İSABEY’İN OTOBÜSÇÜSÜ, NECATİ KARAGÖZ

Necati Karagöz… Annemin ve biz çocukların Necati Ağabey’i… Çocukluğumun ilk yıllarında tanıdım onu. İsabey’e gitmek için yola çıkardık baba memleketimiz Of’tan. O zamanlar yolculuklar uzun ve zorluklarla sürerdi. Karadeniz sahil yolu yapılmadığından yollar dağlara, tepelere tırmanır; sonrasında vadilere inerdi.  Bu nedenle taşıtlar çok yavaş ve dikkatli giderdi bu tehlikeli yollardan. Dönemeçleri bir manevrada dönemeyen otobüslerin yolcularının içi dışına çıkardı korkudan.

Ankara’ya vardığımızda aktarma yapıp Denizli otobüslerine binerdik. Bu yolculuk diğerine göre daha kısa sürerdi. Üstelik yol, fazla dönemeçli değildi. Genellikle ovalardan geçip giderdi otobüsler. Denizli otogarına ulaştığımızda rahat bir soluk alırdık. Yüklerimizi indirirdik ivedilikle. Kimi zaman Necati Ağabey, bizi uzaktan görüp hızlı adımlarla gelirdi yanımıza. Babama sarılırken tüm içtenliğiyle “Hoş geldin enişte!” demesi, bizi görmekten duyduğu mutluluğun göstergesiydi. Babama hâl hatır sorduktan sonra parlayan gözleriyle gülerek anneme dönüp “Hoş geldin bizim kız!” diyerek yaklaşması dünyalara değerdi. Ardından biz çocuklara dönüp “Hoş geldiniz!” derdi sırayla.

Necati Karagöz’e, annem “Ağabey” dediği için biz de “Ağabey” diye seslenirdik ona. Annemin Hatice teyzesinin oğluydu. Eşi Fatma Hanım Teyze de annemin Halit amcasının kızı… Bundan da anlaşılacağı üzere iki yanlı bir akrabalık ilişkisi söz konusu.

Necati Ağabey, küçük yaşta hem yetim hem de öksüz kalmıştı. Dört yaşındayken annesi uçmağa vardı. Yıllar sonra annesinin adını büyük kızı Hatice’ye verdi. Bu yolla annesinin adını yaşatmış oldu. Öksüz kalınca ona, halası Sultan Hanım baktı bir süre. Bu arada ilkokula başladı. Dördüncü sınıftayken babası Hüseyin Amca, dağda ağaçtan bal arısının oğulunu alırken düşüp yaşamını yitirdi. Böylece yetimlik de yakasına yapıştı. Onun da adını ilk çocuğu olan oğlu Hüseyin’e verdi.

Yetim ve öksüz kalan küçük Necati’ye Çakırlara gelin gitmiş anne yarısı Ümmü Teyze’si sahip çıktı. Onu kendi evladı gibi bağrına bastı. Öksüz ve yetim çocuk, biraz büyüyünce marangoz yanında çalışıp ustalaştı zamanla. İlk mesleği de bu oldu.

Yıllar su gibi akıp gitti; öksüz, büyüyüp asker oldu. Acemi birliği Denizli’de, usta birliği ise Kayseri’deydi. Yurt görevini yaparken sürücülüğü öğrendi. Öğrenince de sürücü belgesini aldı.

Taşıt sürücülüğü deyip geçmeyin sakın.  O yıllarda sürücülük, saygın bir iş. Onlar; erdemli, ilkeli esnaflığın ve efendiliğin dersini verirlerdi. Ülkemizde karayolu ulaşımı yen yeni yerleşmekteydi. Yollar çok bozuktu. Günümüzde olduğu gibi teknik servisler, onarımcılar yoktu. Bir taşıt sürücüsü, arabadaki her türlü arızayı giderir, onarımları yapardı. Motor, su mu kaynattı? Sürücü kolları sıvayıp çözümü bulurdu. Lastik mi patladı? Ceketi, kravatı çıkaran sürücü muaviniyle lastiği söküp göz açıp kapayıncaya dek lastik onarılıp yerine takılırdı. Bazı arızalara dünyada kimsenin aklının ermeyeceği Türk sürücülerine özgü çözümler bulunurdu. O günün sürücüleri yerine göre motor, kaporta, boya, lastik, fren balata, oto elektrik ve artboru (egzoz) ustası olurlardı. Kimi zaman yolcular da yardım ederlerdi sürücülere. Koşullar ne olursa olsun araba yolda kalmazdı. O yılların sürücüleri, hangi koşulda olursa olsun yolcularını gidecekleri yerlere ulaştırmayı bir namus borcu bilirlerdi.

Askerlikten sonra bir süre marangozluk yaptı. Ardından bir dolmuş satın aldı. Böylece yaşamında yeni bir ekmek kapısı açıldı. Zamanla dolmuş büyüyüp otobüs oldu. O otobüsle yıllarca ekmeğini kazandı. Beş çocuğunu meslek sahibi yaptı.

Otobüslerle ıraklar yakın edildi. Sılayla gurbet birbirine bağlandı. Ülkemiz insanı yurdunun farklılıklarını tanıdı. Ayrı bölgelerde yaşayan insanımız, birbirlerini tanıdıkça sevdi. Farklılıklarıyla kabul etti yurdumuzun insanı birbirini. Farklı bölgelerde yaşayan ürünleri tanıyıp tattık ulaşımın gelişmesiyle. Gezip gördükçe yurdumuzu hayranlığımız arttı güzelliklerine. Yedi bölgemizde bin bir lezzeti tattıkça gururlandık yurdumuzla. Otobüsler ve diğer ulaşım araçlarıyla ülkemiz doğudan batıya, kuzeyden güneye bağlandı. Uluslaşmamızda ulaşımın payı çok büyük ve bunu yadsımak olmaz. İşte Necati Karagöz de bu uluslaşma sürecimize bir damla da olsa katkı yapan adsız kahramanlardandı.

Necati Karagöz yıllarca aynı avlu içinde yaşadığı Ragıp Dayı’m ve akrabamız Cemal Voyvoda ile ayrılmaz üçlü oldular. Onları ölümler ayırdı birbirlerinden.

Feleğin çemberinden geçen Necati Ağabey halden anlardı. Kimi zaman arabasına binenlerin yeterli parası olmazdı. Para topladığında bu kişiler önce pantolonun sağ cebine, sonra sol cebe sokardı elini para aranırdı. Ardından ceket ceplerine sıra gelirdi. Bu sırada para arayan kişinin rengi solar ne diyeceğini bilemezdi. Durumu anlayan Necati Ağabey, “Acelesi yok, sonra verirsin amca oğlu.” derdi yolcuya. İşte, o zaman rahatlardı parasını denkleştiremeyen yolcu. Bu kişiler, sonradan borçlarını öderdi.

Bir de pintiler vardı yolcular arasında. Bu kişiler, aslında bilinirdi. Para toplama sırası geldiğinde onlar da ceplerini yoklar, zamana göre “Elli kuruş çıkışmadı bizim oğlan…” derlerdi. Necati Karagöz, onlara da “Sonra ödersin.” derdi, ancak bu paralar hiçbir zaman ödenmezdi. O, yine de bu kişilere hakkını helal ederdi.

Neredeyse her yıl gittiğimiz Denizli’den İsabey’e uzanan elli bir kilometrelik yolu, çoğu zaman Necati Ağabey’in usta sürücülüğüyle güvenle giderdik. Dedemlere onunla ulaşırdık. Akşama da hoşgeldine gelirlerdi ailece. O olmadığında Arap Süleyman’ın otobüsüyle kavuşurduk sevdiklerimize. Onu da bu vesileyle saygıyla anıyorum. O da esnaflığın kitabını yazanlardandı.

Necati Karagöz’ün yüzü hep gülerdi. Söyleşmeyi, dostlukları severdi. 2001’in Kasım’ında, bir sonbahar günü güz esintileriyle uçtu gitti sonsuzluğa. O uçmağa çoktan vardı, ancak gök kubbede bıraktığı hoş seda hala kulaklarımızda. Onun gülerken kısılıp parlayan gözleri uzaktan gülümsemekte her daim. İyi ki akrabası olup tanımışım Necati Ağabey’i.

                                                                  Adil Hacıömeroğlu

                                                                  30 Nisan 2024