İSABEY’İN OTOBÜSÇÜSÜ, NECATİ KARAGÖZ

Necati Karagöz… Annemin ve biz çocukların Necati Ağabey’i… Çocukluğumun ilk yıllarında tanıdım onu. İsabey’e gitmek için yola çıkardık baba memleketimiz Of’tan. O zamanlar yolculuklar uzun ve zorluklarla sürerdi. Karadeniz sahil yolu yapılmadığından yollar dağlara, tepelere tırmanır; sonrasında vadilere inerdi.  Bu nedenle taşıtlar çok yavaş ve dikkatli giderdi bu tehlikeli yollardan. Dönemeçleri bir manevrada dönemeyen otobüslerin yolcularının içi dışına çıkardı korkudan.

Ankara’ya vardığımızda aktarma yapıp Denizli otobüslerine binerdik. Bu yolculuk diğerine göre daha kısa sürerdi. Üstelik yol, fazla dönemeçli değildi. Genellikle ovalardan geçip giderdi otobüsler. Denizli otogarına ulaştığımızda rahat bir soluk alırdık. Yüklerimizi indirirdik ivedilikle. Kimi zaman Necati Ağabey, bizi uzaktan görüp hızlı adımlarla gelirdi yanımıza. Babama sarılırken tüm içtenliğiyle “Hoş geldin enişte!” demesi, bizi görmekten duyduğu mutluluğun göstergesiydi. Babama hâl hatır sorduktan sonra parlayan gözleriyle gülerek anneme dönüp “Hoş geldin bizim kız!” diyerek yaklaşması dünyalara değerdi. Ardından biz çocuklara dönüp “Hoş geldiniz!” derdi sırayla.

Necati Karagöz’e, annem “Ağabey” dediği için biz de “Ağabey” diye seslenirdik ona. Annemin Hatice teyzesinin oğluydu. Eşi Fatma Hanım Teyze de annemin Halit amcasının kızı… Bundan da anlaşılacağı üzere iki yanlı bir akrabalık ilişkisi söz konusu.

Necati Ağabey, küçük yaşta hem yetim hem de öksüz kalmıştı. Dört yaşındayken annesi uçmağa vardı. Yıllar sonra annesinin adını büyük kızı Hatice’ye verdi. Bu yolla annesinin adını yaşatmış oldu. Öksüz kalınca ona, halası Sultan Hanım baktı bir süre. Bu arada ilkokula başladı. Dördüncü sınıftayken babası Hüseyin Amca, dağda ağaçtan bal arısının oğulunu alırken düşüp yaşamını yitirdi. Böylece yetimlik de yakasına yapıştı. Onun da adını ilk çocuğu olan oğlu Hüseyin’e verdi.

Yetim ve öksüz kalan küçük Necati’ye Çakırlara gelin gitmiş anne yarısı Ümmü Teyze’si sahip çıktı. Onu kendi evladı gibi bağrına bastı. Öksüz ve yetim çocuk, biraz büyüyünce marangoz yanında çalışıp ustalaştı zamanla. İlk mesleği de bu oldu.

Yıllar su gibi akıp gitti; öksüz, büyüyüp asker oldu. Acemi birliği Denizli’de, usta birliği ise Kayseri’deydi. Yurt görevini yaparken sürücülüğü öğrendi. Öğrenince de sürücü belgesini aldı.

Taşıt sürücülüğü deyip geçmeyin sakın.  O yıllarda sürücülük, saygın bir iş. Onlar; erdemli, ilkeli esnaflığın ve efendiliğin dersini verirlerdi. Ülkemizde karayolu ulaşımı yen yeni yerleşmekteydi. Yollar çok bozuktu. Günümüzde olduğu gibi teknik servisler, onarımcılar yoktu. Bir taşıt sürücüsü, arabadaki her türlü arızayı giderir, onarımları yapardı. Motor, su mu kaynattı? Sürücü kolları sıvayıp çözümü bulurdu. Lastik mi patladı? Ceketi, kravatı çıkaran sürücü muaviniyle lastiği söküp göz açıp kapayıncaya dek lastik onarılıp yerine takılırdı. Bazı arızalara dünyada kimsenin aklının ermeyeceği Türk sürücülerine özgü çözümler bulunurdu. O günün sürücüleri yerine göre motor, kaporta, boya, lastik, fren balata, oto elektrik ve artboru (egzoz) ustası olurlardı. Kimi zaman yolcular da yardım ederlerdi sürücülere. Koşullar ne olursa olsun araba yolda kalmazdı. O yılların sürücüleri, hangi koşulda olursa olsun yolcularını gidecekleri yerlere ulaştırmayı bir namus borcu bilirlerdi.

Askerlikten sonra bir süre marangozluk yaptı. Ardından bir dolmuş satın aldı. Böylece yaşamında yeni bir ekmek kapısı açıldı. Zamanla dolmuş büyüyüp otobüs oldu. O otobüsle yıllarca ekmeğini kazandı. Beş çocuğunu meslek sahibi yaptı.

Otobüslerle ıraklar yakın edildi. Sılayla gurbet birbirine bağlandı. Ülkemiz insanı yurdunun farklılıklarını tanıdı. Ayrı bölgelerde yaşayan insanımız, birbirlerini tanıdıkça sevdi. Farklılıklarıyla kabul etti yurdumuzun insanı birbirini. Farklı bölgelerde yaşayan ürünleri tanıyıp tattık ulaşımın gelişmesiyle. Gezip gördükçe yurdumuzu hayranlığımız arttı güzelliklerine. Yedi bölgemizde bin bir lezzeti tattıkça gururlandık yurdumuzla. Otobüsler ve diğer ulaşım araçlarıyla ülkemiz doğudan batıya, kuzeyden güneye bağlandı. Uluslaşmamızda ulaşımın payı çok büyük ve bunu yadsımak olmaz. İşte Necati Karagöz de bu uluslaşma sürecimize bir damla da olsa katkı yapan adsız kahramanlardandı.

Necati Karagöz yıllarca aynı avlu içinde yaşadığı Ragıp Dayı’m ve akrabamız Cemal Voyvoda ile ayrılmaz üçlü oldular. Onları ölümler ayırdı birbirlerinden.

Feleğin çemberinden geçen Necati Ağabey halden anlardı. Kimi zaman arabasına binenlerin yeterli parası olmazdı. Para topladığında bu kişiler önce pantolonun sağ cebine, sonra sol cebe sokardı elini para aranırdı. Ardından ceket ceplerine sıra gelirdi. Bu sırada para arayan kişinin rengi solar ne diyeceğini bilemezdi. Durumu anlayan Necati Ağabey, “Acelesi yok, sonra verirsin amca oğlu.” derdi yolcuya. İşte, o zaman rahatlardı parasını denkleştiremeyen yolcu. Bu kişiler, sonradan borçlarını öderdi.

Bir de pintiler vardı yolcular arasında. Bu kişiler, aslında bilinirdi. Para toplama sırası geldiğinde onlar da ceplerini yoklar, zamana göre “Elli kuruş çıkışmadı bizim oğlan…” derlerdi. Necati Karagöz, onlara da “Sonra ödersin.” derdi, ancak bu paralar hiçbir zaman ödenmezdi. O, yine de bu kişilere hakkını helal ederdi.

Neredeyse her yıl gittiğimiz Denizli’den İsabey’e uzanan elli bir kilometrelik yolu, çoğu zaman Necati Ağabey’in usta sürücülüğüyle güvenle giderdik. Dedemlere onunla ulaşırdık. Akşama da hoşgeldine gelirlerdi ailece. O olmadığında Arap Süleyman’ın otobüsüyle kavuşurduk sevdiklerimize. Onu da bu vesileyle saygıyla anıyorum. O da esnaflığın kitabını yazanlardandı.

Necati Karagöz’ün yüzü hep gülerdi. Söyleşmeyi, dostlukları severdi. 2001’in Kasım’ında, bir sonbahar günü güz esintileriyle uçtu gitti sonsuzluğa. O uçmağa çoktan vardı, ancak gök kubbede bıraktığı hoş seda hala kulaklarımızda. Onun gülerken kısılıp parlayan gözleri uzaktan gülümsemekte her daim. İyi ki akrabası olup tanımışım Necati Ağabey’i.

                                                                  Adil Hacıömeroğlu

                                                                  30 Nisan 2024

 

HÂKİM İSMAİL AMCA

Delimahmutoğlu İsmail Yılmaz, köyümüzün ilk yargıcı… Ondan önce yine köylümüz olan Celil Demircioğlu ilk savcımız olmuştu. Babamın yaşıtı ve çok yakın arkadaşıydı İsmail Bey. Dostluklarının temeli çocukluklarında atılmıştı. Çocukluk döneminde başlayan dostluk, bir başka türlü oluyor. Bu tür dostluklar, mevsimlik yellerle, hava değişimleriyle kolay kolay yıkılmıyor. Çünkü temel çok sağlam… Köyümüzde ve çevre köylerde ona “Hâkim İsmail” denirdi. Çoğu zaman soyadı söylenmezdi. O, bizim İsmail Amca’mızdı.

İsmail Amca, o yıllarda ilçemizde ortaokul olmadığından Rize’de okudu ortaokulu. Her pazar günü akşama doğru yaklaşık on beş kilometre yolu yürürlerdi birkaç arkadaşıyla. Yol dediysem patika. Çoğu zaman fındıklıkların, ormanların, bahçe ve tarlaların içinden süren bir yürüyüştü bu. Cumartesi okullar dağılınca köye dönerdi. Deniz kıyısına ulaştıklarında ceplerinde yeterli para olduğunda arabaya binerlerdi. Dönem, insanların meteliğe kurşun attığı zamanlar, on paranın on kez mendillere sarılıp saklandığı kıtlık dönemleri. İnsanların yiyecek ekmek bulmakta zorlandıkları II. Dünya Savaşı yılları ve sonrası… Çoğu zaman yetersiz olan parasna kıyamaz, Rize’ye dek yürürlerdi. Ortaokul bitince kendisini Trabzon Lisesi’nin tarih kokan sınıflarında buldu. Oradan da hukuk fakültesine…

Yargıç İsmail Yılmaz’ın babası Celal Amca, dedemin gurbet arkadaşıydı. Dedeme göre oldukça gençti. Birlikte Rusya’ya hızarcılık ve yapı ustalığı yapmak için giderlerdi. Bolşevik Devrimi olunca geri dönemediler. Bir süre orada zorunlu olarak kaldılar. Daha sonra üç arkadaşıyla anlaşıp kaçarak yurda geldiler. Dedelerimizin dostluğu, oğullarına da bir kalıt olarak geçmişti.

Hacıömeroğullarının Delimahmutoğullarıyla dört yüz yılı bulan hısım akrabalığı söz konusu. Kız almışız, kız vermişiz. Bu durum, zamanla iki aileyi birleşik bir aileye dönüştürdü. İki akraba arasında dayanışma, yardımlaşma, kara gün dostluğu üst düzeyde bu nedenle. Üzüntüler, acılar, sevinçler, mutluluklar birlikte yaşandı hep. Akrabalar arasındaki ilişkide duygudaşlık hep önde oldu.

İsmail Amca, zorluklarla savaşarak liseyi bitirdi. Ortaokul ve lise yıllarında çalışarak okudu. Yazın babasıyla Samsun’a, Bafra’ya, Tokat’a tütün dizmeye gitti. Kazandığı parayla hem aile bütçesine katkı yapar hem de okul harçlığını çıkarırdı. Yaz kış dur durak bilmeyip çalışırdı. Bu sırada evlenir, sorumluluğu daha da artar.

Liseden sonra Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni kazanır. Ankara, ulusumuzun yazgısını değiştirdiği gibi İsmail Yılmaz’ın da de yazgısını değiştirir. Maliye Bakanlığında iş girer. Hem çalışıp hem okur. Artık ailesine yük olmaz. Hem eşinin hem de doğan çocuklarının geçimini sağlar bu memur aylığıyla. Okul giderleri de bu aylıkla karşılanır. Fakülteden mezun olunca yargıç olmaya karar verir ve 1963’te ataması yapılır.

İsmail Amca, babamla dostluğuna çok önem verirdi. Bir gün İlçe Merkezimiz Of’a gidecektik. İlçemizin pazarı, perşembe günü kurulmakta. Otomobilini yeni almıştı. Çarşamba günü akşamı, babama dolmuşa binmemesini sabahleyin evimizin üst yanından bizi alacağını söylemişti. İlkokul beşteydim sanırım. Kitap okuma sevisi içime düştüğü zamanlardı. Kitap yaprakları arasından arı gibi düşünce balı yapmaktaydım. Yazın hem köydeki işlerde çalışıyor hem de fırsat buldukça kitap okumaktaydım.

İki adım var: Adil ve Adalet… Köylülerim, ilçemizde ve ilimizde beni tanıyanlar, öğrencilikten arkadaşlarım beni “Adalet” olarak çağırırlar. Meslek yaşamımda ise “Adil” diye seslendi bana arkadaşlarım ve öğrencilerim. Benden sonraki uçmağa varmış kız kardeşimin adı Hürriyet, onun küçüğü olan erkek kardeşimin adı da Müsavat… Neden mi? 1908 Hürriyet Devrimi’nin sloganı “Hürriyet, müsavat, uhuvvet, ittihat ve adalet”ti. Köy enstitülü babam, 1908 Devrimi’ne karşı olan sevgisini, çocuklarının adlarında yaşatmak istedi.  

İsmail Amca, gelmeden biz yola çıkmıştık. Arabasıyla gelip önümüzde durdu. Giderken önce hâl hatırlar soruldu. O, çocukları severdi. Önce derslerimle ilgili soru sordu, sonra adımın anlamını. Ona verdiğim yanıtlar hoşuna gitti. Gözet aynasından bana bakarak “Adalet mülkün temelidir, sözünün anlamı nedir?” dedi. “Mülk, kişilerin sahip olduğu taşınmaz mallar… Bunlar birleşip ülkemizi, devletimizi oluşturur. Ortak mülkümüz olan devletimizin temelini adalet oluşturur. Adalet olmadığında devlet de olmaz. Çünkü bir yapının temeli yok olduğunda yapı ayakta duramaz.” diyerek yanıtladım onu.

Yanıtımdan sonra arabayı sağa çekip durdu. Arkaya, bana dönüp elimi sıktı bir arkadaş gibi o sıkışıklıkta. Övgü dolu tümceler söyledi bana. O günden sonra her karşılaştığımızda bana büyümüşüm gibi davrandı. Hep değer verdi bana. Her gördüğünde kısık gözleri daha da kısılır, sesi titreyerek neredeyse kekeleyerek yüzünde beliren hafif gülümsemeyle halimi hatırımı, okul durumumu sorardı. Ben de onu gördüğümde en yakınlarımdan birini görmüş gibi heyecanlanıp sevinirdim. Saygımı, sevgimi hiç yitirmedim ona karşı.

“Hâkim İsmail” yurdun değişik yerlerinde adalet dağıttı. Çalışıp didindi. Yaşamın fırtınalarına göğüs gerdi. Emek ve özveriyle oluşmuş bir yaşamı vardı. 2014 yılında sonsuz yolculuğuna çıktı. Onu, Kadıköy Merdivenköy Camisinden uğurladık uçmağa. O gün orada dualar edilirken, helallikler verilirken onu tanıdığım yıllar bir film şeridi gibi geçti gözümün önünden. Zaman zaman anımsarım onu. Oğullarını gördüğümde onu görmüş gibi olurum. Adalet dağıtan bu güzel yargıçlar, cumhuriyetin fırsat eşitliğiyle okudular ve ülkelerine hizmet ettiler. Onların adaleti aydınlattı topraklarımızı. Cumhuriyet olmasaydı nice İsmail Yılmazlar yok olup giderdi Ortaçağ’ın karanlığında.  

                                                         Adil Hacıömeroğlu

                                                         29 Nisan 2024

ŞEHİT KAYMAKAM KEMAL BEY

Boğazlıyan Kaymakamı Mehmet Kemal Bey, babasının memuriyeti nedeniyle 1 Mart 1884’te Beyrut’ta doğdu. Balkan kökenli bir ailenin çocuğudur. 24 Temmuz 1908’de Mülkiye Mektebi’ni bitirdikten sonra devlet hizmetine girdi. Yurdun farklı yerlerinde görevler yaptı.

Yozgat mutasarrıflığı ve Boğazlıyan kaymakamlığı görevinde bulunduğu sırada, Osmanlı hükümeti Ermenilere tehcir kararı aldı. Bu sırada görevde olan Kemal Bey, devletin yasal çerçevesinde Ermeni tehcirinde görevini yaptı.

Birinci Dünya Savaşı sırasında bin yıldır aynı topraklarda yaşadığımız, komşuluk yaptığımız ve Osmanlının “Kavmi Sadıka” dediği Ermeniler; düşmanla işbirliği yaptı. Özellikle ülkemizin doğu bölgelerinde Rusların işgalleri sırasında silahlı Ermeni çeteleri büyük kıyımlara girişti. Savunmasız insanları, gözlerini kırpmadan öldürdüler. Bazı köylerde, neredeyse canlı insan bırakmadılar.

Yerleşim yerlerinde neredeyse genç erkek yoktu. Çünkü onlar, farklı cephelerde çarpışan ordumuzun askeri olmuşlardı. Düşmanla işbirliği yaparak savunmasız yerlere saldıran Ermeni çetelerinin bu ihanetini durdurmak gerekiyordu. Bu nedenle Anadolu’nun birçok yerleşim yerinde yaşayan Emeniler, o dönemde Osmanlı toprağı olan Suriye’ye yerleştirildiler. O günkü koşullar düşünüldüğünde bu göç olayı kolay olmadı. Ulaşım olanaklar yeterli değildi. Göçen Ermenileri kolluk güçleri korumaktaydı. Buna karşın bazı öldürme ve soygun olaylarına engel olunamadı. Ermenilerin büyük çoğunluğu yerlerine sağ salim ulaştı.

Mondros Mütarekesi’nden sonra İstanbul işgal edildi itilaf devletlerince. İşgalle birlikte padişahın ve İstanbul hükümetinin işgalcilere teslimiyeti söz konusuydu. Bu nedenle ulusal varlığın korunması için görev yapan devlet yöneticilerinin yargılanmasını istedi İngilizler. Bu isteğe uydu İstanbul hükümeti. Yurtsever devlet yöneticileri, işgalcilerin isteği doğrultusunda ulusal kimliğini yitirmiş mahkemenin karşısına çıkarıldı. Mahkemenin başkanı Nemrut Mustafa Paşa’ydı.

Boğazlıyan Kaymakamı Kemal Bey, Damat Ferit Paşa hükümetinin kararıyla 7 Ocak 1919’da gözaltına alındı. 30 Ocak 1919’da İstanbul’a getirildi. Nemrut Mustafa Paşa’nın başkanlık ettiği Harp Divanı’na çıkarıldı. Suçlu bulunarak idam cezasına çarptırıldı. Bu karar; Padişah Vahdettin, Sadrazam Damat Ferit Paşa ve Şeyhülislam Mustafa Sabri tarafından imzalanarak onaylandı. Kemal Bey, 10 Nisan 1919’da Beyazıt Meydanı’nda asıldı.

Kaymakam Kemal Bey, Beyazıt’ta idam sehpasına çıkarıldığında son sözleri şunlardır: “Ben bir Türk memuruyum. Aldığım emri yerine getirdim. Vazifemi yaptığıma vicdanım emindir. Sizlere yemin ederim ki ben masumum. Son sözüm bugün de budur, yarın da budur. Ecnebi devletlere yaranmak için beni asıyorlar. Eğer adalet buna diyorlarsa, kahrolsun böyle adalet! Benim sevgili kardeşlerim, asil Türk milletine çocuklarımı emanet ediyorum. Bu kahraman millet, elbette onlara bakacaktır. Vatan uğruna cephede ölen bir insan gibi şehit gidiyorum. Allah vatana, millete zeval vermesin! Amin… Borcum var, servetim yok. Üç çocuğumu, millet uğruna yetim bırakıyorum. Yaşasın millet!” Ermeni çetelerine karşı ülkesini korumaya çalışan bir devlet görevlisi hiç yoktan idam edildi. Hiçbir somut kanıt olmadan Kemal Bey asıldı işgalcileri mutlandırmak için. Bu, Türk ulusunu derinden yaraladı.

Kemal Bey, çocuklarını Türk milletine emanet etmişti. Millet, egemenliğini eline alınca bu emanete sahip çıktı. Kurtuluş’tan sonra Atatürk’ün isteği ve Kayseri Milletvekili Ahmet Hilmi Bey’in önerisiyle TBMM, 14 Ekim 1922’de şehit unvanını verdi. Böylece eşi ve çocukları aylığa bağlandı. Milletinin kurduğu Meclis, çocuklarına sahip çıktı böylece.

Boğazlıyan Kaymakamı Kemal Bey, Kadıköy’de Kuşdili mezarlığında yatmakta. Neredeyse ayda bir başucuna gider anarım onu. Çoğu zaman yanımda Atacan (13) da olur. Her gün binlerce insan geçer önünden farkında olmadan. Şehitlerimizi unutursak toprağımızı, yurdumuzu da unuturuz. Bu nedenle canını millet uğruna veren şehitlerimizi anmak, boynumuzun borcu olmalı.

                                                                  Adil Hacıömeroğlu

                                                                  24 Nisan 2024

23 NİSAN 1920 CUMA

23 Nisan 1920’de Ankara’da BMM açıldı. Meclis’in açılması kolay olmadı. Atatürk, 27 Aralık 1919’da Ankara’ya geldiği günden başlayarak bu kentte Meclis’in toplanması için çalışmalara yaptı. Üstelik bu konuda ona karşı çıkan arkadaşları olmasına karşın.

16 Mart 1920’de İstanbul’un İtilaf devletlerince resmen işgal edilip Osmanlı Meclis-i Mebusanının dağıtılmasıyla Meclis’in Ankara’da toplanması zorunlu oldu.

BMM’nin toplanması için Ulus’ta bulunan İttihat Terakki yapısı seçildi. Yapı onarıldı. Çatının kiremitleri Ankaralılardan toplandı. Marangozlar, kürsü ve başkanlık divanının oturacağı yerleri bir kuruş almadan yaptılar. Milletvekillerinin oturacağı sıralar okullardan getirildi.

1920 Ankara’sında konukevi yoktu. İki tane han vardı. Milletvekillerinin bir bölümü buralarda konakladı. Muallimler Mektebi’nin sınıflarına yer yatakları serilerek koğuşlar oluşturuldu. Kütahya Milletvekili Cevdet Izrap bir arkadaşıyla tabldot yemek işini üstlendi. Üç kap yemek yetmiş kuruşa verildi milletvekillerine. O zamanlar milletvekili aylığı seksen liraydı. Daha sonra yüz liraya çıkarıldı. Ancak bu paralar aylarca alınamadı.

İlk Meclis’te 338 kişi bulunması gerekirken türlü nedenlerle 115 mebus katılıyor ilk günkü toplantıya. Bu mebuslardan 50’si kalpaklı, 41’i fesli ve 21’i ise sarıklıydı.

BMM açıldıktan kısa bir süre sonra milletvekilliğinden ayrılanlar oldu. Toplantılara katılamayıp müstafi sayılanlar vardı. Bazıları ise milletvekilliğinin yerine devlet memurluğunu yeğledi. Kimilerinin milletvekilliği düşürüldü. Aralarında ölenler oldu. (Yararlanılan kaynak: Erzurum’dan Ölümüne Kadar Atatürk’le Beraber, II. Cilt, Türk Tarih Kurumu Yayınevi)

Atatürk, 21 Nisan 1920 günü Heyeti Temsiliye adına Vilayetlere, Bağımsız Livalara ve Kolordu Kumandanlıklarına şu genelgeyi gönderdi: “Bu ayın yirmi üçüncü Cuma günü Ankara’da açılacak Büyük Millet Meclisi’nin sahip olduğu büyük milli ve İslami ehemmiyetin arz ve izahı lüzumsuz bulunduğundan, oralarda yayımlanan gazetelerin birer özel nüsha ile bu fevkalade hadiseyi kutlamaları pek münasip olacağının arzı ile icabının icrasına gayretlerini arz ederiz. (Atatürk’ün Bütün Eserleri, Kaynak Yayınları, Cilt: 7, s. 351)” Görüldüğü gibi Meclis’in açılacağı yurdun dört yanına haber veriliyor.

23 Nisan öğlene doğru mebuslar, cuma namazını kılmak için Hacıbayram Veli Camisi’ne gittiler. Namazdan sonra dualar ediliyor. Hep birlikte tekbir getirip dua ederek Meclis’in açılacağı yere geliniyor yürüyerek. Burada kurbanlar kesilip dualar ediliyor. Ardından Meclis, Mustafa Kemal Paşa tarafından açılıyor.

BMM’yi en yaşlı üye sıfatıyla Sinop Mebusu Şerif Bey açtı. Kısa bir konuşma yaptı Meclis’in açılma nedeniyle ilgili. Atatürk BMM başkanı seçildi. İlk konuşmasını 24 Nisan’da yaptı.

Ulus egemenliğinin işgale karşı sesi oldu TBMM. Kurtuluş Savaşı’nı yönetti. İşgal güçleriyle savaşırken bir yandan da iç ayaklanmalarla uğraştı. En sonunda ulus, bütün düşmanları yendi. Ulus egemenliği Ankara’da kuruldu. Ardından İngilizlerin desteklediği saltanat ve hilafet kaldırıldı. Böylece ulus, egemenliği tamamen eline aldı.

Ulus egemenliğimizin ve Türk devletinin temellerinin atıldığı bu mutlu günümüzün 104. yılı ulusumuza kutlu olsun.

                                                                  Adil Hacıömeroğlu

                                                                  23 Nisan 2024

ARABADAN İNMEYEN SİYASETÇİ VE BÜROKRAT

Herkesin bildiği gibi ülkemizde bir araba saltanatı var. Hem siyasetçiler hem de bürokratlar arabadan inmiyor, halkın arasında yürümüyorlar. Halkın içine girmeyen siyasetçi ve bürokrat, giderek ondan kopuyor. Halktan kopan birinin, yurttaşın sorunlarını bilmesi olanaksız. Bir yetkilinin bilmediği sorunları, çözmesini beklemek ise saflık olur.

Devletin en küçük birim müdürünün altında resmi araba var. Doğaldır ki bu arabanın bir de sürücüsü… Araba, sabahleyin müdürü evinden alıp akşamleyin geri götürür evine. Gün içinde müdür, eşinin ya da çocuklarının hizmetindedir bu taşıt. Çocuklar okula götürülüp getirilir. Eşler, çarşı pazar alışverişi için arabayı kullanır. Hısım akraba, konu komşu, eş dost ziyaretlerini resmi taşıtlarla yapanlar da var. Nasıl olsa yakıt devletten…

Siyasetçiler de bürokratlar gibi… Onlar da ayaklarını yere basmıyor. Her yere araba ve korumalarla gitmekteler. Kimden korkuyorsunuz, halktan mı? Bir siyasetçi, içinden çıktığı halktan niye korkar? Halka karşı ne suç işledin de ondan uzak durmayı yeğlemektesin ve onunla randa duvarlar örmektesin?

Sırça köşklerde yaşayan siyasetçi ve siyasete bağımlı bürokrat, her geçen gün insanlardan uzaklaşır. İnsandan uzaklaşan, onun sorunlarından da uzak kalır. Halkın nasıl yaşadığını, ne yiyip içtiğini, hangi dertlerle savaştığını bilmez. Bilmediği için de herkesi kendisi gibi sanır bir eli yağda bir eli balda.

Halkın içinden çıkan siyasetçi ve bürokrat, zamanla halka yabancılaşır. Kişisel kurtuluş peşinde koştuğundan gözü, halkı görmez. Onunla dertlenmez. Duygudaşlığını yitirir yurttaşla. Halkın birçok sorununu görse de görmezden gelir. En iyi bildiği de bu.

Siyasetçi ve bürokrat, bindiği resmi araçla trafik sıkışıklığı olduğunda geçiş üstünlüğü kazanır. Halkın çilesini çekmez. Bu çileyi çekmeyen, halkla nasıl duygudaş olsun?  Çünkü onun için böyle bir sorun yok! Yaşamadığı bir sorun için de çözüm bulması düşünülemez.

Dünyanın başlıca taşıt üreticileri olan Almanya ve Japonya’da ülkemizde olduğu kadar resmi araba yok! Üstelik siyasetçi ve bürokratların kullandıkları resmi araçların çoğu son model ve pahalı. Bu araçların giderleri pahalı ve çok fazla akaryakıt yakmakta bunlar. Araba saltanatı sona ermeli. Yoksul halkın sırtından savurganlıkla saltanat sürmek çok ayıp.

Halk, bir deniz… Siyasetçi de denizin içinde yaşayan balık… Balık sudan çıkınca yaşayabilir mi? Doğal olarak yaşayamaz. Siyasetçi de yaşayamıyor halk denizinden çıkınca. Bunun içindir ki yurttaşla konuşurken, tokalaşırken, onu dinlerken ölü balık gözleriyle bakmakta. Olumlu ya da olumsuz bir tepki gösteremiyor dinleyip gördüklerine. Çünkü sorunu yaşamıyor. Bu nedenle içselleştiremiyor onu. Böyle olunca nasıl çözüm üretsin?

Yaşayan bilir. Yaşayan çözüm üretir. Yaşamayan ise sırça köşkten ölü balık gözleriyle yalnızca izler.

                                                                            Adil Hacıömeroğlu

                                                                            22 Nisan 2024

21 NİSAN 1920 ÇARŞAMBA

Mustafa Kemal Paşa, 21 Nisan 1920 günü başında “Çok aceledir.” uyarısı bulunan bir telgrafı çeker kolordulara, Refet Bey’e, Müdafaa-i Hukuk dernekleri yönetimlerine ve tüm belediye başkanlıklarına. Bu telgrafta 23 Nisan’da, Ankara’da Meclis’in toplanacağını bildirip yapılacakları anlatır.

“1. Bimennihilkerim (Allah’ın yardımıyla-AH) Nisan’ın 23. Cuma günü, cuma namazını müteakip Ankara’da Büyük Millet Meclisi açılacaktır.

2. Vatanın bağımsızlığı, yüce hilafet ve saltanat makamının kurtarılması gibi en mühim ve hayati vazifeleri yapacak olan bu Büyük Millet Meclisi’nin açılış gününü cumaya tesadüf ettirmekle, anılan günün mübarekliğinden istifade ve bütün değerli mebusların hazır bulunmaları ile Hacıbayram Veli Camii Şerifi’nde cuma namazı kılınarak, Kur’an ve namazın nurlarından feyz alınacaktır. Namazdan sonra, lihyei saadet (Hz. Muhammet’in sakalı-AH) ve sancakı şerif taşınarak Dairei Mahsusa’ya (Meclis-AH) gidilecektir. Dairei’yi Mahsusa’ya dahil olmazdan evvel, bir dua okunarak kurbanlar kesilecektir. İşbu merasimde camii şeriften başlayarak, Dairei’yi Mahsusa’ya kadar Kolordu Kumandalığı’nca askeri kıtalar ile özel tertibat alınacaktır.

3. Anılan günün kutsiyetinin teyidi için, bugünden itibaren vilayet merkezinde, Vali Beyefendi Hazretleri’nin tertibiyle, hatim ve buharii şerif okunmaya başlanacak ve hatmi şerifin son aksamı teberrüken Cuma günü namazdan sonra Dairei Mahsusa önünde tamamlanacaktır.

4. Mukaddes ve yaralı vatanımızın her köşesinde aynı suretle bugünden itibaren Buhari ve hatematı şerife okunmasına başlanarak, Cuma günü ezandan evvel minarelerde salavatı şerife okunacak ve hutbe esnasında Hilafetmaabımız Padişahımız Efendimiz Hazretleri’nin namı namii hümayunu zikredilirken, Zatı Şevketsimatı Padişahileri’nin ve memaliki şahaneleriyle bütün tebaai mülûkânelerinin bir an evvel kurtuluşa ve saadete nail olmaları duası ilaveten okunacak ve cuma namazının kılınmasından sonra da hatim tamamlanarak, yüce hilafet ve saltanat makamının ve bütün vatan kısımlarının kurtuluşu maksadıyla vuku bulan milli mesainin ehemmiyet ve kutsiyeti ve her millet ferdinin kendi vekillerinden meydana gelen bu Büyük Millet Meclisi’nin vereceği vazifeleri yapmaya mecburiyeti hakkında vaızlar verilecektir. Ondan sonra halife ve padişahımızın, din ve devletimizin, vatan ve milletimizin kurtuluşu, selameti ve bağımsızlığı için dua edilecektir. Bu vatani ve dini merasimin yapılmasından ve camilerden çıkıldıktan sonra, Osmanlı beldelerinin her tarafında, hükümet makamına gelinerek Meclis’in açılmasından dolayı resmen tebrikler icra edilecektir. Her tarafta cuma namazından evvel münasip şekilde mevlidi şerif okunacaktır.

5. İşbu tebliğin hemen yayımlanması ve tamimi için her vasıtaya müracaat olunacak ve süratle en ücra köylere, en küçük askeri kıtalara, memleketin bütün teşkilat ve müesseselerine ulaştırılması temin edilecektir. Ayrıca büyük levhalar halinde her tarafa asılacak ve mümkün olan mahallerde basılacak ve çoğaltılacak ve ücretsiz dağıtılacaktır.

6. Cenabı Hak’tan tam muvaffakiyet niyaz olunur. (Atatürk’ün Bütün Eserleri, Cilt: 7, Kaynak Yayınları, Birinci Basım: Ocak 2002, s. 344-345)”

BMM’nin 23 Nisan’da toplanmadan iki gün önce Atatürk’ün yayımladığı genelgeyi paylaştım. Büyük Önder’in ülkemizin kurtuluşunu sağlamak için toplumun her kesimini kucaklayacak bir dil kullanması, davranış içinde bulunması, halkın gelenek ve görenekleriyle çatışmaması ilgi çekici. Halk için, ulus için yola çıkanlar; öncelikle içinde yaşadıkları toplumu iyi tanımalı. Toplumu doğru amaçlar çevresinde örgütlemeli.

Ülkemizden emperyalizmi kovmak, terörü bitirmek, halkı gönençli yaşatmak isteyen siyasetçilerin Atatürk gibi düşünmeleri gerek. Pusulamız, Atatürk’ü gösterdiği sürece sırtımız yere gelmez.

                                                                  Adil Hacıömeroğlu

                                                                  21 Nisan 2024

GERÇEĞİN GÜCÜ VE DOSTLUK

Hazreti Ali: “Gerçeğin hatırı, dostun hatırından üstün tutulmalı.” der. Ne güzel, ne anlamlı bir söz… Gerçeğin gücünün, değerinin ne denli önemli olduğunu vurgular bu özdeyiş.

Hz. Ali, yukarıdaki sözüyle bizlere; gerçeğin peşinden gitmemizi, gerçekle yolumuzu aydınlatmamızı öğütlemekte. Gerçekten uzak dostların hatırının da sayılmaması söz konusudur bu güzel sözde. Dost, gerçeği söylediğinde hatırı sayılmalı, üstün tutulmalı, onun yolundan gidilmeli. Aslında bu söz, bize gerçeklerden uzak kişilerle dostluk kurmamayı da öğütler.

Gerçeklerden uzak, yalanları kılavuz edinmiş, ikiyüzlü kişilerden uzak durmak, onlarla dostluk kurmamak gerektiğini yukarıdaki özdeyişiyle ne güzel anlatmakta yüzyıllar öncesinden Hz Ali.

Gerçekçilikten uzak, yalanlarla göz boyayan kişilerle, siyasetçilerle aynı yolda yürümemenin öğüdüdür Hz. Ali’nin günümüze ışık tutan sözü. Gerçeği eğip bükerek değiştirip yalan denen karşımızdakini aldatıcı süslü sözlerle insanları kandırmayı meslek edinmiş günümüz siyasetçilerine güvenmemenin uyarısıdır bu söz. Doğaldır ki anlayana…

Yunus Emre gibi Taptuk’un tekkesine doğru odunları taşmak, eğrileri içeri sokmamaktır gerçekçilik, doğruluk. Çünkü eğrinin girdiği yerde dirlik düzen olmaz. Eğri, doğruyu gölgeler; onun ışığını karanlığıyla yok etmeye çalışır. Eğrilik, doğru düşünceyi yok eden gizli bir düşman. İnsanlık, tarih boyunca eğriyi doğrultma savaşımı vermedi mi? Gerçeğin aydınlığında mutlu, erinçli, barışçı ve insanca bir düzenin kurulması için çaba göstermedi mi kişi?

Kişi, gerçeği bilir. Ancak kişisel çıkarları için eğrinin yanında durur. “Ben dostuma, dostluğuma, yıllardır üyesi olduğum partiye ihanet edemem.” der. Aslında ihanet edemediği kişisel çıkarıdır. Sen dostuna ihanet etmiyorsun, ama gerçeğe ihanet ediyorsun. İnanmadığın bir yola bilerek gidiyorsun. Bu, insanlık adına bir utanç değil mi? Böylece içinde yaşadığın toplumun geleceğini karartarak insanlığa ihanet ediyorsun. Toplumun geleceği, onu kurtaracak gerçek senin için önemli değil mi?

“Efendim; falanca kişi yerdeşim, komşum, arkadaşım, hısım akrabamdır; o dururken başkasını desteklemem yakışık alır mı?” demekte çoğu kişi eğrinin yanında yer almasını gerekçelendirmek için. Niye Hz. Ali kadar yürekli değilsin? Neden onun gibi gerçeğin ardında koşmayı ilke edinecek yüreklilikten, insanlıktan yoksunsun? Niçin Yunus gibi olamıyorsun da toplumun geleceğinin temeline eğri odunları yerleştirmektesin? İnsan olmak, insanca yaşamak, kişilikli davranmak niye sana bu denli zor gelmekte?

Atalarımız: “Dost acı söyler.” demiş. Gerçeğin ışığında yürümemek için ayak diretenleri, gerekçeler üretenleri uyaran ne güzel atasözü bu… Dostluk, acı da olsa gerçeği söylemektir dostuna. Bu gerçeği söylerken dostumuzun sosyal konumuna, oturduğu koltuğa bakmadan ve eğip bükmeden söylemeli ışıklı sözü. Bugün söylediğimiz gerçek, dostumuza acı da gelse gelecekte büyük yararları olacağından söylemeliyiz güneş gibi aydınlatıcı düşüncemizi. Unutmayalım ki güneşe baktığımızda ilk önce gözlerimiz kamaşır, sonrasında dünyadaki her şeyi onun ışığında tüm güzelliği ve yalınlığıyla görürüz.

Ünlü ozanımız Tevfik Fikret, yüzlerce yıl sonra Hz. Ali ve Yunus Emre’yi doğrulayan şu anlamlı, yol gösterici özdeyişi söyler: “Hak bildiğin yolda yalnız da olsan yürüyeceksin.” Hak bildiği yolda yalnız yürüyemeyenlerin bin kez utanması gereken bir söz bu.

Gerçeğin gücünden korkmamalı, yalanın ve ikiyüzlülüğün sinsiliğinden, zehrinden korkalım.

Dostluklar, insanlık erdemleri üzerine kurulmalı. Bazı kişiler için erdemli insan olmak, çok mu zor?

En iyisi mi biz her koşulda Hz. Ali ve Tevfik Fikret’in sözlerini, Yunus’un davranışını kılavuz edinip gerçeği aydınlatıcı ışığında yürüyelim. Başımıza ne gelirse gerçekten, doğruyu yapmaktan gelsin.

                                                                  Adil Hacıömeroğlu

                                                                  21 Nisan 2024

 

DEM’Lİ BELEDİYELERDE PKK KIŞKIRTMALARI

31 Mart yerel seçimleri yapıldı. Birçok belediyenin yönetimi el değiştirdi. Bazıların da ise önceki yöneticiler, yeniden seçilip görevlerini sürdürme hakkı elde ettiler.

Hem genel hem de yerel seçimlerin en çok tartışılan konusu ise PKK’nın siyasal uzantısı DEM Parti’nin seçimlere katılması. Bölücülüğünü hiç saklamayan, PKK’ya toz kondurmayan, her fırsatta terör örgütünün eylemlerine arka çıkan bir parti bu. Dünyanın hiçbir ülkesinde ülkenin toprak bütünlüğünü, ulusun birliğini yok etmeyi savunan bir parti yasal çerçevede kurulamaz ve seçimlere giremez. Ne yazık ki ülkemizde bu bölücü parti; kapatılmayıp seçimlere girmekte, üstüne üstlük de on milyonlarca lira seçim yardımı almakta.

“Dem” sözcüğünün sözlük anlamının “kan” olduğunu da söyleyelim. Kimin kanı bu?

Yerel seçimlerde DEM/PKK üçü büyükşehir olmak üzere on ilimizin belediye başkanlığını kazandı. Ayrıca altmış beş ilçe belediye başkanlığı da bölücülerin yönetimine girdi.

14 Mayıs genel seçimlerinde oyları iyice düşen PKK’nın siyasal uzantısı parti, 31 Mart seçimlerinde CHP ile yaptığı gizli/açık ittifakla yeniden güçlendi.

Bölücü parti, daha önceden ne yaptıysa aynısını yapmakta belediyelerde. İşleri halka hizmet değil, bölücülük yapmak ve devlete karşı başkaldırmak. Bu belediyelerde, bölücülük yolunda ilk adımlar atıldı. Her zaman olduğu gibi kamuoyunun tepkisi yoklanmakta. Sonrasında adım adım ilerleyecekler bölücü yolda.

Mardin Büyükşehir Belediye Meclisi, 15 Nisan 2024 günü toplandı. Toplantının açılışında İstiklal Marşı söyleme önerisi, DEM Parti çoğunluğunca reddedildi. Düşünebiliyor musunuz Türkiye Cumhuriyeti’nin bir kentinin belediye meclisinde İstiklal Marşı söylenmiyor. O İstiklal Marşı ki Kurtuluş Savaşı’mızın en umutsuz anında yazıldı. Türk ulusuna ilk dizesinde “Korkma!” diye seslenen bir marş. Mardin Büyükşehir Belediye Meclisi, bu kararıyla hem Kurtuluş Savaşı’mıza hem de devletimizin varlığına karşı çıktı. Bu bağışlanamaz bir başkaldırı…

Diyarbakır Büyükşehir Belediye Meclisi salonunda bulunan Türk bayrağı, yerinden kaldırıldı. Bayrağımız, bağımsızlığımızın ve ulusumuzun varlığının simgesi. Bu davranış, bağımsızlığımızın ve ulusça varlığımızın yok sayılması…

Tunceli Belediye Meclisi, kentin adını “Dersim” olarak değiştirmiş kendince. Sen, devlet misin ki bir yerleşim yerinin adını kafana göre değiştiriyorsun? DEM’li belediye başkanları kendilerini devlet sanıyorlar. Amaçları, özerkliğe giden bir yolu açmak.

DEM’li il belediyeleri bölücülük yapar da ilçe belediyeleri geri kalır mı? Diyarbakır Bağlar Belediyesinin DEM’li yönetimi ilk iş olarak çatışmalarda öldürülen PKK’lı kadın teröristlerin anısına bir heykel yaptırdı. Heykelin açılışını eşbaşkan Leyla Ayaz yaptı bölücü sloganlar eşliğinde.

Yukarıda anlattığımız bölücü davranışlar sergilenirken bölücülüğün öncüsü sayılan Şeyh Sait’in adı, ne yazık ki Diyarbakır’da bir bulvarda durmakta hala. Ne yazık ki ülkemizin birliğini temsil eden cumhurbaşkanı, içişleri bakanı ve Diyarbakır Valisi bu bölücülüğü izlemekteler büyük bir aymazlıkla hâlâ.

DEM’li belediyeler, yaptıklarıyla açıkça Atatürk’ün kurduğu Türkiye Cumhuriyeti’ne meydan okumaktalar. Önümüzdeki günlerde özerklik ilan edecekler. Batı Asya büyük bir kargaşa içindeyken bunu fırsata dönüştürüp ülkemizi zor duruma sokacaklar. Bu iş için halkın yaşadığı ekonomik güçlüklerden yararlanacaklar. Bu yolla başka siyasal kümelerden de destek almayı deneyecekler. Bu belediyeler, yakında gemi azıya alırlar, durum onu göstermekte. Bu gidişin sonu buralara kayyım atamak... Devlet, belediyeler üzerinden yapılan bölücülüğe “Dur!” demeli.

Kayyım atandığında bazı demokrasi budalaları, halkın iradesinin yok sayıldığını savunacaklar en yüksek perdeden. “Seçimle gelen, seçimle gider.” sözünü haykırarak bölücü örgüte kol kanat gererek Atatürk’ün kurduğu Türk Devletinin yıkılmasına destek verecekler aymazca.

Hitler ve Mussolini seçimle geldiler, ancak seçimle gitmediler. Dünyayı kan gölüne çevirdiler kısa sürede. Dünyanın farklı ülkelerinde elli milyonu aşkın insan öldü. Sakat kalanların sayısı bilinmiyor. Milyonlarca kişi evsiz kaldı Hitler ve Mussolini’nin sandıkta gitmesini beklerken. Kentler yıkıldı, anılar ve tarih yok edildi.

Dünyanın hiçbir yerinde terör örgütleri demokrasinin bir parçası olamaz. Olduklarında ise demokrasiyi kullanarak güçlenirler. Günü geldiğinde ise o ülkeyi de ülkenin yer aldığı bölgeyi de kan gölün çevirirler. Bu gölde herkes boğulur, demokrasi budalaları da…

                                                                  Adil Hacıömeroğlu

                                                                  20 Nisan 2024

ERDOĞAN VE AKP, 31 MART’TAN DERS ÇIKARDI MI?

31 Mart yerel seçimlerinde yurttaş, AKP’ye önemli uyarılarda bulundu. Özellikle ekonomik konularda varsılların değil, yoksulların yanında olmasını istedi iktidar partisinin. İkinci olarak dış politikada iki yüzlü, kararsızlıklarla dolu bir siyasetten vazgeçmesini, ABD-İsrail çizgisini çıkar yol olarak görmemesi konusunda uyarıda bulundu. Üçüncüsü de devlet kurumlarındaki savurganlığın, liyakatsizliğin, iş bilmezliğin, yolsuzlukların ve AKP yöneticilerindeki kibirli davranışların sona ermesi için “Ayağını denk al!” iletisini gönderdi R. Tayyip Erdoğan’a ve diğer AKP yöneticilerine.

“Muhalefet gibi rakamları eğip bükerek, tabir yerindeyse kırk dereden su getirerek analizleri kasmak bize yakışmaz. Milletin sandıkta verdiği mesajları herkesten önce bizim doğru okumamız, tüm boyutlarıyla objektif olarak bizim değerlendirmemiz gerekiyor. Hiçbir komplekse kapılmadan bu muhasebeyi yapmak, gerektiğinde canı pahasına bizim yanımızda duran aziz milletimize karşı görevimizdir. Şurası tartışmasız bir gerçek ki; milletimiz, bizden kapsamlı, samimi ve cesur bir özeleştiri yapmamızı istemiştir. Karşımızdaki tablo tevile gerek duyulmayacak kadar nettir. AK Parti olarak biz de bu tablonun çok iyi farkındayız. Milletimizin mesajlarını baş tacı ederken, sadece bununla kalmayacak, bu mesajlarında gereğini de mutlaka yerine getireceğiz. (AKP Grup toplantısı, 17 Nisan 2024)” Cumhurbaşkanı ve AKP Genel Başkanı Erdoğan bunları söylemekte. Peki, seçimin üstünden on yedi gün geçtikten sonra ders alıp 31 Mart’ta halkın uyarısını doğru olarak görmüş mü acaba?

Yukarıdaki soruya “Evet” yanıtını vermemiz oldukça zor. AKP, eski tas eski hamam görünümüyle iktidarını sürdürmekte. 24 Ocak 1980’de alınan ve 12 Eylül Amerikancı darbesiyle uygulamaya sokulan Özal’ın ekonomik kararları uyarınca serbest piyasa ekonomisi olduğu gibi uygulanmakta. Bunu da yapan Mehmet Şimşek… Eğer RTE, seçimden ders alsaydı, ilk iş olarak Şimşek’i görevden alır, onun yerine üretim ekonomisini benimseyip uygulayan birini işbaşına getirirdi.

RTE ve diğer AKP yöneticileri, 12 Eylül’le ve darbelerle hesaplaşmaktan söz ederler sık sık. Bu, hiç inandırıcı değil. Bu konuda gerçekten içtenlikle davranıyorsanız öncelikle 12 Eylül’ün ekonomik sisteminden vazgeçeceksin. Bu iş için anayasa değişikliği gerekmiyor. Yalnızca halktan ve Türkiye’den yana bir siyasal değişiklik gerekmekte. Sen, 12 Eylül’ün ekonomik sistemine dört elle sarılıp halkı yoksullaştıracak, güzel ülkemizi hem emperyalist tekellere hem de bir avuç işbirlikçiye soyduracaksın; sonra da kalkıp 12 Eylül darbesine karşı olduğunu söyleyeceksin öyle mi? Senin içtenliğine kim inanır?

RTE ve AKP yöneticileri her fırsatta Turgut Özal ve Adnan Menderes’i demokrasi kahramanı olarak göstermekte. Onların yolundan gittiklerini gururla anlatmaktalar. 12 Eylül darbecilerinin ekonomisti Özal’dan demokrasi kahramanı olur mu? Ülkemizdeki katıksız Amerikancılarından olan Menderes’ten demokrasi kahramanı çıkar mı?

AKP’nin kılavuzu Özal ve Menderes olduğu sürece Atlantik kapılarında dilenci olur. Yoksulu değil, varsılı düşünür. Halkın yanında değil de uluslararası tekellerle saf tutar. Tıpkı Menderes ve Özal gibi devletin ve halkın sırtından parti varsılları yaratır. Bu varsılların halkın sofrasındaki ekmeği en küçük kırıntısına dek almasına göz yumar.

Ey Tayyip Erdoğan; halktan yanaysan, seçimlerden sandıklardan gelen iletiyi doğru okumuşsan eğer öncelikle yurdun dört köşesinde üretimi destekleyip canlandırmalısın. Üretene destek, üretici ve tüketicinin sırtından geçinen asalaklara köstek olmalısın. Aracılık yaparak halkı sırtındaki keneleri değil, üretici ve tüketiciyi korumalısın. Halkı korumak böyle olur.

Dışardan borç bularak kalkınmış bir ülke dünyada yok! Erdoğan ve AKP yöneticileri tarihi doğru okuyamadıkları için tarih denen o büyük hazineden ders almayı da bilmiyorlar. Osmanlının borçlanarak bitip yıkıldığını bir türlü görmek istemiyorlar. Duyun-u Umumiyenin Osmanlıyı nasıl soluksuz bıraktığını anlamayanların, ülkemiz gerçeklerine göre davranmaları olanaksız. Her şeyden önce AKP, siyasal çizgisini ulusalcı, yerli bir çizgiye çekmeli.

Başta Erdoğan olmak üzere AKP yöneticilerinin çokça sevdikleri ve sıkça kullandıkları bir söyleyişle her alanda “yerli ve milli” olmalılar. Halkın seçimlerde verdiği reçetede yazan bu. Kurtuluş, ancak halkın seçimde verdiği iletiyi doğru okuyarak olur.

                                                                  Adil Hacıömeroğlu

                                                                  18 Nisan 2024

KİTAP OKUMANIN ANLAMAYI KOLAYLAŞTIRMASI

Kitap okumanın hem çocuklara hem de yetişkinlere sayılamayacak kadar yararı var. Kişinin kitap okuma alışkanlığı edinmesinin yaşı yok! İster çocuk ister yetişkin isterse yaşulu olsun insan, her yaş ve dönemde kitap okuma alışkanlığı edinebilir. Koşulların çok olumlu ya da olumsuz olması, kişinin kitap okumaya zaman ayırmasını engellememeli. 

Kitap okuma alışkanlığının en kolay edinileceği zaman, çocukluk dönemi. “Ağaç yaşken eğilir.” atasözü uyarınca çocuklar, öğrenmeye ve yeni alışkanlıklar edinmeye çok uygunlar. Onlara erkenden okuma alışkanlığı kazandırmak, başta anne ve babalar olmak üzere öğretmenlerin de görevi. Öğrencilere okuma alışkanlığı kazandırmak, okulların ve öğretmenlerin başlıca görevi olmalı. Öğrencilere okuma alışkanlığını kazandıramamış bir eğitim sistemi işlev ve sorumluluğunu yerine getirmemiş demektir.

Kitap okumayan çocuklar, sıradan bir tümceyi 45 saniyede algılarken okuma alışkanlığı olan bir çocuk ise aynı tümceyi 13 saniyede algılamakta. Bu saptama, PİSA Türkiye Değerlendirme Raporu’ndan…

Okuma alışkanlığı olmayan çocukların ve büyüklerin okuma hızları çok yavaş. Okuyanlara göre tümcelere baktıklarında gördükleri sözcük sayısı daha az. Okuma alışkanlığı edinen çocuk ve yetişkinlerin bir göz açıp kapama süresinde gördükleri sözcük sayısı giderek çoğalır. Demek ki okuyanların görme açısı genişlerken, okumayanların görme açıları artmamakta, tersine giderek azalmakta. Okuma hızı artıkça algılayıp kavrama hızı da ona koşut olarak artar. Böylece söyleneni, okunanı algılayıp kavrayan, anlayan kişi sayısı toplumda çoğalır. Bu da toplumsal ilerleme ve gelişmenin itici gücü olur.

Tarih boyunca okuma sayesinde bilgiyle donanmış toplumların üstünlükleri çok açık. Çağımızda da durum aynı… Okumanın yaygın bir alışkanlık durumuna geldiği çağımız toplumları her alanda ileri gitmekte. İleri giden toplumların diğerlerine üstünlük kurması da kaçınılmaz olmakta.

Ülkemizde ortaokul ve lise son sınıfların girdiği iki önemli sınav yapılmakta. Her ikisinde de Türkçe bölümünde doğru sayısı ekside olan çok sayıda öğrenci var. Oysa sorunların çoğu okuma, anlama konusunda. Bu durum, okuma alışkanlığı kazanmayan öğrencilerin anadillerini anlama kavrama, anlatma konusunda ne denli geri olduklarını göstermekte. En kolay soruları bile okuyup anlayarak doğru yanıtlayamayan öğrencilerin bulunması, eğitim sisteminin yüzkarası. Öğrencilere en kolay kazandırılabilecek okuma alışkanlığının bile kazandırılamadığı bir eğitim sisteminin görev ve sorumluluklarını hakkıyla yerine getirdiği düşünülemez.

İlkokulda okuma alışkanlığı kazandırılmalı. Bunun yanı sıra değerler eğitimine önem verilmeli. Okuma alışkanlığı kazanan çocuk, değerler eğitiminde de başarılı olur. Öğrendiklerini içselleştirir. Böylece düşünce; uygulamaya, davranışa dönüşür. Davranışa dönüşmeyen bir düşüncenin, uygulanamayan bir kuramın kimseye yararı olmaz. Düşünceyi, yaşamla ilişkilendiren okuma alışkanlığıdır. Bu, kişiyi üretken ve yaratıcı yapar.

Her yaştaki yurttaşa okuma alışkanlığı kazandırmak için seferberlik yapılmalı. Günümüzde her alanda yaşadığımız sıkıntıların, çatışmaların, uzlaşmazlıkların nedeni okumayan toplum olmamız. Bilgi dağarcığı kıt olduğundan farklı, yaratıcı seçenekler düşünemiyor toplum. Okumayan kişilerin çokluğu nedeniyle uzlaşma kültürü bir türlü gelişemiyor. Yoz bir tutuculukla kendisi gibi düşünmeyenleri düşman olarak görmekte kişi. Oysa farklı düşünmek ve davranmak, aslında düşünsel bir varsıllık. Düşünsel varsıllığın bile farkında olamayan bireylerin çok olduğu bir toplumda demokrasi gelişip yerleşir mi?

Bana: “Toplumumuzun en büyük ve ivedilikle çözülmesi gereken sorunu nedir?” diye soracak olursanız, yanıtım: “Okumak, okumak, okumak…” olur.

                                                                  Adil Hacıömeroğlu

                                                                  16 Nisan 2024

BAYRAM

Bugün bayram… Günün ezanla başladığı bir gün… Güneşin ilk ışıklarının alacakaranlığında uyanıldığı kutlu bir sabah… Sabahın serinliğinin, bahar kokusunun insanın peşi sıra koştuğu bir günün mutlu sabahı… Bir dinlence zamanı olmasına karşın erkenden en güzel ve en temiz giysilerin giyilerek el pençe divan gözlerin yollara düştüğü, solukların tutulduğu, yüreklerin bir başka çarptığı bir sabah alacası…

Bayram sabahında ilk dakikalardan başlayarak insan bir anı yolculuğuna çıkar. Çocukluğunun anımsayabildiği ilk bayram günlerinden başlayan yolculuk bugüne gelir. Kimin de mutluluk gökyüzüne uçan güvercinler gibidir. Kimi ise buruk acıların yüreği yakan üzüntüleriyle dolu. Bayram namazına gidiş dönüşte sessizliğin, dinginliğin egemenliği söz konusu. Bu sessizlik, anılara yolculuğun insanı bugünden koparmasındandır. O anılar, alır götürür bizi uzaklara. Orada yaşayarak geliriz bugüne. Gün boyu anılarla birlikteyiz. Anılar, kimi zaman peşimizden koşup gelir. Kimi zaman önümüzden koşan yaramaz bir çocuk olur, biz onu yakalamaya çalışırız. Kimi zamansa sarıp sarmalar bizi. Önce tinimizi tutsak eder kendine. Sonrasında yüreğimize akar ılık damlalarıyla. Giderek eğnimizde duyumsarız onu her şeyiyle.

Bayramın ikinci, üçüncü günlerinde anılar giderek zayıflar. Günümüz gerçeğine döneriz yavaş yavaş. Düş kırıklıkları egemen olur kişiye. Buna karşın umudunu yitirmez gelecek bayramlarla ilgili. Bayram gününde varsa bir düş kırıklığı, bir eksiklik bunu hayra yorar deneyimli ve anlayışla bezenmiş yürekler. Bir bayram biterken yenisinin umut tohumu ekilir içimizdeki gönül bahçesinin bitek toprağına.

Bayram, çocuklar için daha güzel... Büyüklerin onlar için hoşgörü sınırlarını en çok genişlettikleri zamandır bayram. Yeme ve içmenin sınırsızlığı yaşanır bu günde. Armağanların güler yüzlerle, yürek çarpıntısıyla alınıp verildiği bir an.

Bayram; çocuklar için eğlence, gezip tozma zamanı... Yeni giysiler içinde caka satmanın, ayakların yerden kesildiği mutluluk pınarı. Günün bereketli olduğu, zamanın şeker tadında geçtiği bir gün.

Çocukların havanın kararmasını, gecenin olmasını istemediği, sonsuz bir eğlence ve mutluluk düşünün yaşandığı bir gündür bayram.

Kaç yaşında olursan ol, annenin ve babanın gözünde çocuksun her daim. Eğnin büyüyüp gitse de bir meşe ağacı gibi, boyun uzasa da kavak gibi, bir çınar gibi dal budak salsan da çocuksun onların gözünde. Çoluk çocuğa karışsan da torun torba sahibi olsan da çocukluktan kurtulamazsın anne ve babanın yanında. Annen yağmur bulutu gözleriyle okşar ak düşmüş yer yer dökülmüş saçını. Baban karlı dağların sisiyle dolmuş gözlerle bakar sana. Sen, çıkarsın anı yolculuğuna kanatlanarak.

Bayram anne kokusu, baba şefkati, aile gücü, hısım akraba dayanışması, konu komşu yardımlaşması…

Bayram günü anlar insan; toprağında köklerinin nasıl derinde olduğunu, dallarının nasıl uzadığını. Bu güzel günde fark eder insan ağzının gerçekte bal peteği, dilinin insanları bağlayan güçlü bir urgan olduğunu.

Bayram, sıcaklığı azalmayan ana kucağı, karşılıksız sevginin bitip tükenmek bilmediği ocağıdır. Ana kucağının kendini hep duyumsattığı, baba ocağının dumanının tüttüğü bayramların eksik olmamasıdır dileğim. Çocuk cıvıltılarının kuş olup uçtuğu bayramların yaşanmasından daha güzel ne olabilir?

Çocukların tek zararı, çok şeker yemekten olsun. Bozulan mideler düzelir, ancak kahpe kurşunlarıyla öldürülen çocukların yüzleri gülmez bir daha. Şeker yemeye doyamadan, hatta hiç onu tadamadan kara toprak olan çocuklarla dolu dünyamızda bayramımızın tadı kaçmakta ne yazık ki.

Bayramlar geçmişe özlem, geleceğe umuttur. Karanlığı delip geçen bir ışık, gökyüzünde yükselen ses… Işığımız hiç sönmesin, sesimiz asla kısılmasın.

Her şeye karşın bayramlar bizim için… Buruklukları, üzüntüleri bir yana bırakıp mutlu olma günü. Sağlığımız, dirliğimiz düzenimiz yerinde olsun. Bunları kimsenin yok etmesine izin vermeyelim toplum olarak. Dünyada bayramı olmayan toplum yoktur sanırım. Bayramlar insan olmanın ve toplum olarak yaşamanın bir gereği. Gözyaşının akmadığı, insanların öldürülmediği, ayrılıkların yaşanmadığı güzel bir bayram dilerim herkese.

                                                                            Adil Hacıömeroğlu

                                                                            10 Nisan 2024

 

AKP, SON BİR HAFTADA NASIL ÇÖKTÜ?

Kamuoyu araştırmacıları, akcam yorumcuları ve bazı köşe yazıcıları AKP’nin 31 Mart seçimlerini son bir haftada yitirdiğini söylemekteler. Bu düşünce doğru olabilir. Ancak seçmenlerde son bir haftada görülen değişimin bir geçmişinin olmaması olanaksız.

AKP hükümetlerinin yirmi iki yıllık olumsuzlukları birikti ve 31 Mart 2024 yel seçimleri öncesi taşma noktasına geldi. Olumsuzlukların damla damla doldurduğu bardağı da son haftada yapılan belirgin yanlışlar taşırdı. Peki bunlar, neler?

Emeklilerin açlığa tutsak edilmesiyle halkımızın önemli bir kesiminde bıçak kemiğe dayanmıştı. 15 Temmuz Amerikancı darbe kalkışmasından sonra AKP’ye ulusalcı bakış açısıyla destekler verildi. Bu darbe kalkışmasına tiyatro diyenlere işbirlikçi gözüyle bakıldı. AKP, bu dönemde en güçlü zamanını yaşadı. Açılım döneminin ihanete varan uygulamaları unutuldu. Ne yazık ki AKP yöneticileri, bu desteğin nedenini doğru olarak anlayamadı. 2023 cumhurbaşkanlığı seçiminden sonra anlaşılmaz bir biçimde ABD’ye doğru dümen kırdı R. Tayyip Erdoğan ve hükümeti. Bu da ulusalcı düşüncelerle AKP’ye destek veren seçmenlerin gözünden kaçmadı. Bu destek gevşemeye başladı.

TBMM Başkan Numan Kurtulmuş, seçimlere bir hafta kala 24 Mart 2024 günü anayasa değişikliği yapılması gerektiğini açıkladı. Bu açıklamayla açılım günlerine dönüleceğinin işareti verildi. Bu, aslında PKK/DEM’e anayasa değişikliği üstünden el uzatmaydı. Seçmen, bu oyunu kolayca anladı.

Seçime bir hafta kala, Filistin’den bir milyonu aşkın sığınmacının geleceği sosyal medyada sıkça paylaşıldı. Bu konuda Erdoğan’la İsrail’in anlaştığı yazılıp çizildi. AKP’den bu konuyu yalanlayan bir açıklama gelmedi. Sığınmacılarla ilgili sorun yaşayan halk, buna tepkisiz kalamazdı. Çünkü sığınmacılar yüzünden kaçak işçilik artmakta. Sığınmacılık, ucuz işgücünü ortaya çıkarmakta. Bu da alt gelir kümesindeki yurttaşlarımızın ekonomik olanaklarını azalttı. Herkes işveren ne veriyorsa onu kabullenmek zorundaydı. Verilene karşı çıkmak işini yitirmek demekti. Üstüne üstlük bir de RTE’nin emeklilerle ilgili tutarsız açıklamaları gelince bardak taştı.

Seçim sabahı erkenden uyanıp kalktık. Eşim, Suadiye’de bir ortaokulda sandık başkanıydı. Gün doğumuyla okulun bahçesindeydik. Okul bahçesinde onlarca insan vardı. Çoğu sandıklarda görev almak için gelen parti temsilcileriydi. Her gelen sandık başkanı, görevli olduğu sandığın numarasını duyuruyordu. O sandıkta görevli olanlar başkanın ardına takılıp içeri giriyordu. Yaklaşık yarım saat okul bahçesinde kaldım. Sandıkların çoğunda görevli AKP’liler yoktu ortalıkta.

Suadiye’den Bostancı’ya yürürken gazetemi aldım. Oy kullanacağım sandığın bulunduğu evimizin karşısındaki ortaokula geldim. Buranın bahçesi de kalabalıktı. Parti temsilcileri kümelenmişti her yanda. Yönetici oldukları anlaşılan birkaç kişi sürekli telefonlarla birileriyle konuşmaktaydı. İki okulun bahçesindeki kişilerin çoğu, CHP’li... Yollar seçmenler ve sandık görevlileriyle dolu... Bu okulda da AKP’li sandık görevlilerinin bazıları gelmemiş görevlerine. Oysa daha önce böyle miydi? AKP görevlileri ilk öce gelip yerlerini alırlardı. Örgütlü durumları ilgi çekerdi.

Kadıköy, CHP’nin kalelerinden… Burada AKP’den sandık görevi alanların çoğu apartman görevlileri ve onların yetişkin çocukları… Yani emekçi, dar gelirliler… Dar gelirlilerin gelirleri iyice azalmış. AKP döneminde daralan ekonomik olanaklar, onların yaşamlarını tehdit etmekte. Bir de üstüne şu anayasa değişikliği ve yeni sığınmacılar binince iş çığırından çıktı. Yurttaşın canı burnuna geldi. AKP’nin asıl dayandığı yoksul kesim ya sandığa gitmedi ya da başka partilere oy verdi.

Perşembenin gelişi, çarşambadan bellidir, der atalarımız. Ne yazık ki AKP yönetimi çarşambayı göremedi. Bu nedenle de perşembede neler olacağını anlayamadı. Demek ki siyasette asıl olan öngörü… Öngörünüz yoksa hesaplayamazsınız başınıza nelerin geleceğini.

                                                         Adil Hacıömeroğlu

                                                         6 Nisan 2024

31 Mart 2024’te CHP

         31 Mart 2024 Yerel Seçimlerinin en kazançlı partisi, CHP. Bu seçimde aldığı sonuçlar, 1989 Yerel seçimlerinde SHP’nin başarısını anımsatmakta. 1989 Yerel seçimlerinden sonra SHP’de çöküş başladı. SHP dönemi, CHP çizgisindeki en önemli ideolojik kırılmaların yaşandığı bir dönem. Atatürk çizgisinin terk edildiği, serbest piyasacılığın benimsendiği, Atatürk’ün halkçı-devletçi uygulamalarının kırıntılarının parti içinden temizlendiği, sınıf savaşımından vazgeçildiği, ulusçuluğun gericilik olarak görüldüğü, bölücülükle dirsek temaslarının başladığı bir dönemin partisidir SHP. Daha sonra yeniden açılan CHP ile birleşti ve aynı ideolojik sapmalar, emperyalizme eklemlenme çizgisi bu yolla Atatürk’ün kurucusu olduğu partiye de egemen oldu. Bu dönemde Altıok’tan vazgeçildi. Altıok ve Atatürk, tarihten bir anı fotoğrafı gibi duvarlarda kaldı.

Başta CHP Genel Başkanı Özgür Özel olmak üzere partinin birçok yöneticisi, 31 Mart seçimlerinde alınan oy oranının CHP tarihinde 1977 genel seçimlerinden sonra alınan en yüksek oy olduğunu açıkladılar. Öteden beri sıkça söylediğimiz bir şey var: Son dönem CHP yöneticileri partilerinin de Türkiye’nin de tarihini bilmiyorlar.

CHP’nin en yüksek aldığı seçimlerdeki oy oranlarına bakalım: 1977 genel seçimleri: % 41.4, 1957 seçimleri: % 41.4, 1950 seçimleri: % 39.6… 31 Mart 2024’te ise belediye başkanlıkları üzerinden hesaplanan CHP’nin oy oranı: 37.77, büyükşehirlerde belediye meclisler ve diğer kentlerdeki il genel meclisi ortalaması ise % 34.48… Öncelikle CHP yöneticileri, kendi tarihleri konusunda sağlıklı bilgileri edinmeli.

31 Mart 2019 yerel seçimlerinde Ekrem İmamoğlu’nun İstanbul’da aldığı oy sayısı: 4.169.765, bu seçim 23 Haziran 2019’da yinelendi ve İmamoğlu: 4.741.870 oy alarak İstanbul Büyükşehir belediye başkanı oldu. Bu seçimde seçmen sayısı ise 10.570.939… 31 Mart 2024’te aldığı oy ise 4.427.455, toplam seçmen sayısı ise 11.314.534… Bir önceki seçime göre 743.595 seçmen artışı olmasına karşın, İmamoğlu’nun oylarında ise düşme söz konusu. Peki, oylarındaki eksilmenin nedeni ne?

İstanbul’da CHP, resmen olmasa da İYİP ve DEM Parti ile ittifak yaptı. DEM seçmeninin ezici çoğunluğu, İmamoğlu’na oy verdi. Ancak İYİP seçmeninin önemli bir bölümü Ekrem Bey’e oy vermesine karşın, birçoğu da farklı partilere dağıldı. CHP tabanındaki ve diğer partilerdeki milliyetçi seçmen, DEM’le ittifakı onaylamadı. Ayrıca CHP adayları; İzmir, Çanakkale, Adana gibi illerde bir önceki seçimlere göre önemli oranda oy yitirdi. Bu da CHP tabanının bir bölümünün DEM’le ittifaka tepkisi olarak değerlendirilmeli.

CHP, DEM’le resmi olmasa da yaptığı ittifak bölücü örgütü gömüldüğü hendeklerden çıkardı. Onlara umut ve cesaret verdi. Van seçimlerinin iptalini bahane ederek yakıp yıkan bölücü örgüt militanlarının taşkınlıkları acaba hangi özgüvenle sokaklara taştı? DEM’le ittifak yapmanın bedeli, ülkemize ağır olacak. Ancak ulusumuzun sağduyusu, bu işin üstesinden gelecek.

31 Mart seçimlerinde Afyon, Ankara ve Bolu illerindeki sonuçlar ilgi çekici. Afyon Belediye Başkanı seçilen Burcu Köksal’ın seçim öncesi söylediği “Seçildiğimde Afyonkarahisar Belediyesi’nin kapıları, DEM Parti hariç bütün siyasi partilere açık olacak.” sözleri, CHP içinde tartışma yaratsa da Afyonluların gönlünde yer etti. DEM ittifakını reddederek bölücülüğe tavır alan Köksal, yıllar sonra Afyon’da belediye başkanlığını partisine kazandırdı.

Bolu Belediye Başkanı Tanju Özcan, seçim öncesi: “Ben, DEM partililerle bırakın işbirliği yapmayı, aynı kaldırımda bile yürümemeyi tercih ediyorum.” diyerek bölücülükle ittifaka karşı çıktı. Bu tavrıyla da yeniden belediye başkanı seçildi.

31 Mart seçimlerinde en ilginç sonuç Ankara’da alındı. Mansur Yavaş, DEM’e karşı hep tavırlı oldu. Milliyetçi seçmenle tabanda ittifak kurmak için çalıştı Bunu da başardı. Seçimde % 60.4 oy alarak rekor kırdı. Bu sonuçla rakibi AKP adayına fark attı.

Köksal, Özcan ve Yavaş… Bu üç örnek gösteriyor ki bölücülüğe tavır alan, milliyetçi söylemlerde bulunan adaylar, halkın sevgisini kazanmakta. Bölücülükle ittifak ise oy yitimine neden olmakta.

CHP’nin kuruluş ayarlarına dönmesi, Altıok’ta simgeleşen Kemalizmi savunması onu iktidar yapar. Ancak bunun çok zor, hatta olanaksız olduğunun da farkındayım.

Seçim bitti. Şimdi sıra verilen sözlerin tutulmasına geldi. Bakalım sözler yerine getirilecek mi? Gün ola, harman ola…

                                                         Adil Hacıömeroğlu

                                                         5 Nisan 2024

DERSLERLE DOLU 31 MART SEÇİMLERİ

31 Mart Yerel Seçimlerine on üç milyonu aşkın seçmen katılmadı. Seçime katılmayan seçmenlerin bu denli çok olması düşündürücü. Demek ki yurttaşlarımızın bir bölümü, iktidarıyla muhalefetiyle düzen partilerine güvenmiyor. Bu partilerin ülkemiz sorunlarına çözüm getireceklerine dair umudunu yitirmiş bir seçmen kitlesi var demek ki.

Son yerel seçimlerde iki milyondan fazla geçersiz oy var. Geçersiz oy sayısında, önceki seçimlere göre artış var. Bu da ilgi çekici. Seçime katılmayanlarla geçersiz oy kullananları topladığımızda on beş milyonu geçiyor bu sayı. Bu da toplam seçmenin dörtte birinden fazla. Bu seçmen kitlesinin var olan partilere niye oy vermediği incelenmeye değer. Demek ki seçmenlerin dörtte biri düzen partilerinin programlarını beğenmiyor, söylediklerine inanmıyor.

Türk halkı, oy vermeyi çok iyi bilen bir halk. Seçmenlerin çoğu, siyaseti çok iyi gözlemlemekte. Büyükşehirlerde aynı zarftan belediyelerle ilgili üç ayrı oy çıkıyor: Büyükşehir ve ilçe belediye başkanlıkları, belediye meclisi üyeleri. Üçü farklı partilere çıkabiliyor. Bu durum, bilmeyene çok anlamsız gelebilir. Ancak elli yıldır seçimleri izleyen biri olarak beni şaşırtmaz bu. Yurttaş ince eleyip sık dokuyor. Adayları günlerce izleyip bakarak tartıyor. İzlenimlerini olgunlaştırıp sandığa yansıtıyor seçmen. Ayrıca partilere de bu yolla siyasal bir ileti vermekte. Burada önemli olan siyasal partilerinin bu iletileri anlayıp anlamamaları.

31 Mart seçimlerinde açık ve gizli ittifaklar yapıldı. Bu ittifaklar, bazı illerde partiler açısından olumlu sonuçlar sağlasa da kimi illerde ise olumsuz sonuçlara yol açtı.

Yerel seçimlerde gösterilen adaylar çok önemli. Belediye başkanlıklarının oylanmasında adayların nitelikleri önemli etken. Adayların aldıkları oy toplamında partilerin etkisi yüksek olsa da adayların kişisel oyları belirleyici olmakta. Hükümetin, seçimlere katılan partilerin savunduğu ve ellerindeki belediyelerde uyguladıkları politikalar, seçmenin oy kullanmasında etkili.

Yerel seçimlerde partilerin yurttaşlardan aldıkları asıl destek büyükşehirlerde belediye meclislerinde aldıkları oylar ve diğer kentlerimizde yapılan il genel meclislerindeki oylarının toplamı üzerinden hesaplanmalı.

Şu anda YSK, 31 Mart seçimlerinin kesin sonuçlarını henüz açıklamadı. Ancak kesin olmayana sonuçlara göre Türkiye genelinde büyükşehirlerde ilçe belediye meclisleri ve diğer kentlerdeki il genel meclislerinde oyların toplamına bakınca CHP, aldığı yüzde 34,47 oyla birinci parti. AKP ise oyların yüzde 32,42 alarak ikinci sırada. Üçüncü parti, yüzde 6.96 oy oranıyla YRP. Bu oy oranlarıyla halkın partilere verdiği iletiler iyi değerlendirilmeli.

Türk yurttaşı, dünyanın neresinde olursa olsun oy kullanmayı büyük bir sorumluluk olarak görmekte. Oyunu kullanırken kılı kırk yarmakta yurttaşımız. Bu nedenle seçimlerde en son suçlanacak kişi, seçmen. Partiler, seçmenden gerekli desteği alamıyorsa sorun, partilerin siyasetinde. Bu nedenle her seçimden sonra partiler, iğneyi kendilerine batırmalı. Eleştiri ve özeleştiri, siyasetçinin doğruya yönelmesini sağlayacak biricik yol. Böyle bir yoldan gitmemek büyük yanlış…

                                                         Adil Hacıömeroğlu

                                                         4 Nisan 2024