ÇOCUKLAR, ANNE VE BABALARINA BORÇLU MU?

Birçok anne ve baba, çocuklarına verdikleri emekler, onların yetişmeleri için gösterdikleri özveriler nedeniyle dünyaya getirdikleri, yaşama hazırladıkları yavrularının kendilerine borçlu olduklarını dile getirirler. Bu düşünce, haklı ve doğru mu acaba?

Yaşam, özverilerle gelen mutluluklar üstüne kurulu. Dünyanın bütün canlıları üreyip çoğalır. Bu, doğanın değişmez kuralı. Üreme, birçok canlıda çiftleşmenin bir sonucu olarak görülür. Çiftleşme, hem dişinin hem de erkeğin zevk aldığı bir eylem. Demek ki insan olsun hayvan olsun çoğalma güdüsüyle çiftleştiğinde zevk alıyor, mutlu oluyor. O zaman insan yavrusunun yaşamı da bir zevk ve mutlulukla başlıyor. Bir çocuk, dünyaya gelmeden önce anne ve babasına bu konuda bir istek bildirmiyor. “Beni dünyaya getirin.” diye yalvarmıyor. Onun dünyaya gelmesi tamamen büyüklerinin isteğiyle oluyor. Doğduktan sonra da onu yaşamda tutmak için çaba gösteren de anne ve babası. Bundan da anlaşılıyor ki bir bebeğin doğup büyümesi, okullara gitmesi tamamen kendi istenci dışında gelişiyor. Bir çocuk, kendi istenci dışında yapılan işlerden niye sorumlu ya da borçlu olsun?

Anne ve babalar, çocuk ana rahmine düştüğü andan başlayarak onun her günkü gelişiminden mutluluk, heyecan ve sevinç duyar. Yaşamlarını, doğacak çocuklarına göre düzenlerler. Artık yaşamlarının merkezinde o vardır. O, doğduğunda ise dünyalar onların olur. Çocuğun doğması, aile için dünyanın en güzel, en çok mutluluk veren, en heyecanlı ve tansıklarla dolu bir anıdır. Bunu ölçmek, tanımlamak olanaksız. Anne ve babanın dışında dedeler, nineler, teyzeler, halalar, dayılar, amcalar, varsa büyük kardeşler, uzak ya da yakın tüm akrabalarla eş dost, konu komşu yeni doğan çocuğu sevinçle karşılar. Doğmadan önce de onu heyecanla bekler herkes. Demek ki bir çocuk, dünyaya tüm ailenin isteği üzerine gelir. Yalnız bazı nedenlerle istenmeyen çocuklarda toplumsal nedenlerle aynı mutluluğu, heyecanı göremeyiz. Bu tür çocuklar, çok azdır ve konumuz dışındadır.

Bir anne ve baba düşünün ki çocuklarının her anından tanımsız bir sevinç, mutluluk, heyecan duyar. Çocuğu için ne yaparlarsa isteyerek ve büyük bir mutlulukla dolu görev anlayışıyla yapar. Çocuklarıyla her an gurur duyarlar. Onları mutlu ederken kendileri, onlardan katbekat mutlu olur. Gece demez gündüz demez onu düşünürler. Yaşamının her anını ona göre planlarlar. Ona dokunuşu, çocuğunun sesini işitmesi mutluluğun en büyüğü değil mi? O, anne ve babanın en büyük kahramanı ve tansığı olarak görülmüyor mu?

Anne ve babalar, çocukları için yaptıkları özverileri, harcadıkları emekleri isteyerek ve zevkle yapar. Çocuğun varlığı, bir aile için en büyük varsıllık sayılmıyor mu?

Bazı anne babalar, ne yazık ki çocukları için harcadıkları paraların hesabını yapıp bunu onların yüzüne vurur. Kimi zaman onlara kızdıklarında ya da istedikleri başarılara ulaşamadıklarında onlar için yaptıkları özverileri anlatırlar pişmanlıkla. “Bak, seni özel bir okula yazdırdık kısıtlı bütçemizle. Kurslara gönderdik seni, yemeyip içmeyip. Başka çocuklardan daha iyi yaşamanı sağladık. Yemedik yedirdik, içmedik içirdik, giymedik giydirdik, gezmedik gezdirdik. Ne istediysen yaptık. Şimdi sen kalkmışsın bütün emeklerimizi yok sayıyorsun, olur mu böyle şey?” demekteler. Ya da… “Us dışı yaramazlıklarına katlandık. Altını değiştirdik. Sayrı olduğunda geceleri uyumayıp başında bekledik. Gerekli gereksiz ağladığında kızmayıp sabrettik. Çok zor çocuktun çok zor…” diye söylenirler. Bu tür davranışlar, konuşmalar çocukları ezim ezim ezer. Onların evlerine bağlılıklarını gevşetir. Anne ve babaya güven duygularını azaltır. Bir kişi için, hele de çocuğunuzsa yapılan özveriler, harcanan paralar, verilen emekler yüze vurulmaz. Bu, insancıl bir davranış olmadığı gibi görgüsüzlüktür de.

Sana dünyanın en büyük mutluluklarını tattırmış, en büyük sevinçlerini ve heyecanlarını yaşatmış, seni yaşam yolculuğunda olgunlaştırmış ve en önemlisi de sana dünyanın en kutsal adları olan “anne, baba” sözleriyle seslenmiş çocuğuna yaptıklarını anımsatıp onu yerin dibine batırma.

Kimi anne ve babalar ise çocukları yetişkin olduklarında verdikleri emekleri bir biçimde kendilerine ödemelerini bekler. Yahu arkadaş, sen çocuğunu yetiştirmek için harcadığın emekleri, ona borç mu verdin de sana borcunu ödesin? Eğer sen, çocuğunla saygı, sevgi, güven temelinde sağlam bir ilişki oluşturmuşsan zaten çoğunun senden duygusal kopuşu söz konusu olamaz. Böylece aranızda borç harç ilişkisi de gündeme gelmez.

Çocuklar, dünyaya gelmek için anne ve babalarına başvuruda bulunmuyor. Onların hiç haberi yokken dünyaya geliyorlar. Bu nedenle onları borçlu olarak görmek niye? Onlar bir yatırım aracı mı ki sonrasında bize kazanç sağlasınlar sana?

Ey anne ve babalar, çocuklarınızı yatırım aracı olarak görmeyiniz. Onlarla ilişkilerde duygudaşlık yapınız. Canlıların tümünde büyükler verici, küçükler alıcıdır. Bu, dünya var olduğundan beri değişmez bir kural. Siz doğada yaşayan anne ve babaların yavrularını yatırım aracı olarak gördüğüne tanıklık ettiniz mi?

Çocuklarımızı büyütürken nasıl sevinç, mutluluk, heyecan içindeysek ve keyifleniyorsak; onların yetişkinliklerinde de aynı duyguları taşımalı. Onları kulumuz, hizmetçimiz olarak görmemeli. Biz, onlara karşı görevimiz yaptık; onlar da kendi çocuklarına karşı aynı şeyleri yapacaklar. Doğal döngü, böyle sürüp gidecek. Bu döngüyü değiştirmeye çalışmak, büyük bir yanlış. Doğanın gücü, onu değiştirmeye çalışanları ezip geçer.

                                               Adil Hacıömeroğlu

                                               12 Ağustos 2025