İKİLİ SİSTEM AKP’YE YARIYOR

AKP’nin iktidara gelmesiyle eskinin birçok siyasal partisi TBMM’ye giremedi. Giderek bu partiler, siyasetin dışında kaldı. Siyaset, AKP ve CHP odaklı ikili sisteme döndü. Bu durum, AKP’nin istediği bir şeydi. Koşullar ve AKP’nin bazı taktiksel tavırları bu sistemi pekiştirdi.

Neden ikili sistem? AKP, Millî Görüş geleneğinden gelen bir oluşum. Bu tabanın tümünün desteğini alsa bile yüzde yirmiyi geçemez. Bu da onun iktidar olmasına yetmez. O zaman nereye dayanacak? Öncelikle merkez sağa ve az da merkez sola...

AKP’nin iktidar olmasıyla merkez sağın laik seçmeninin bir kısmı CHP’ye kaydı. CHP-DSP’nin özellikle yoksul kesimlerdeki seçmenin önemli bir bölümü, AKP’ye oy verir duruma geldi. Anlaşılacağı üzere sağdan sola, soldan sağa seçmen kayması söz konusu kısmen de olsa.

AKP, geleneksel olmayan seçmen tabanını tutmak için hep kamplaştırma siyaseti izlemekte. Sürekli ya ben ya CHP ikilemini topluma sunmak için özel bir çaba harcamakta. Çoğu zaman bu siyasal tuzağa ne yazık ki CHP yöneticileri de düştü, günü kurtarmak adına da olsa. Toplum kamplaştıkça AKP, iktidarını sağlamlaştırdı. İktidarı sağlamlaştıkça da Cumhuriyet kurumlarına saldırdı fütursuzca.

2007 seçimleri, ikili sistemin oluşturulmasında önemli bir dönüm noktası. Türkiye tarihinin en büyük muhalif gösterileri oldu seçimler öncesi. Cumhuriyet mitingleri... AKP’nin dizleri titredi bu mitingler olunca. Kendileri bile ayakta kalacaklarına inanmadılar bir süre.

Ankara mitingi (14 Mayıs 2007) ilkti ve Cumhuriyet’in korunması duyarlılığı ve “Ne ABD ne AB, tam bağımsız Türkiye!” sloganıyla tam bağımsızlık düşüncesi egemendi Tandoğan’a.

İkinci miting, İstanbul Çağlayan’daydı (29 Nisan 2007). Burada “Ne şeriat ne darbe!” söylemi öne çıktı. Bu söylem, AKP’yi rahatlattı. Çünkü gündem, Cumhuriyet’ten darbeye evrilmişti.

Beşinci miting (13 Mayıs 2007), İzmir Gündoğdu Meydanı’ndaydı. Burada CHP-DSP yöneticilerine “Birleşin!” çğs yapıldı alanı dolduran büyük çoğunlukça. Anlaşılacağı üzere solu birleştirme gösterisine dönüştü İzmir mitingi.

Oysa Cumhuriyet’i korumak hem solun hem de sağın görevi. Cumhuriyet yanlısı sağı, AKP saflarına itmek mantıklı bir manevra değil. İzmir mitingi ve sonrasındaki gelişmeler ne yazık ki AKP’ye yaradı. Özellikle DYP ve ANAP’ın erimekte olan tabanı tamamen yok oldu. Seçim barajını geçebilecek bu güç, TBMM’ye giremeyince AKP oyunu artırdı. İkili çark, AKP’yi güçlendirirken CHP yerinde saydı, tüm birleşmelere karşın. Yıkılacağını düşünen AKP, iktidarını koruduğu gibi, oylarını da artırdı.

“Birleşelim, parçalanmayalım...” demek, kulağa hoş gelir. Doğru zamanda yapıldığında doğru sonuçlar da verir. Ancak seçimleri incelediğimizde siyaset sahnesinden silinen DSP’nin oyları tamamen CHP’ye; ANAP’ın oyları da tamamen DYP’ye gitmemiştir. Yani siyasette 2+2=4 yapmıyor genellikle. Bazen üç (Az da olabilir.), bazen de beş (Fazlası da olabilir.) edebiliyor. Basit bir matematikten hareket etmek çoğu zaman yanıltıcı olmakta.

Bugün de “Aman oyları bölmeyelim.” denmekte. Seçmen baskı altına alınmakta. Muhaliflerin CHP dışındaki bir partiye oy vermeleri neredeyse ihanet olarak algılatılmakta. Toplumda ikili sistemin derinleşmesi için büyük çaba harcanmakta. AKP’den kayma olasılığı olan oylar CHP’ye (Günün koşullarında) gelmiyor. Başka bir seçenek olmayınca da yeniden, kerhen de olsa AKP’ye dönüyor bu seçmenler. O zaman yeni çekim alanları olmalı, yoksa yaratmalı. AKP’nin memnun olmayan seçmenin oy verebileceği bir siyasal oluşum olmalı. Bu solda da olabilir sağda da... Çünkü kamplaştırılan seçmenin rakip saflara katılması çok kolay değil.

Sıkça denmektedir ki “Oylar bölünürse AKP kazanır yine.” AKP’nin yüzde elli oy alarak kazanmasıyla yüzde otuz oy alarak birinci olması arasında çok fark var. Oylarının büyük bir bölümünü kaybetmiş bir AKP, iktidarını sürdüremez ve bu bir yenilgidir. Yenilen kişi, bir daha doğrulatamaz belini. Bu nedenle seçmeni iki parti arasına sıkıştırmamalı. Seçmen sıkışınca AKP tabanından uzaklaşamıyor. Seçime giren ikili sistemin dışındaki diğer partilerin alacağı küçük orandaki oylar AKP’ye bir gedik açacaktır.

Dikkat edilirse AKP ve lideri, sürekli olarak ikili sistemi dayatmakta. CHP yöneticileriyle CHP’yi destekleyen bazı gazeteciler de bu tuzağa düşmekteler ne yazık ki.

Türkiye ikili sistemin dışına çıkmalı. İttifaklar mı? Yapılmalı, yapılacağı kadar. İttifakla, doğru bir siyasal izlence çerçevesinde olmalı. Ancak ittifaklar, her zaman istenen sonucu vermemekte. Yerel seçimlerde AKP hezimete uğratılmak isteniyorsa ikili sistemden kaçınmalı. Her parti alabileceği kadar oy almalı. AKP’den kopacak her oy çok değerli. Kim koparırsa koparsın, kimin hanesine yazılırsa yazılsın.

                                               Adil Hacıömeroğlu

                                               18 Şubat 2014