BERKİN’İ VURDULAR

Duydunuz mu Berkin’i vurdular? Berkin bir çocuk... Henüz on dördündeydi vurulduğunda. Toprağa verildiğinde ise on beşinde.

Sakallı bıyıklı polis amcalar vurdu Berkin’i. Bir haziran günü seher vaktinde ekmek almaya giderken yere düştü o. Sıcak ekmeğin kokusunu içine çekemeden kan kokusunu duyumsadı acıyla.  

Sofra hazırlanmıştı her gün olduğu gibi. Annesi ekmek almaya gitmek istemişti. Belki de içine doğmuştu, olacaklar. Küçük Berkin, büyümüş bir erkek edasıyla “Olmaz!” demişti annesine. Sokaklar karışıktı o gün. “Sen hızlı koşamazsın, ben gideyim, ben hızlı koşarım.” dedi annesine karakaşlı, kara gözlü çocuk. Nereden bilecek çocuk, kurşundan hızlı koşamayacağını?

Dokuz ay yoğun bakımda yaşam savaşı verdi. Umut kesilmedi ondan. “Gençtir, direnir, tutunur yaşama!” diye düşünüldü. En güzel dualar onun için edildi. Tutunamadı yaşama Berkin. Eridi, eridi, eridi... Üç mevsim gördü yatakta. Farkına varmadı mevsim değişikliklerinin.

Son nefesini verdiğinde diktatör paraları kutulamaktaydı mahdumuyla. Umurunda olmadı Berkin’in son nefesi. Diktatörler, sevmez taze fidanları. Fidan gelecek, umut ve aydınlık demektir. Kan emiciler sevmez aydınlığı. Gözleri kamaşır ışıkta. Kiri, pası görünür diye ışıktan korkarlar. Karanlık, onların en büyük gücü. Karanlık olsun ki her yer, kimse görmeden kutulasınlar yoksulun cebinden aşırdıklarını. Yalanları, aydınlıkta erir mart karı gibi. Bu nedenle aydınlığın gücünden ürker diktatörler.

Berkin’in küçücük bedeni toprağa verilecek. Anasının gözyaşları sulayacak kara toprağı. En güzel çiçekler boy atacak mezarının üstünde.

On beş yaşında bir çocuğun tabutuna omuz verdiniz mi hiç? Hele o çocuk, yakınınızsa neler hissettiniz. Canınızdan kopan bir canı soğuk toprağın kucağına bıraktığınızda yüreğinizin kaç milyon parçaya bölündüğünü düşünen var mı aranızda?

Berkin, vicdanının yerine, cüzdanlarını koyan gafil bir iktidarın hain kurşunlarıyla aramızdan ayrıldı. O, tomurcuk bir çiçekti; açmadan soldu. Onu dalından koparanlar, paralarını kutulamayı sürdüredursun. Bu dünya nice diktatörler gördü. Bu son diktatör, çürümüş bir kütük gibi yol kenarında durmakta. Onu, olması gereken yere taşıyacaklar zamanı geldiğinde. Pek yakında olacak bu taşıma işi.

Berkin’i milyonlarca insan bağrına basıp onun için gözyaşı dökerken diktatörü toprak bile kabul etmeyecek. Çünkü bu topraklar azizdir. Şehit kanlarıyla sulanan bu topraklar, kendisine ihanet edeni bağrına basmaz.

Duydunuz mu? On dört yaşında bir çocuk vurulmuş. Adı: Berkin, soyadı: Elvan... Hem de ülkesini yöneten diktatörün sözde kahramanlarınca. Berkin, soruyor yattığı yerden: Çocukları vurandan kahraman olur mu söyleyin bana?

                                                              Adil Hacıömeroğlu

                                                              12 Mart 2014