TEK DERDİNİZ PARA MI SİZİN?

                                               

            8 Ocak 2014… Yoğun ve yorgun geçen bir günün gecesi… Saat 24.00 olmadan yatıyorum. Göz kapaklarımdaki davetsiz misafir uykuyu rahat ettirmek için yataktayım. Uykuya dalıyorum çok geçmeden. Artık uyku meleğinin kollarındayım.

Uykunun derinliklerinde düş alemine geçmişken birden cep telefonum çalıyor. Yerimden fırlıyorum. Hanımın korku ve kaygı dolu sesini işitiyorum: “Hayırdır inşallah!” diyor. Ben de “Hangi densiz bu saatte ileti gönderiyor.” diye söyleniyorum. Seçimler yaklaştı ya, her kademeden adaylar yerli yersiz ileti göndermekteler. Onlardan biri sandım. Günahlarını almışım.

Telefonumun gelen ileti kutusunu açıp okuyorum: “Değerli … Müşterisi! … İletişim danışmanınızdan faturalarınızın kağıt yerine eposta adresinize gönderilmesini isteyerek hem kağıt tüketimini azaltıp hem de iki ay boyunca akşam 9’dan sabah 9’a …lerle BEDAVA mesajlaşabilirsiniz. (Saat: 00.38)” Bu iletide çok şey var.

Cep telefonu operatörü kâğıt ve çalışan sayısını azatlamak ve daha çok kâr etmek için gece gündüz denmeden uğraş vermekte. Zaten bir sermayedarın başka bir derdi olmaz. Varsa yoksa para… Bunu anladık.

Gecenin yarısında insanların telefonu çaldırılır mı? Hastası olan var, bebekli ev var, çalışmaktan bitkin düşeni var, uykuya düşkün olanı var. Her şeyden önemlisi insanların özel yaşamı var. Özel yaşama saygılı olmak için toplumun görgü kuralları var. Görgüsüzlük, kapitalist bir ahlak olarak yerleşiyor mu toplumumuza yoksa?

Akşam dokuzdan, sabah dokuza mesajlaşma hakkı kazanacakmışım. Gece boyunca tanıdıklarıma uyku durak yok! Öyle mi? İnsanları “Hayırdır inşallah!” dedirterek yataklarından fırlatacağım. Vay canına! Gece yarıları küfre mi susadım? Cep telefonu operatörüm kendi görgüsüzlüğüne beni de ortak etmek istemekte.

Liberal ekonomi kendi kültürünü de dayatmakta topluma. Görgüsüzlüğü, insanlara saygısızlığı, paraya tapınmayı yerleştirmekteler topluma. Özel yaşamın dokunulmazlığı hiçe sayılıyor. İnsanları rahatsız etmek, umurlarında değil bu liboşların. “İnsan ne ki?” onlara göre… İnsanı yalnızca kârın bir aracı olarak görmekteler. İnsana değer vermeyen bir sistem topluma yarar getirir mi hiç?

                                               Adil Hacıömeroğlu

                                               9 Ocak 2014