İKİ KEDİNİN ANNELİK DAYANIŞMASI

Kaynanamla kaynımın bir dişi kedisi var chinchilla türü. Adı, Badem… Bir tüy yumağı… Tüylerinin rengi, bakışları, özgüvenli duruşu ve yürüyüşü bir aslanı andırmakta. Onu yavruyken alıp özenle büyüttüler.

Kedinin yediği önünde, yemediği arkasında… Ancak yine de içindeki vahşi kedi, bir türlü evcilleşmedi. Birkaç yıl önce beşinci kat balkonunun duvarında şekerleme yaparken yanından uçan bir güvecini yakalamak isterken yere düştü. Kuşu yakalayamayan Badem, yeri kaplayan betonun üstüne çakıldı. Çenesi ve ön bacaklarından biri kırıldı. En yakındaki veterinere götürdüler onu. Sağaltımı yapıldıktan sonra birkaç gün orada kaldı. Ardından eve geldi. Keyfi yerinde…

Geçen yıl yazın dinlenceye Mürefte’ye gitmiştik. Haziran sonlarıydı Badem’in çiftleşme isteği yasak tanımadı. Bir anda erkek sokak kedileri evin çevresini sardı. Badem de camdan atlayıp aşkla onlara koştu. İki ay sona nur topu gibi, rengarenk sekiz yavru doğurdu. Üçü doğarken öldü. Kalanlara ad verildi: Kara, Paşa, Dilber, Nohut ve Tarçın… Tarçın, büyüyemeden öldü.

Yavrular büyüyünce cinsiyetleri belli oldu. Üçü erkek, yalnızca Kara dişiydi. Erkekler, renkleri ve duruşlarıyla annelerine benziyordu. Kara ise sokak kedisi biçiminde, kısa tüylüydü. Sarı, siyah, beyaz renkli… Yani calico (üç renkli) denen türdendi. Gözle kaş arasında büyüdü. Şeker Bayramında kedileri, Mürefte’ye yazlığa götürdüler. Henüz yedi ayı bitmiş, sekizinden gün almaya başlamıştı. O da annesinin yolundan gitti hem sokak kedileriyle hem de kardeşleriyle çiftleşti. Haziranın ikinci haftasında dört yavrusu oldu. O da annesi gibi yavrularının üstüne titredi. Bin bir emekle emzirip büyütmeye başladı onları. İstanbul’daki evin içinde bile günde birkaç kez yavrularını teker teker ağzına alıp kendince güvenli yeni yerlere taşıyordu. Bu güvenli yerler: koltuk ve dolap altlarıyla eşyaların arasındaki boşluklardı. Bu arada Badem, bir gün İstanbul’da evden kaçtı. Sabahtan akşama dek aradılar onu. Bize de haber verilince Atacan’la gittik aramaya. Sonunda onu çalıların arasında bulduk. Çiftleşmek için kaçtığı çok belliydi. Çünkü çok hırçındı ve kendine dokundurtmuyordu.

Kurban Bayramı yaz dinlencesiyle birleşince hep birlikte Mürefte’ye gittik. Kara ve yavruları, birinci kattaki kışlık salonda bir kutuya yerleştirildi. Erkek sokak kedileri evlerin çevresinde dolanmaktalar serenat yaparak. Kara tetikte… Bu kediler, fırsat buldukça kimseye görünmeden evin içine girip yoklamalar yapmakta. Kara, bağıra çağıra onları kovmakta. Kara, yavrularını korumak için neredeyse her gün üst katlara, çekyatların altlarına, kuytu köşelere taşıdı minikleri. Onları korumak için köşe bucak saklıyor bıkıp usanmadan. Yavruları güvenli yere bıraktıktan sonra az da olsa dışarı çıkıp hava alıyor, çok geçmeden koşarak yavrularının yanına gidiyordu. Bu arada yavruların gözleri açılmıştı. Hızla büyümekteydiler.

26 Haziran Çarşamba günü yavrularını yine en üst katta bir çekyatın sökülmüş arka örtüsünün aralığından içeriye sokup sakladı. Kaynanam yavruları oradan alıp yuvalarına taşıdı. O anda Kara aşağıdaydı. Kara’nın yokluğunu anlayan bir erkek kedi, bir anda dört yavruyu da boğup kaçtı. Ardından da Kara’yla çiftleşmek için gecesini gündüze kattı, evin çevresinde dolanıp durdu.

Kara, evin her yanında, neredeyse tüm eşyaların arasında yavrularını arayıp durdu. Her eşyayı, yerleri koklayıp yavrularından bir iz bulmaya çalıştı üç beş gün. Aradığı yerlere usanmadan yeniden baktı. Evin her köşesini didik didik aradı. Yavrularını emziremediği için emcekleri şişti iyice.  Bu durum, sağlığını bozacak diye kaygılandık. Hiç umudunu kesmedi onları bulmak için. Ararken bir yandan da ağlar gibi miyavlıyor. İşte bu, insanın ciğerine işleyip yüreğini parçalıyor. Kimi zaman önüme gelip gözlerime dikiyor gözlerini ve miyavlayarak bana bir şeyler söylemeye çalışıyor. Sanırım yavrularını bulmak için benden yardım istiyor. Ey güzel kedi, ben sana nasıl yardım edeyim? Senin rengarenk yavrularını nasıl bulayım?

Kara, yavrularının öldürülmesinden sonraki beşinci günde onları bulma umudunu sanki yitirmeye başladı az da olsa. 1 Temmuz Pazartesi akşamı annesi Badem, doğurmaya başladı. Evdeki diğer dört kedi sıraya girip meraklı gözlerle yeni kardeşlerinin doğumunu izlediler ses çıkarmadan. Sanki yeni gelenlere “Hoş geldin!” diyorlar.

Peş peşe altı yavru doğurdu Badem. Biri doğarken öldü, beşi yaşama tutundu. Yavrulardan üçü üç renkli, demek ki bu üç yavrunun dişi olma olasılığı yüzde doksanın üstünde. İkisi annesi gibi aslan donunda... İlk andan başlayarak onları emzirmeye başladı. İlk gün yanına sokulmaya çalışan Kara’yı kovdu. Ancak ikinci gün bir baktık ki Kara, Badem’in yavrularını (Yani kardeşlerini) emzirmekte. İkisi birden emzirdikleri için yavrular günden güne büyüdüler. Gözleri açıldı. Sonrasında küçük yaramazlıkları başladı. Yavruların temizliğini de ikisi yaptı. Onları saatlerce yaladılar. Yuvanın önünde ikisi barikat kurdu. Biri dolaşmaya çıkınca diğeri yuvada kaldı. Erkek kedilere birlikte saldırdılar. Bir keresinde birini çok kötü yaptılar, kaçacak delik aradı sokak kabadayısı.

6 Temmuz 2024 günü sabahında sokaktaki dişi kedilerin peşinde dolaşan Nohut’a bir araba çarptı. Bir iş için yola çıkınca onun ölü bedeniyle karşılaştım. Üzülmekten başka yapacağımız bir şey yoktu. Yerleşim yerinin içinden geçen daracık yolda aşırı hız yapan sürücüleri lanetlemekten başka ne diyebilirim ki?

Badem’le Kara’nın dayanışması sayesinde yavrular güvenli bir yuvada büyümeye başladı. Sonunda İstanbul’a döndük. Artık erkek sokak kedilerinin saldırısı söz konusu değil.

Badem ve Kara, olağanüstü bir annelik güdüsüyle savaşım gösterdiler. Yavruları birlikte sahiplenip savundular. Annelik güdüsünün, duygusunun canlılarda ne denli güçlü olduğunu Badem ve Kara’nın yavrularını sahiplenip savunmasıyla gözlemledik. Annelik, Tanrı vergisi üstün bir duygu… Dünyanın en üstün duygusu annelik ve hiçbir şeyle karşılaştırılamaz.

                                                         Adil Hacıömeroğlu

                                                         30 Temmuz 2024