O, İNANIYOR YA...

Ninem (babaannem) iyi bir hafızdı. Dini bütün bir kişiydi. Babası, Oflu hocaların birçoğunun yetişmesini sağlayan Dereyurtlu Molla Mehmet’ti. Kuran okumayı ve dinsel bilgilerin çoğunu babasından öğrenmişti. Nefesinin kuvvetli olduğu söylenirdi. Kocakarı ilacı yapmakta ustaydı. Çocuğu olmayan kadınlar, ruhsal rahatsızlığı olanlar, saralılar, kısmi felçliler, uykusuzluk çekenler, baş ağrısından kurtulamayanlar, romatizması azanlar, gece karanlığından korkanlar, kötü düş görenler, kocası ya da oğlu hayırsız olanlar, kocasının ilgisizliğinden yakınan kadınlar, iştahsız çocuklar, gece yatağını ıslatan yetişkinler, ineği yeterince süt vermeyen kişiler, yaralılar, hazım ve boşaltım sorunuyla uğraşanlar, yük taşımaktan bel fıtığına tutulanlar, gurbetteki eşinden haber alamayan taze gelinler, daha usunuza gelebilecek onlarca hastalığın umarıydı o.

Ninemden umar uman dertliler, bizim eve gelir. Kışın ocağın başında, yazın kapı önünde oturan ninemin önüne bir iskemleye saygıyla otururdu. Her gelen derdini biraz da abartarak üzüntülü bir yüz ifadesiyle anlatırdı. Ninem, arada sorular sorarak karşısındaki kişiyle iletişimini ilerletirdi.

 Kimi zaman utangaç gelinler, kızlar kaynanaları ya da anneleriyle gelirlerdi. Bu durumda derdi dillendirmek, büyüklere düşerdi. Arada gelinler, kızlar utangaç bir tavırla söze karışır, düzeltmeler yapardı. Anneler ya da kaynanalar anlattıkça yanlarındaki tazeler, daha da üzüntülü bir duruma sokarlardı kendilerini.

Konuşmalar sırasında ninemin olumlu telkinleri gözden kaçmazdı. Hep moral verirdi karşısındakine. Sabırla dinler, bir sorun çözücü edasıyla konuyu anlamaya çalışırdı. 

Sorunu dinledikten sonra ninem, içinde kaynar su olan güğümü önüne alır. Güğümün üstüne bir parça ekmek koyar. Bazen tarak da konurdu güğümün üstüne. Ya bir ekmek bıçağını ya da kuşağından çıkardığı çakısını eline alarak okuyup üflemeye başlardı. O, okuma başladığında herkes sessizliğe gömülürdü. Umar arayanlar, heyecanlı bir yüz ve yaşlı gözlerle onu dinlerlerdi. Ninem, bıçağı ekmeğe sürüp buharda tuttuktan sonra karşısındakinin eline, yüzüne, bedenine sürerdi. Arada “Tüh, tüh!” diyerek okuyup üflemesini sürdürürdü. Bıçağı her sürüşünde, karşısındaki irkilip geri çekilirdi.

Yaralı, ağrılı yerlere ekmek içi, haşlanmış patates, sobada ısıtılmış lahana yaprağı, yoğurt, toprak, türlü otlar sarardı. Sarımsak vazgeçilmez ilaçtı onun için. Neredeyse tüm yaralara, ağrılara, saçkıran olmuş yerlere sürdürürdü sarımsağı.

Rendelenmiş sabun, yumurtanın beyazı, buğday unu karışımına biraz zeytinyağı döker karıştırırdı. Karışımı forotika beze (kendir liflerinden yapılan yöreye özgü bir kumaş) sararak çatlak ya da kırık kemiklerin üstüne örterdi. Sargı, bir hafta özenle korunurdu. Bir hafta sonra hasta gelir, sargıyı ninem özenle açardı.

Korkusu olanların ilacı başkaydı. Kaynamakta olan güğümdeki suyu bir lengere boşaltırdı birden. Boşaltır boşaltmaz güğümü, lengerdeki suya sokardı ve sıcak su gerisin geri güğüme dolardı. Aslında güzel bir fizik deneyiydi bu. Böylece kişinin korkusu alınırdı.

Okuma işi bitince yoğun bir telkin faslı başlardı. Moralleri düzelmiş olarak herkes yanından ayrılırdı. Üzüntülü gelen kişilerin yüzlerindeki sonsuz mutluluğu görmek olanaklıydı ayrılış sırasında.

Sağaltımcının, sağlık kuruluşunun olmadığı bir yerde böylesine ruhsal bir otamanın umarsız kişilere bir nebze olsun umut verdiğini unutmamak gerek.

Ninem yaptığı kocakarı ilaçlarından, okuyup üflemelerden hiçbir karşılık istemezdi. Onun için bir hayır duası her şeyin üstündeydi. Yine de dertli ya da hasta olanlar ninemle vedalaşırken türlü vaatlerde bulunurlardı. “Derman bulursam, sana ... gün tarla işlerinde yardım edeceğim. İyileşirsem şu armağanı alacağım.” diyenler çoktu. Derman bulanlar sözlerinde dururlardı. Çünkü vaadini tutmadıklarında, daha beter bir derde gark olacaklarına inanırlardı. Bu nedenle de sözler yerine getirilirdi. Harcanan emeğin karşılığını vermeyi bir vicdan borcu bilirdi herkes.

Bir gün nineme: “yaptığın ilaçların etkisine, nefesinin iyileştirici gücüne inanıyor musun?” diye sordum.

O: “Onlar inanıyor ya...” diyerek yanıtladı beni. Evet, onların inanması önemliydi. Okuma yazma bilmeyen ninem, bana tinsel sağaltımın önemini kavratmıştı ilk gençlik yıllarımda. Olumlu erkenin gücünün nelere kadir olduğunu anlatmıştı kısacık yanıtıyla. Bana, yaşamım boyunca unutamayacağım bir dersti bu.  Günümüzde olumlu erke üzerine konferanslar veriliyor. Büyük paralarla bu işi yapan kişiler dolaşmakta ortalıkta.

İnanmak; mutlu olmanın, başarmanın, zorlukların üstesinden gelmenin anahtarı değil mi?

                                                           Adil Hacıömeroğlu

                                                           11 Şubat 2014