NURİ DEMİRAĞ ORTAOKULU

Nuri Demirağ, Türkiye’de 1250 kilometre demiryolu yapma rekorunu elinde bulunduran memleket ülküsüyle yanıp tutuşan bir girişimci. Bu işlerden kazandığı parayı, ülkemizde uçak üretimi için kullanan bir özverili yurtsever. Yapı yüklenicisi ve sanayici…

Nuri Bey, varsıllaşınca doğup büyüdüğü toprakları unutmadı. Divriği’deki yerdeşlerine sırtını dönmedi. Cumhuriyet güneşinin ışığının Divriği’yi aydınlatması için elinden geleni yaptı. Ülkemizin birçok ilçesinde ortaokul yokken o, Divriği’ye ortaokul yaptırdı. Bu okula da kendi adını veriyor doğal olarak. Okul, 1937’de kapılarını Divriğili çocuklara açıyor. Burada aynı zamanda ülkemize genç havacıların yetiştirilmesi için açılan Gök Okulun da eğitim yaptığı bir yerdi.

Yıllarca Bakırköy’de yaşadım. Orada güzel dostlar edindim. Bu dostlarımın hepsi yaşamımın ışığı oldu az ya da çok. İnsan; kimden, ne zaman, ne öğreneceğini bilemez. Kimi zaman öyle bir bilgi öğrenirsiniz ki o, yaşamınıza renk katıp yön verir.

Bakırköy’de tanıdığım dostlarımdan biriydi Emekli Kurmay Albay Nedim Arat. Onu, Atatürkçü Düşünce Derneği Bakırköy Şubesinin kuruluşundan hemen sonra tanıdım. Derneğimizin başkanlığını da yaptı. İlk tanıştığımız günden başlayarak ısındık birbirimize. Aramızda epeyce yaş farkı vardı. En önemli özelliği, hangi yaşta olursa olsun herkese saygı göstermesiydi. Haftada birkaç kez görüşürdük. Kısa gezilerimiz, uzun söyleşilerimiz oldu onunla. Çok alçakgönüllü, beyefendi, ince, birikimli, sevgi dolu ve güler yüzlüydü. Dernekte her işe koştururdu. O, kimi zaman anılarını anlatırdı bana. En çok sevdiğim de onun anılarını dinlemekti. Çünkü onun anılarında ülkemizin tarihi vardı.

Nedim Bey, 1924 doğumluydu. O da Nuri Demirağ gibi Divriğiliydi. Demirağ’ın 1937’de eğitim ve öğretime başlayan ortaokulunun ilk öğrencilerindendi. Okula başladığı anı, gözleri parlayarak anlatırdı. Anlatırken renkli gözleri gri yeşil bir bulut kümesine dönerdi. Kimi zaman dudakları titrerdi. İlçelerinde ortaokul yaptıran Nuri Demirağ’dan saygı ve minnetle söz ederdi. Demirağ, onun için Cumhuriyet’e açılan bir kapı, bir önder, bir ışık, yol gösteren bir kutup yıldızıydı.

İlk yıl, Nuri Demirağ Ortaokulu’na altısı kız olmak üzere 44 öğrenci kaydolur. Zaman içinde bazı öğrenciler, okuldan ayrılır. Bazıları büyük kentlerdeki okullara giderler parasız yatılı olarak. Son sınıfa gelindiğinde 21 öğrenci diploma alır. Bu bilgileri özveriyle bana veren Divriği Naci Demirağ Anadolu Lisesi Müdürü Sayın Ahmet Aygün’e teşekkürü borç bilirim. Erinmeden arşivlere girdi Müdür Bey. Ahmet Öğretmen hem Divriği hem de eğitim aşığı biri. Memleket ülküsü eksilmesin, soluğu kesilmesin.

Nedim Arat’ın belleğimden hiç silinmeyen bir anısını paylaşmak isterim okurlarımla. Ortaokulun birinci sınıfı bitmişti. Yıl sonunda öğrencilerin hepsine bir örnek takım elbise diktirir Nuri Demirağ. Öğrencilerin yaşamlarında giydikleri ilk takın elbisedir bu. Yoksulluğun diz boyu olduğu ülkemizde bırakın yeni giysiyi, kırk yamadan oluşan bir ceketle pantolonu bulmak bile ayrıcalık sayılmaktaydı o devirde. Tepeden tırnağa giydirir tüm öğrencileri. Hepsini trene bindirir. Ankara, İstanbul, Bursa ve Edirne’ye götürür Divriğili çocukları. Onlara Osmanlının üç başkentiyle Türkiye’nin kalbini gezdirir. Oraların tarihlerini ve doğasını tanırlar. Tüm masraflar, Demirağ tarafından karşılanır. Bu kentleri ilk kez gören öğrenciler çok mutludur. Nedim Bey: “Bizim bilgimiz, görgümüz artsın diye bu geziyi düzenledi Nuri Bey.” derdi mutlulukla. Gezinin sonunda İstanbul’a geldiklerinde Nuri Bey’in konutunun bahçesinde bir akşam yemeği yerler. İşte, Nedim Bey’in yaşamı boyunca unutamadığı bir yemektir bu. Masanın baş köşesinde Nuri Demirağ vardır. Divriğili çocuklar, ilk kez ak masa örtülerinin üstünde çatal, bıçakla yemek yerler hem de Boğaz’ı seyreyleyerek. Onlarla söyleşir yemek boyunca Demirağ. Onlara değer verir. Bu davranışı, çocukların özgüvenlerini artırır.

Gezi, bir düş gibi geçip gider. Trene binip geri döner çocuklar Nuri Demirağ’ın onlara verdiği armağanlarla ilçelerine. Hepsi çok mutludur. Yıllarca bu gezi konuşulur, dilden dile yayılır gezi anıları. Çocuklarına, torunlarına anlatır bazıları, kimileri de dostlarına.

Nedim Arat Bey, çoktan uçmağa vardı. Trenle yaptıkları başkentler gezisi, o günkü gibi usumda onun sesiyle. Güler yüzü gözümün önünde… Keşke yurdumuzda daha çok Nuri Demirağ gibi varsıllar olsaydı da yurdumuz, Atatürk güneşiyle daha çok aydınlansaydı. Daha çok Nedim Aratların anıları kulaklarımızda, belleklerimizde kalsaydı. Ne güzel olurdu değil mi?

                                                         Adil Hacıömeroğlu

                                                         3 Şubat 2024