“MİLLİ” EĞİTİM

            Önce Mustafa Muğlalı, Ali Çetinkaya, Sabiha Gökçen, Abdullah Alpdoğan, Fevzi Çakmak, İsmet İnönü hedefe oturtuldu. Adları Kurtuluş Savaşı ve Cumhuriyet ile özdeşleşmişti. Kimse sesini çıkarmadı. Mustafa Muğlalı’nın adını taşıyan kışlanın adı değiştirildi ileri demokrasiye giden yolda. Hem de ana muhalefet partisinin desteğiyle. Fevzi Çakmak ve Abdullah Alpdoğan’ın adlarını taşıyan caddelerin, sokakların adlarının değiştirilmesi gündeme getirildi. Ses seda çıkmadı kimseden. Hemen bazı sokak ve caddelerin adları değiştirildi “katliamcı(!)” devlet görüntüsünü önlemek için.

            30 Ağustos asker bayramıdır dendi. Kimse Büyük Taarruz’u askerin kazandığını anımsamadı ki, bilmeyenlere anımsatsın. 29 Ekim, deprem bahanesiyle kutlanmadı. Ardından 19 Mayıs’la ilgili karar açıklandı. Birkaç kişisel karşı çıkışın ötesinde bir şey olmadı.

            Milli Güvenlik dersi, “askeri vesayetten kurtulma” adına feda edildi. İktidar partisi, amacına ulaşmak için önündeki engelleri bir bir ortadan kaldırırken muhalefet kış uykusunda. Zaten bu yıl kış çok soğuk ve kar yağışlı geçmekte. Hele Ankara buz tutmada.

            İlköğretim okullarında her sabah sınıfları çınlatan “Andımız” kaldırılsın, dendi. Kimse kalkıp da andın içeriğini bile aklına getirmedi. Dünyanın hemen hemen her yerinde okullarda, işyerlerinde benzer antların, isteklendirme amacıyla söylendiğini unutmamalı. Uygarlık tarihinin imbiğinden geçerek süzülen ve insanlık erdemleri dediğimiz davranışları çocuklara öğütlemenin ne sakıncası olabilir ki? Amaç, toplumsal davranış biçimlerimizi ve birlik duygumuzu yok etmek. Okullardaki Atatürk köşelerinin kaldırılmasına karar verilmekte aynı kararnameyle. Yine Atatürk’ün Gençliğe Hitabesi de tarihe karışacak okullarımızda. Kısacası önce özel okullardan başlamak üzere eğitim kurumlarımızdan Atatürk silinmekte. Her gün yandaş ve liberal basın papağanları Atatürk aleyhine veryansın etmekteler. Halkın belleği yalan yanlış, uydurma bir sürü söylentiyle kirletilmekte, Atatürk ve Cumhuriyet düşmanlığı zehirli tohumlarla yurt toprağına ekilmekte. Dünü unutan yurttaş, bugünün yalan bombalarıyla yarın düşünemez oluyor.

            Özel okullarla ilgili KHK’da kamuoyunun gözünden kaçan çok önemli bir konu var. Özel öğretim kurumlarına verilecek adların “Türkçe olması” şartı kaşla göz arasında kaldırıldı. Zaten Türkçe adlı işyerleri tabelalarına özlem duymaktayız. Artık özel okul adları İngilizce, Fransızca, Arapça, Farsça, Almanca… Olabileceği gibi, yerel dillerde de olabilecek. Eğitimin “milli” karakteri önce dilde terk edilmekte. Dili yok edilen bir ulusun ayakta kalma olasılığı olur mu?

            Son bomba ise Milli Eğitim Bakanı’nın dilinin altında. Bir özel televizyon kanalındaki söyleşisini izliyorum, dil sürçmesi olmuştur, diyorum. Birkaç gün sonra bir başka televizyon kanalında söylediklerini tekrarlıyor. “Normalde tamam, hamaset yaparak bir Türk’ün dünyaya bedel olduğunu söyleyebilirsiniz; ama eğer sizin uluslararası sınavlarda çocuklarınız otuz dört ülke içerisinde otuz üçüncü sıradaysa, o zaman geriye dönüp bir bakmanız gerekir. Gerçekten de bu soruyu hep birlikte ve tüm toplum olarak vermek zorundayız. Milli olmaktan neyi anlıyoruz? Eğer milli olmaktan anladığımız şey, 19 Mayıs'larda çocuklarımızı askeri bir düzen içerisinde yürütmekse, milli güvenlik derslerinde çocuklarımıza işte Türk Silahlı Kuvvetleri'nin yapısını öğretmekse, yine Atatürk ilke ve inkılâplarını 1920'li yıllarda olduğu şekliyle öğretmekse biz bunları yapıyoruz aslında.” Bunlar, bir şeyleri ters düz etmenin telaşıyla söylenen asıl niyeti de açık eden sözler. Bakan Bey’in sözlerinden MEB’in önündeki “milli” sözcüğünün yakın bir zamanda kaldırılacağını anlamaktayız.

            İki bakanlığımızın önünde “milli” sıfatı var. Birisi Milli Savunma Bakanlığıdır. Emperyalizme karşı savaşarak kurulmuş bir ülkenin Savunma Bakanlığına yakışır “milli” sıfatı. İkincisi ise Milli Eğitim Bakanlığıdır. Neden mi? Daha Kurtuluş Savaşı yıllarında planlanan ulusal bir eğitimin uygulayıcısı olduğu içindir. Lejyoner okullarıyla bilimden uzak medreseleriyle özgür bireylerin yetiştirilemediği bir döneme son verilmiştir milli eğitimimizle. Anadolu’nun unutulmuş çocukları Cumhuriyet’le aydınlığa kavuşmuştur. İlk kez bize özgü köy enstitüleri modeli de milli eğitimimizin yapıtıdır.

            İntihalci Bakan Bey, Kanada ve Finlandiya’yı örnek göstermek, meslek okullarının öneminden söz etmekte konuşmasında. Önce şunu sormak gerek eğitimiyle örnek olan bu ülkelerde intihal yaptığı kanıtlanmış bir kişinin eğitimin başına gelmesi mümkün müdür? Bu ülkelerde imam hatip benzeri eğitim yapan meslek okulları var mıdır? Yine buralarda ders kitapları hazırlanırken dini referanslar mı, yoksa bilimsel kurallar mı geçerlidir? Eğitimde ileri gitmiş ülkelerin başbakanları “dindar bir gençlik yetiştirmeyi” mi amaçlamışlar?

            Bakan Bey’in öncelikle oturduğu koltuğun tarihçesini bilmeye gereksinimi var. Cumhuriyet’in yarattığı eğitim sisteminin ileri ülkelerle nasıl boy ölçüştüğünü, dünya çapında bilim, sanat, kültür adamlarının tüm yoksulluğa karşın nasıl yetiştirildiğini öğrenmeli. Hiç kimseyi taklit etmeden, bizim olan bir eğitim sisteminin okyanus ötesi telkinlerle sağ iktidarlarca nasıl kuşa çevrildiğini unutmamalı.

            Anadolu’nun aydınlanmasının bel kemiği yatılı okul sistemiydi. Çünkü yoksullukla boğuşan yurttaşımızın çocuğunu okutabileceği tek yer yatılı okullardı. Sağ iktidarlar tüm Cumhuriyet kurumlarında olduğu gibi önce yatılı okulların içini boşaltıp işlevsiz kıldılar. Sonrasında ise kapatıverdiler. Peki, devletin koruması dışına itilen çocuklarımız ne oldu? Zeki olanlar tarikat ve cemaatlerin kucağına atıldı. Olanak bulamayanların birçoğu mafyaya tetikçi yapıldı. Güneydoğu’daki okuma olanağı bulamayan gençlerin bir bölümü ise bölücü örgütün militanı oldu. İşte milli olmayan eğitimin geldiği yer. Şimdi son nokta konuyor, adından “milli” sıfatı kaldırılıyor Eğitim Bakanlığı’nın.

            Sıra neye geliyor diye meraklananlara söyleyelim o zaman. Sıra, Atatürk’te. Bazıları “milli” sözcüğünden, Atatürk’ten, Cumhuriyet’ten alerji duymaktalar. Yıllar önce bir AB sözcüsünün isteği doğrultusunda Kemalizm’den vazgeçip Atatürk’ün fotoğraflarını da devlet dairelerinin duvarlarından indirecekler. Muhalefet mi ne yapıyor? Onlar, genel merkezlerindeki kavgalarında “meleklerin cinsiyetini” tartışmaktalar. Bu tartışmalar, büyük kavgaları da çıkaracağa benziyor. Ülkemiz, tek sesli, ileri demokrasiye yelken açarken uzun kış gecelerinde körler, sağırlar, dilsizler çoğalmakta.

                                                                  Adil Hacıömeroğlu

                                                                  1 Şubat 2012

                                                                  Twitter.com@AdilHaciomerogl

            Not: 6 Şubat 2012  tarihli Ulus Gazetesi’nde yayımlanmıştır.

                     Yazılarımın tümünü http://adiladalet.blogspot.com dan okuyabilirsiniz.