BAYRAMDA İSTANBUL

Şeker bayramını, İstanbul’da geçirdik. Birinci gün, eşimim babasının Eski Kozlu’daki gömütüne gittik. İşimiz bitince oradan ayrılıp Eminönü’ne geçtik.

Eminönü tıklım tıklımdı. Kaldırımlarda yürümenin olanağı yoktu. Marmaray, soluk alamıyordu. Eminönü’ndeki kalabalığın çoğu yabancıydı. Neredeyse her ülkenin insanı vardı. İnsanlar, vapur iskelelerinden dışarı taşmıştı. Yeme içme yerlerinde kuyruklar oluşmuştu. Balık ekmek yemek isteyenlerin çokluğu ilgimizi çekti. Balık ekmek yeme düşüncemiz suya düştü bu arada.

Kalabalığın arasından güçlükle sıyrılarak Galata Köprüsü’ne geçtik. Köprü’nün her iki kaldırımında da yürümek olanaksız. Ülkemize gezmek için gelen konuklarımızın Haliç’in güzelliği karşısında büyülendiklerini gözlemliyoruz. Olta balıkçılarının bol bol fotoğraflarını çekmekteler. Hepsinin yüzü gülmekte. Görüntüden anlaşıldığına göre İstanbul, onların aşklarını tazeledikleri bir yer.

Karaköy’e vardık. Orası da çok kalabalık. Her yandan insan seli akmakta. İğne atsan yere düşmeyecek. Gideceğimiz yer, Galata’da yeni açılan bir AVM. Yol boyunca kalabalıkla yürüdük. Gittikçe yabancı gezginler çoğalmakta. AVM’ye girdik. Ayak basacak yer yok! Boğaz kıyısında gezinenler, güzelliğin tadını çıkarmaktalar. Gezginler, her anı fotoğraflamaktalar. Boğaz, eşsiz bir güzellik.

Acıkmıştık. Bir şeyler yiyelim, dedik. Olanaksız. Aşevlerinin tümünün önünde sıra var. Beklemek, işimize gelmedi. Tophane’ye yürüdük. Zaten çok yakın. Orada bulunan ünlü kurufasulyeciye gidip Karadeniz’in yöresel yemeklerinden yemek amacımız. Ne yazık ki aşevi kapalı. Kapıya yazmışlar kapalı olma nedenini. Bayramın birinci günü çalışanları izinliymiş bayram kutlamak için. Güzel… Demek ki paradan değerli olan şeyler de varmış. Bayramı kutlamak, herkesin hakkı.

Taksim’e gitmeye karar verdik. Yürüdük Karaköy’e, nasıl olsa hava çok güzel, tadını çıkaralım. Tünel’e binip İstiklal Caddesine çıktık. Tünel, ana baba günü… Cadde oldukça kalabalık. Yabancı gezginler, burada da çoğunlukta. Ayak sürümeden Beyoğlu Öğretmenevine gittik. Altıncı katta aldık soluğu. Fazla kalabalık değil. Cam kıyısında bir masaya oturup Haliç’in ışıl ışıl görüntüsüyle karnımızı doyurduk. İki masa ötemizde oturan bir kadın öğretmenle Atacan sayesinde tanıştık. Epey söyleştik. Telefon alıp telefon verdik Nesrin Atmaca Hanım’la. Branştaşım çıktı öğretmenim. Bu arada aşevinde garsonluk yapan Hamdi Beyle de dost olduk. Onun da telefonunu kaydettik rehberimize. Vedalaşıp ayrıldık oradan.

Şişhane’den metroya bindik Yenikapı’ya gitmek için. Metro insan kaynamakta. Gezginler mutluluk işçinde söyleşmekteler yüksek sesle. Diğer yolcular umurlarında değil. Neyse yolumuz çok yakın. Onlar ülkemizde özgürlüğün(!) tadını çıkarsınlar.

Yenikapı’dan inip Marmaray’a yöneldik. Bu da çok kalabalık, ancak yabancılar yok denecek kadar az. Çok geç olmadan evimize ulaştık.

Bayramın ikinci günü eşimin isteği üzerine Sabiha Gökçen Havaalanı’na yakın bir AVM’ye gittik. Eşimin niyeti anlaşıldı, alışveriş edecek. Atacan, bu işten hiç hoşlanmıyor. Bu nedenle de mutsuz. Bu kez kendi taşıtımızla gitmekteyiz. Yollar kalabalık. Demek ki İstanbul boşalmamış.  Herkes yollarda… AVM’ye girdik. Hınca hınç dolu… Yabancı gezginler epeyce çok. Her şey ateş pahası… Epeyce gezip dolaştık bir mağazadan öbürüne. Düven beygiri gibiyiz, AVM içinde dolanıp durmaktayız. Neyse ki eşim alışverişten vazgeçti. Akşam karanlığında evimize döndük.

Üçüncü gün Sarıyer-Hacıosman’daki Atatürk Ormanı’na gittik. Yolculuğumuz raylı sistemle olduğu için rahattık. Burası cennetten bir köşe… Sessizlik içinde kuş ezgileriyle dinlendik. Doğada yaşaması gereken bir canlı olduğumuzu anımsadık. Genellikle aileler var. Tek tük yabancı gezginler…

Atacan’a mamula meyvesi veren dikenlerin taze filizlerini yemeyi öğrettim. Güz geldiğinde mamula meyvesini yemeye de gideceğiz. Yanlış kapıdan çıkınca otobüse binmek zorunda kaldık. Bir an soluk alamadığımı duyumsadım. Böyle bir kalabalık, bu denli bir sıkışıklık görülmüş değil. Neyse İTÜ-Ayazağa durağından kendimizi dışarı attık. Oradan metroya binerek önce Yenikapı’ya, oradan da Marmaray’la eve gittik.

Üç günlük bayram dinlencesinde gördüm ki, İstanbul’da gezgin patlaması var. Ruslar, İranlılar, Araplar, Pakistanlılar, İngilizler göze çarpmakta. Birçok kişi, İranlıları Arap sanıyor. Oysa İranlıların çoğuyla Türkçe anlaşma olanağı var. İranlılar arasında Azeri Türkleri çoğunlukta gibiydi. Bu durum, ekonomik açıdan umut verici. Sanal dünya klavyecileri yakında Rus ve Arap nefreti yaratacak kampanyalar başlatırlarsa şaşırmam. Gezginler, gelsin de nereden gelirse gelsin. Hepsi yiyip içip alışveriş yapmaktalar. Bunu dövizin yüksekliğine bağlayacak olanlar olacak. Olsun…

Arap ve İranlı kadınların çok azı çarşaflı. Mini etekli dolaşanlar da var içlerinde. Bizim eski eşarpları takanlar çok. Bu gezginler ülkemize geldikçe değişecekler. Türkiye’yi örnek alacaklar. Bizim yaşam biçimimizi benimseyip kendi ülkelerine taşıyacaklar. Bu demektir ki bu ülkelerde olumlu yönde sosyal değişiklikler olacak. Biz, boşuna çağımız için “Atatürk çağıdır.” demiyoruz. Türkiye’nin sokaklarındaki uzlaşı kültürü onlara da yansımakta.

Sözü uzatmayalım. Bir bayram dinlencesi geçip gitti. Önümüzdeki bayramları iple çekeceğiz. Siz de özlemle bekleyecek misiniz yeni bayramları?

                                                               Adil Hacıömeroğlu

                                                               6 Mayıs 2022