ANNE VE BABA SÜREKLİ KAVGA EDERSE (Pazar Yazıları)

Bazı evlerde, anne ve babalar sürekli kavga eder. Bu evlerde, bağrış çağrış eksik olmaz. Anne ve baba, en küçük sorunda ya da normal olarak sakince konuşulacak bir konuda avazı çıktığı kadar bağırırlar. Bu bağrışların sonrasında olan kavgaların aile içinde en çok etkilediği kişiler ise çocuklar.

Olur olmadık yerde bağırıp çağırma, çoğu kişilerde öğrenilmiş bir davranış. Bazılarında ise ciddi anlamda tinsel bozukluk. Tinsel bozuklukların çoğunun da kökeni kişinin yetiştiği aile ortamı ve çevresine dayanmakta. Okullarda yaşanan bazı olumsuzlukların da bu tinsel bozukluktaki etkisi yadsınamaz.

Sürekli bağıran bir anne ya da babanın bulunduğu bir evde tinsel sağlığı bozulmayan bir çocuk varsa, ki bazen olmakta, bu çocuk gerçekten çok güçlü. Bağrışmalara ister istemez çocuklar da bir süre sonra katılıyor. Bu katılmalarda kimi zaman annesinin, kimi zaman da babasının yanında yer almakta. Eşine bağıran ebeveyn, çocuğuna da bağırıyor. Önceleri susan çocuk, bir süre sonra bağırarak kendini savunma yolunu seçmekte. Çünkü gördüğü savunma biçimi, bu. Unutmayalım ki çocuklar, çok iyi kopyacıdır. Büyüklere öykünüp onlardan öğrenirler. Yanlışı da doğruyu da büyüklerinden öğrenir çocuk.

Bağırmalar yüzünden eşler artasında saygı kalmaz. Saygının olmadığı yerde güven ve sevgiden eser kalmaz. Birbirini sevmeyen, bağrışmalar sırasında nefret kusan bu eşlerin çocuklarına iyi, güzel, doğru örnek olması olanaksız. Böyle bir ortamda çocuğun sorumluluk duygusu çok zor gelişir. Bu nedenle bu tür bir aile içinde büyüyen çocuk, genellikle başarısız olur. Çevresiyle uyumsuzluğu da ilgi çeker.

Anne ve baba, birbirine saygı göstermeyince zamanla çocuk da her ikisine karşı saygısını yitirir. Saygı yok olunca söz dinlemez bir çocuk çıkar ortaya. Anne ve babanın uyarıları, görevlendirmeleri, çocuğun umurunda bile olmaz. Bu tür ortamdaki çocukların çoğunun öğrenilmiş bir davranışla bağırıp çağırdığını söylemiştim. Çok azı ise pasif bir savunma içinde göğüsler yaşadığı ortamdaki saldırganlığı, kargaşayı. Olana bitene kayıtsızlık en belirgin davranış. Hiçbir konuda düşüncesini söylemez. Birçok şeyi susarak karşılar. Evde çok az da olsa olan söyleşilere katılmaz. Düşüncesi sorulduğunda susmayı yeğler.

Bağrış çağrışın, kavgaların olağan duruma geldiği evlerde aile bağları gevşer. Zamanla da kopar bu bağlar. İçtenlik, yardımlaşma, dayanışma yitiverir. Çocuk, özgüven sorunu yaşar. Bu da onu başarısızlığa iter.

Annesine, babasına saygı göstermeyen bir çocuk hem çocukluk hem de yetişkinlik döneminde kimseye doğru düzgün saygı göstermez. Gücün karşısında susup bağlılık gösterir. Zayıfları ise ezmekten zevk duyar. Dostluklar kuramaz. Kursa da bunlar uzun süreli olmaz.

Nice zeki, yetenekli, çalışkan çocukların ailelerindeki olumsuzluklar yüzünden harcanıp gittiğinin tanığıyım. Bu nedenle atalarımız çocuklar için: “Yüzü güzel olacağına bahtı güzel olsun.” derler. Baht güzelliğini oluşturan da çocuklarına taht kuran da anne ve baba. Bu nedenle hangi çocuk olursa olsun erinçli bir ailede büyümeli.

Çocuklar, bir toplumun geleceği. Bu nedenle onlara aile, okul ve toplum içinde değer verilmeli. Onların tinsel sağlıklarını bozan ortamların olmaması çok önemli. Özellikle geçimsizliği, belirleyici bir davranış olarak benimsemiş kişilerin anne ve baba olmaları toplum için büyük bir olumsuzluk. Tinsel bakımdan sağlıklı anne ve babalar, tinsel sağlığı yerinde çocuklar yetiştirir.

                                                                                   Adil Hacıömeroğlu

                                                                                   18 Şubat 2024