İNSAN, GÜZEL ANIMSANMAK İSTER

            Ah, şu sosyal medya ah… İnsanlar, kendi elleriyle ipliğini pazara çıkarmaktalar burada. Öyle kişiler var ki sabahtan akşama dek günlük yaşamında ne olmuşsa fotoğraflarla paylaşılıyorlar herkese açık olarak. Bu paylaşım yapanları, yaşamlarında bir kez olsun bile görmeyenler, onların soluk alışlarının dışında her şeylerini bilmekteler. Neredeyse kimsenin gizlisi saklısı kalmadı sosyal medya sayesinde. Sosyal medya, sosyal yaşamın çarşı pazarı oldu nedense.

         Beni en çok üzen paylaşımlar, hasta yatağında kendinde olmayan ve belki de yaşamının son anlarını yaşayan kişilerin hastane odasında umutsuz bakışlarla fotoğraflanması. Günlerdir sağaltım gören ve her şeye karşın yaşama umudunu yitirmemiş; ancak bedensel bitkinliği, gecelik ya da pijamaları, sönük bakışlarıyla umut bekleyen insanların fotoğrafları niye paylaşılır herkesle? Saçı sakalı birbirine karışmış erkekler, yüzünde bir gram makyaj olmayan kadınların bu fotoğrafları, bakanların içini burkmakta. Burnuna solunum cihazı takılı birinin fotoğrafının paylaşılması ne gibi bir yararı var insanlara?

         Hasta yatağında fotoğrafları çekilen kişilerden bazıları bir süre sonra sonsuzluğa göçüyor. Ölüm duyurularında bu fotoğraflar kullanılmakta. Görenler, bu kişileri hep hasta yatağında anımsamaktalar böylece.

         Yaşamı boyunca çoğu kişinin yolu, hastaneye düşer. Ben de hastanelere gittim. Bu yaşıma dek beş kez ameliyat oldum. Üç ameliyatım üç beş gün arayla oldu ve tam tamına bir ay hastanede yattım. Hatta 2003’ü 2004’e bağlayan yılbaşı gecesini de orada geçirdim. Sağolsun kardeşim Özgür ve işyerimin yöneticileri, hastanede geçen yılbaşımı renklendirip güzelleştirdiler. Gerekli yiyecek ve içecekleri getirerek güzel bir sofra hazırladık bu sayede. Soframızda hastalar, doktorlar ve diğer hastane çalışanları yer aldı. Hastane kurallarının dışına çıkmadan kendi çapımızda bir yılbaşı kutlaması yaptık.

         Hastaneye yatışımı, elimden geldiğince kimseye bildirmem. Çünkü hastanede birilerini ziyaret etmeyi de hastanede ziyaret edilmeyi de sevmem. Benim ziyaretçilerim kitaplarım, günlük gazetelerimle birkaç dergim… Hasta yatağında birçok şeyin eksik kalmakta. Tıraş olamıyorsun, giyimin berbat… Kolunda serum… Kimi zaman sonda takılı bir yerlerine kan ve idrar dolu torbalar… Pansumanlı yaralar… Derdin büyük… Bir iyileşme savaşının içindesin. Canınla uğraşmaktasın. Bu nedenle gelen, giden olduğunda bazı şeyler uygun olmuyor Kimsenin beni, darmadağınık bir durumda görüp anımsamasını istemem. Hasta yatağındaki giyimimle insanların karşısına çıkmayı uygun bulmam. Bir başka deyişle yatak kıyafetiyle insan içine çıkılmaz bana göre.

         Hasta ziyaretinde olumsuz konuşmalar öne çıkar. Hastaya umut aşılamak yerine onun az da olsa var olan umudu yerle bir edilir bu konuşmalarla. Çok bilinen bir anlatım vardır: “Bizim bir komşumuz vardı, sizin hastalığınıza yakalandı; ancak çok yaşamadı. Sizlere ömür!” Bu sözün nasıl bir yıkım olduğunu herkes anlayabilir. Doktor kontrolünde olan hastaya ilaç öneren kişiler bilirim. Sağlığı nedeniyle perhiz yapması gereken hastaya dışarıdan gizlice yemek getirenlere de tanıklık ettim. Ziyaretçiler, hastanın özgüveninin yok edip umudunu kırıyor. Hastanın doktor ve hemşirelerin söylediklerine odaklanmasını engelliyor.

         Doğaldır ki hastaların korkulu düşü, enfeksiyon kapmak. Bir kez başıma geldi. Bu nedenle bir hasta ziyaretine gittiğinde usuma gelir, bu enfeksiyon canavarı. Gitsem de ziyarete, çok az kalırım.

         Hastanedeki bir aylık yatışımda sakalım iyice uzadı. Yüzüm tanınmaz oldu. Bir gün kardeşim Özgür’e. Mustafa’yı getir de beni bir tıraş etsin.” dedim. Mustafa mı, kim? Yıllarca beni tıraş eden ve lise dönemimden beri tanıdığım berberim, Mustafa Akyüzlü... Ne yazık ki çoktan aramızdan ayrılıp sonsuzluğa göçtü genç yaşta. Mustafa, her zaman olduğu gibi gülümsüyordu odama bir akşamüstü girdiğinde. Bir de sitem etti bana, hastanede yatışımı ona haber vermedim diye. Tıraş olunca kendime geldim.

         Hastanede yatışlarımla ilgili fotoğrafım (Son yatışımda eşim birkaç tane çekti benim haberim olmadan.) yok sayılır. Eşimin habersizce çektiklerini de hiçbir yerde paylaşmadık. Ailemin ve dostlarımın belleğinde hastane günlerimin canlı durması güzel değil. İsterim ki güzel anılarım, görüntülerim, sözlerim kalsın belleklerde.

         Hastalıkla sararıp solmuş, bitkin bir yüzün anılarda kalmasının kime, ne yararı var? Böyle anılar, insanları üzer. İnsanların üzülmesine neden olmak, iyi bir şey değil. Bunun içindir hastane fotoğrafları çektirmem. Bunların benden sonrasına kalmasını istemem. Anılarda güzel, mutlu kalmanın yararı büyük.

                                                                            Adil Hacıömeroğlu

                                                                            9 Ağustos 2022