmüyor. Telefon
konuşmaları içeriksiz, bomboş sözlerden oluşmakta. Eğer kişi telefonla konuşmuyorsa
iletiyle zaman öldürmekte. Son bir yılda halkımızın cep telefonu başında
geçirdiği süre yüzde 15,4 artmış. Bu arada ülkemizde yetmiş bir milyon cep
telefonu kullanıcısı var. Bu kullanıcıların yüzde yetmiş beşi akıllı telefon
kullanmakta. Bundan da anlıyoruz ki aile bütçelerinde harcamaların ilk
sırasında telefon yer almakta.
Günümüzün
iki saat on dört dakikasını ise televizyon başında geçiriyoruz. Neler mi
izliyoruz? Birbirinin kopyası olan anlamsız diziler, spor programları… Spor programı dediysek yanlış anlaşılmasın.
Bu programların neredeyse tamamı futbolla dolu.
Başka
neler izliyoruz? Geyik muhabbetli yarışmalar… Dedikodu izlenceleri… Arada
haberler… Kültür, sanat, bilim içerikli izlenceler neredeyse yok! Olsa da
izleyici bulması çok zor.
Telefona
günde üç saat, televizyon izlemeye de iki saat on dört dakika ayırınca kitap
okumaya ne kadar zaman kalıyor dersiniz? Yalnızca günde bir dakika…
Evet,
okumaya günde bir dakika ayıran bir toplumuz. Bu nedenle de televizyonun,
sosyal medyanın tutsağı olmuş toplumumuz. Beyaz camda söylenen her şeyi doğru
sanıyor izleyenlerin çoğu. Neden mi? Çünkü okuma alışkanlığı olmadığından okuyup
araştırarak doğruya ulaşamıyor. Bu nedenledir ki çapsız siyasetçilerin peşinden
gitmekte iktidar ve muhalefetiyle… Ülkemizin ekonomik, sosyal, bilimsel,
sanatsal, kültürel değerleri yağmalandığının farkında değil çoğu yurttaş.
Türkiye
okuma konusunda büyük bir seferberlik başlatmalı. Günlük bir dakikalık okuma
süresini artırmak için büyük bir savaşa girmeliyiz. Günde on sayfa kitap
okursak ayda üç yüz sayfa eder. Bu da ortalama bir kitap okumaya denk gelir.
Böylece yılda on iki kitap… Ne duruyoruz? İşbaşına…
Okumadan
çağdaşlaşmak, varsıllaşmak, kalkınmak, bilim ve teknolojide ileri gitmek, doğayı
korumak, değerlerimize sahip çıkmak ve barış içinde yaşamak düşsel bir durum…
Okumayan
bilemez. Bilmeyen de yapamaz.
Cep
telefonlarını, televizyon kumandalarını birazcık elimizden bırakıp kitaplara
zaman ayıralım ki “muasır medeniyet seviyesinin üstüne” çıkalım.
Adil
Hacıömeroğlu
29
Eylül 2017
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)