Hasan
Tahsin Hacıömeroğlu; amcaoğlum, ağabeyim, çocukluğumun örnek adamı, dedelerimizden
kalma evde, aynı çatı altında büyüdüğüm arkadaşım… 19 Haziran 1955’te doğdu
ikizi Hüseyin Cahit’le. Amcamın ilk erkek çocuklarıydı Hasan’la Hüseyin dört
kızdan sonra. İkizlerin doğumuyla evimiz, mutluluk yelleriyle doldu. Aynı yıl,
babam Denizli-Çal-İsabey İlkokuluna atandı. Köyümüzde doğan herkesin doğum tarihini
belleğine yazardı babam. Yeğenlerinin doğduğu günü de silinmemek üzere kaydetti
belleğine. O da çok mutlu olmuştu Hasan’la Hüseyin’in gelişinden. Ardında
ikinci ikizleri doğdu amcamın İlyas ve Kenan. Ne yazık ki bu ikizler uzun
yaşamadı.
Her
köy çocuğu gibi savaşımcı, azimliydi. Yaşama tutundu dişiyle tırnağıyla. İkizi
Hüseyin Cahit, üç yaşında yenildi yaşama. Dünyaya doyamadan vardı uçmağa. Hasan’ın
annesi, Kelerli yenge de (Asıl adı Fatma’ydı. Yöremizde kadınlar, genellikle doğup
büyüdükleri yerin, babalarının adları ya da kızlık soyadlarıyla çağrılırdı.
Fatma yenge de Of’un Keler köyünden olduğu için böyle çağrılıyordu.) yakalandığı
bronşit sayrılığıyla savaşmaya başladı. Çok geçmeden yataklara düştü. Hasan’a
ninem ve annem kol kanat gerdi.
Köyümüzde
okudu ilkokulu. Dersleri iyiydi. Özellikle matematik başarısı ilgi çekiyordu. O,
sınıfları geçip çıkarken yaşamın basamaklarından, annesinin sayrılığı daha da
ilerliyordu. Neredeyse yataktan kalkamaz oldu. Hasan, ilkokulu bitirdi.
Tam
da onun ilkokulu bitirdiği yıl, bize çok uzak olmayan bucak merkezimizde (Hayrat’ta)
ortaokul açıldı. Ortaokul, bizim eğitimimizi sürdürdüğümüz ilkokulun alt
katındaydı. Buraya kaydoldu. Velisi babamdı. Köyümüzden Hayrat’a yürüyerek
gitmek yarım saat sürerdi. Dönüşte yokuş yukarı gidildiğinde zaman biraz
uzardı. Doğaldır ki günün yorgunluğu da binerdi bu yokuşu tırmanmanın üstüne.
Köy
çocukları çok küçük yaşlarda yaşamın zorluklarıyla savaşmayı öğrenirler.
Karşılarına çıkan engelleri aşmayı, onları zorlayan sorunların üstesinden
gelmeyi kendi çabalarıyla başarırlardı. Çünkü yaşamda kalmanın biricik yolu,
zorluklarla savaşmayı gerektirirdi. 1966-67 Öğretim Yılında ortaokula
başladığında çok mutluydu. İlk kez takım elbise giymiş, okulun sarı şeritli
lacivert şapkasını başına koymuştu. Bu kıyafetiyle zamanın koşullarına göre
bolca fotoğraf çektirdi.
Fotoğraflarına
bakardık zaman zaman. Küçük yaşta yurt ve ulus ülküleriyle donatmıştı kendini. Ondan
dört yaş küçüktüm. Bana, bu ülkülerini anlatırdı bildiğince.
Ortaokula
başlamanın sevinciyle başı göklerdeydi. Ne yazık ki tüm mutluluk ve sevinçler
gibi onunkiler de bıçak gibi kesilip derin bir üzüntü ve acıya dönüştü yaşamı.
Tam da Atatürk’ü anma törenine hazırlanırken yaşamının en büyük acısını yaşadı
10 Kasım 1966 Perşembe günü. Annesinin melek olup göklere uçtuğunu öğrendi.
İşte, bu haber onun en büyük yıkımıydı. Öksüz kalmıştı ablası Ayşen’le. Ne annesine
doydu ne de çocukluğuna. Yengem uçmağa vardığında otuz üç yaşındaydı.
Hasan,
on bir yaşındayken kolu kanadı kırık bir güvercindi artık saçak altlarında.
Okula gitmediği zamanlar köy evimizin üst katında bulunan odasına çekilirdi.
Orada iç dünyasına kapanıp düşünürdü. O odaya ben girerdim rahatça ve sıkça. Kimi
zaman onu gözyaşları içinde bulurdum. Yanına gittiğimde kendine çeki düzen
verirdi, durumunu belli etmezdi. Hemen konu değişir başka şeyler konuşurduk.
Çoğu zaman geleceğe yönelik düşlerimizi anlatırdık birbirimize. O, ortaokul
birinci sınıftaydı; ben de ilkokul üçe gidiyordum Kelerli yengemin acısının kor
ateş gibi evimize düştüğü zaman.
Hasan,
annesiyle ilgili fazla konuşmazdı. Anlardım onun bu durumunu. Çünkü içi yanıp
kavrulan biri, nasıl konuşsun? Onun yanında tutardım kendimi. Odasından
çıktığımda gözyaşlarıma engel olamazdım. Gözpınarlarımdan akan billur damlaları
kimse görmesin diye tarlaya koşardım gizlice. Gözyaşlarımı tarlamıza akıtırdım
sessizce. Kendime geldiğimde dönerdim eve.
Hasan’la
bitmez tükenmez düşlerimizi birbirimize anlattığımız gibi oyun da oynardık. Oyunlarda
yenilmeyi pek sevmezdi. Sinirlenip kızardı yenildiğinde. Ancak bana hiçbir
zaman el kaldırmadı. Tam tersine beni, el kaldıranlardan korudu. Beni kendi
yaşıtıymışım gibi görürdü. Kendi yaşına uygun olan konuları bile benimle
konuşurdu.
Öksüzlerin
dayıları Hacıfazlıoğlu Mehmet ve İbrahim amcalar, ziyarete gelirlerdi onları
fırsat bulduklarında. O günlerde köyler arasında taşıtların gideceği yollar
henüz yapılmamıştı. Olsa da kimsenin altında arabası yoktu. Gelirdi dayıları
genellikle cuma günleri, kilometrelerce yolu yürüyerek. Önce yeğenlerine
sarılırlardı derin üzüntüyle. Yüzleri gülerdi, ancak içlerinin kan ağladığını
anlardım gözlerine baktığımda. Konuşurken sesleri titrerdi. Ninem, onları
nereye oturtacağını, ne ikram edeceğini bilemezdi Bastonuna dayanarak yeni
gelin gibi dolanırdı ortalıkta. Öğlen ezanı okunmadan köyün merkezine
giderlerdi. Doğruca amcamın dükkânına yönelirlerdi. Yanlarında Hasan’la ben de
olurdum. Amcam, onları gördüğünde sevinirdi. Onlarla konuşurken ela gözlerine
bir bulut kütlesi otururdu. Onların gözlerinde yengemi görüp yaşardı. Ezan okunmadan
kalkarlardı yerlerinde üçü birden abdestlerini almak için. Dükkânı bize emanet
ederdi amcam. Namazdan sonra dükkâna uğrarlardı biraz kalabalıkça. Bizim
demlediğimiz çaydan birer bardak içtikten sonra eve yollanırlardı üçü birden. Kimi
zaman yanlarında Nazım (Hacıömeroğlu) amca da olurdu. Çünkü yemek zamanı gelmişti.
Yemeği yedikten sonra yine dükkâna dönerlerdi. Onlar dönünce dükkânın önünde
söyleşirlerdi çay eşliğinde uzun süre. Gelen müşterilerle Hasan’la ben
ilgilenirdim. İkindi olduğunda Mehmet ve İbrahim amcalar vedalaşıp ayrılırlardı
köylerine gitmek için. Onlar yola çıktığında Hasan’ın da amcamın da gözleri
buğulanırdı. Uzun süre arkalarından bakakalırlardı.
Amcam,
köydeki dükkânını kapattı, İstanbul Kadıköy’de tam da Altıyol’da bir dükkân
açtı. Hasan, orta ikiden üçe geçtiği yaz dinlencesinde İstanbul’a gitti. Yaz
boyu orda kalıp babasına yardım etti. Okullar başlamadan kısa bir süre önce
döndü köye, dolu yükçesiyle. Yükçesini birlikte açtık. İçinden tam altmış tane
kitap çıktı. Hepsi varlık yayınlarından dünya klasikleri… Kitapları kokladık
onunla. İçlerinden bazılarını okumuştu bile. Odasında raf olmadığı için
kitapları, duvarın dibine dizdik. “Kitapları sen de okuyacaksın Adalet!” dedi
bana. “Bunları ikimiz için aldım.” diyerek sürdürdü sözlerini. İçlerinde
birkaçını seçip bana verdi. “Sen bunlardan okumaya başlarsın.” dedi tüm
ciddiyetiyle. Bundan d anlaşılıyor ki paylaşımcılığı üst düzeydeydi.
Hasan,
annesini sonsuzluğa uğurladıktan sonra içe kapandı biraz. Annesinin acısını,
içine gömdü sandı herkes. Ancak onun acısı yüreğini alev alev yakan sönmesi
olanaksız bir ateşti. O ateşi söndürecek ne şırıl şırıl akan bir su ne de anne
duygusunun önüne geçecek bir insan sevgisi oldu yaşamında. Ona annelik
duygusunu vermeye çalışan annemle ninemdi. Ninem, onun için dünyaları yakıp
yıkardı. “Benim uşağum.” derdi de başka bir şey demezdi. Bir dağ kartalı gibi
onu kanatlarının altına alırdı. Onu üzen ya da zarar verenlere karşı gözünü
karartırdı.
Kelerli
Yengem zamansız göçüp gitti ocağımızdan yerinde büyük ve dolmaz bir boşluk
bırakarak. Çocuktum, oyuna doyamadığım zamanlardı. Koşup oynardık delicesine.
O, evimizin giriş katındaki doğuya bakan odasında yatardı sürekli. Sayrılığı
gittikçe artmıştı. Gezip dolaşamıyordu pek. Ben saklambaç oyunlarında saklanmak
için özellikle onun odasına girerdim. Onun gözleri parlardı beni görünce.
Kolumdan tutar kendine çekip öpüp koklardı beni. Saklanırdım yorganının altında
yenge kokusu anne kokusuna dönüşürdü. Çocuk delisiydi. Çocuklara bağırıp
çağırmaz, onlara sevgiyle bakardı. Ne yazık ki yengemi hep sayrı yatağında
yattığı biçimiyle anımsıyorum. Bir de kahverengi gözleri ve insan yüreği hiç
usumdan çıkmaz.
İki
kardeş, birbirine sarıldılar yaşamları boyunca. Aralarındaki sevgiyi kimse
doğru düzgün anlamadı. Onların birbirleri için kendilerini feda etmelerine
kimse akıl erdiremedi. Aralarındaki özveri, herkesçe anlaşılır ve anlanır bir
şey değildi. Birbirine adanan yaşamları vardı.
İçime
anlaşılmaz bir sıkıntı çökmüştü akşamdan. Bu nedenle gece geç uyumuştum. 26
Haziran 2025 günü sabahı 05.33’te telefonum çaldı. Zaten tilki uykusundaydım.
İlk çalışta, içimde bir sızı duydum. Hemen yanımdaki telefona uzandım. Ekranda
Ayşen ablamın adını görünce “Eyvah!” dedim içimden ve açtım telefonu. “Adalet,
Hasan’ı kaybettik kardeşim.” dedi. Sözünü bitiremeyip kapattı telefonu.
Telefonu
kapatıp hüngür hüngür ağlamaya başladım. Beynimden vurulmuşa döndüm. Yüreğim
duracak sandım. Yüreğim, göğüs kafesimden fırlayıp çıkacaktı neredeyse. Gözyaşlarım
sel olup yatağımı ıslattı. Boğazım düğümlendi. Üzüntüm çok derinden yakmakta içimi.
Anılarımız geçti gözümün önünden bir bir. Biraz toparlandıktan sonra Ayşen ablamı
aradım. Ayrıntıları öğrendim ve ne yapacağımıza karar verdik.
Hasan,
liseyi bitirip Ankara’ya taşındı. Orada bir memuriyete girmişti. Bir yandan da Gazi
Eğitim Enstitüsü Matematik bölümünde eğitimini sürdürüyordu. Çok geçmeden
ablası Ayşen’i de aldı yanına. Ayşen, azimli biriydi. Zamanın koşulları gereği
ilkokuldan sonra eğitimini sürdürememişti. Ankara’da ortaokul, lise ve
üniversiteyi bitirdi. Liseyi bitirince o da memur oldu. İki kardeş, yaşamın
yükünü birlikte omuzladılar.
12
Eylül Amerikancı darbesi, yurtsever gençlerimizi sararmış buğdayları biçen bir
kör tırpan gibi biçti. Hasan, darbe sırasında işinden ayrılmak zorunda kaldı. Uzun
süre saklandı tutuklanmamak için. Bu süreç, onu çok örseledi. Gittikçe içe
kapandı. Yaşamının son sekiz yılını Batum’da geçirdi. Orada çok mutluydu. Son
soluğunu da orada verdi.
Ablası
Ayşen, yeğenleri Abdülkadir Kapıcıoğlu, Umut Hacıömeroğlu ve Abdülkadir’in
kaynı Fatih Gürdal yola çıktılar Batum’a gitmek için. Zorlu bir yolculuktan
sonra vardılar oraya. Oradaki Türk konsolosluğunun yardımıyla işlemleri tamamlayıp
getirdiler Hasan’ı Ankara’ya. 29 Haziran günü ikindi namazından sonra o, çok
sevdiği Ankara’nın toprağına kavuştu.
Cenazesine
onu yürekten çok sevenler geldi. Cenaze namazı sırasında kameralar olmadığından
ön saflarda itişme kakışma olmadı. Vicdan ve yürek sahibi bir toplulukla uğurlandı
son yolculuğuna. O, üst düzey iyi bir matematikçiydi. Ne yazık ki bu özelliği,
çok anlaşılmadı.
Onu
uğurlamaya acımızı paylaşmak için gelen ve ilk kez yüz yüze tanıştığım ve sosyal
medyadan tanıdığım Mehmet Aksu Bey’e minnettarım. Ayrıca onu gönülden seven adlarını
sayamayacağım dost ve akrabalarımız oradaydı. Hasan’a şaşmaz bağlılığıyla
çırpınan ve orada tanıştığım Azerbaycan yurttaşı Şahin Ahmetoğlu’nun yürekli vefası
övgüye değer. Komşuları, tanıdıkları koşturdular her dakika.
Hasan,
babamın dedesinin adıydı. Ailemizde dört Hasan vardı. Önce büyük halamın oğlu
Hasan’ı yitirdik çok genç yaşta. Korona salgınında, küçük halamın oğlu Hasan vardı
uçmağa. Şimdi de Hasan Tahsin buluştu ikizi Hüseyin Cahit’le. Onu, toprağa
verirken gözyaşlarımı tutamadım. Kim bilir gömütünün üstünde hangi kır
çiçekleri boy atacak? Çevresindeki ardıç ağaçlarındaki ardıç kuşları onun
yoldaşı olacak sonsuza dek. Onu sonsuzluğa uğurlayıp iki gün sonra İstanbul’a dönerken
yüreğimden taşan anılarımı yaşadım tren yolculuğu boyunca. Belki de çok sevdiği
matematik soruları yazmayı orada sürdürür. Düşleri mi? Düşleri onunla kuş olup uçup
gitti gökyüzüne. Belki bir gün yağmur bulutlarına karışıp yağar o düşler
toprağa can verir. Kim bilir…
Not:
Yazıyı destekler nitelikte olan FINDIK SERGİSİNDE GECE BEKÇİLİĞİ https://adiladalet.blogspot.com/2021/08/findik-sergisinde-gece-bekciligi.html
yazım okunabilir.
Adil
Hacıömeroğlu
3 Temmuz 2025