“KÖYÜME DÖNÜNCE AĞA OLABİLİR MİYİM?”

Babam, askerlik görevi için kısa bir süre Sivas’ta bulundu. Ardından Amasya’da okuma yazma taburlarında yedek subay olarak bir yılı aşkın bir süre kaldı. Görevi sırasında bizleri de yanına aldı.

Amasya’ya gittiğimizde 1961’in sonlarıydı. Ben, üç yaşındaydım, rahmetli kız kardeşim Hürriyet de bir buçuk. Annem, yüklüydü. Kardeşim Müsavat, Amasya’da doğdu.

Babam, akşama yakın çoğu zaman askeri araçlarla gelirdi eve. Karaya yakın koyu yeşil renkteydi bu cemseler. Ben, bu arabalara “kara araba” derdim. Hava kararmaya başlayınca camın önüne geçer, babamın yolunu gözlerdim. Cemseler göründüğünde içimi sevinç kaplardı. Hele babamın indiğini görünce sevincime diyecek yoktu. Avazım çıktığı kadar bağırırdım: “Anneeee, babam geldi.” diye.

Kimi zaman babam, özel araçla gelirdi. Oysaki ben, cemse gözlemekteyim. İşte, o zaman şaşkınlık yaşardım ve sorardım anneme: “Anne, babam niye kara arabayla gelmedi?” Annem… Canım benim… İki eli kanda olsa ne iş yaparsa yapsın her soruma yanıt verirdi. Yalnızca benim mi? Değil tabi ki… Tüm kardeşlerim için geçerliydi bu davranışı. Sorulara verdiği yanıtlar, karşısındaki inandırdığında susardı. Çocukluğumda hiçbir soruma, “İşim var, sonra gel, konuşalım.” demedi. Ben de hep onu örnek aldım bu konuda. Bu, öğretmenlik görevimi iyi yapmama yardım etti. Öğrencilerimle güven ilişkimi güçlendirdi.

Sorumu sorar sormaz annem yanıma gelirdi ve beni yanıtlardı: “Bu araba arkadaşının. Seni, daha çok sevmek ve seninle daha çok konuşmak için erken geldi.” derdi. Bu yanıt karşısında çok mutlu olur, sevinirdim.

Babam, okuma yazma taburunda çok mutluydu. Çünkü okuma yazma bilmeyen yurdumuzun Mehmetçiklerine aydınlık dünyadan bir pencere açmaktaydı. Mehmetçikler de çok mutluydu, çünkü köylerine okuryazar olarak dönüyorlardı.

Babam, yaşamının sonuna dek öğrencisi olan Mehmetçikleri hiç unutmadı. Onlarla ilgili anıları hep anımsar ve anlatırdı. Bunlardan birisini paylaşayım.

Güneydoğu’nun bir köyünden gelen Haso (Hasan) vardı. Okuma yazma öğrendiği için çok mutluydu. İkide bir babamın yanına gelip sorarmış: “Öğretmenim, ben köyüme dönünce ağa olabilir miyim?” diye.

“Niye ağa olacaksın Haso?” diye soruyla yanıtlarmış onu babam.

“Çünkü bizim köyde okuma yazma bilen tek kişi bizim köyün ağası. Ben, okuma yazma bildiğime göre benim de ağa olmam gerekir.” derdi.

Babam da ona: “Bak Haso, ağa olmanın okuma yazma bilmekle ilgisi yok! Ancak ağalığı yıkıp yok etmenin okuryazarlıkla ilgisi var. Şimdi sen, köyüne gidince çocuklarının, köylülerinin okula gitmelerini sağla. Bu konuda çalış, köyünüze okul yaptırın.” derdi.

Yukarıdaki konuşmalar sık sık olur. Benzer konuşmalar, başka Mehmetçiklerle de yapılırdı. Bu, okuma yazmanın kişiye kazandırdığı özgüvenle açıklanabilir.

Öğrenme, kişiye özgüven ve özsaygı kazandırdığı gibi sevinç de kazandırır. Bu, öğrenmekten ve bilmekten doğan sevinçtir. Bu, her insanın hakkıdır.

                                                       Adil Hacıömeroğlu

                                                       15 Aralık 2021