YUVAYI YAPAN DİŞİ KUŞTUR

Atasözlerimiz, yüzlerce yıldır bizlere yol gösterir. Doğaldır ki bu yol gösterme; gideceği bir yaşam, mutluluk, başarı yolu olanlar için. Eğer gideceğin bir yaşam yolun yoksa sana ne atasözleri ne de en büyük ışık kaynağımız güneş yol gösterebilir. Yolu görebilmek için öncelikle bir amaç, sonrasında da o amaca ulaşacak bir yol gerekir. Her şeyden önce de doğru bakan ve gören bir göz gerekli.

Mevsim, ilkbahar… Kuşların yuva yapma zamanı… Her türden kuş yuvalarında yeni yavrularını büyütmenin uğraşısı içinde. Bu uğraşı, olağanüstü bir emek, çaba, savaşım gerektirmekte. Kuş yuvalarının yerlerini seçen, genellikle dişiler. Öncelikle yavruların sağlıklı büyümesi için güvenli yer seçimi çok önemli. Kargalar, yüksek ağaçların açık yerlerini seçerken; serçeler ise yırtıcılardan hem kendilerini hem de yavrularını korumak için sık dallı ve yapraklı ağaçları seçmekte. Gümüş martılar, çatılara yuvalanırken; kumru ve güvercin gibi ürkek kuşlar, kiremit altlarını ve çatıların sığınılacak oyuklarını seçmekte yuva yapmak için.

Kuş yavruları, anne ve babanın ortak emeği, gözetimiyle büyütülür. Dişi kuş, yumurtaların üstünde saatlerce ve aralıksız yatma işini erkek kuşla nöbetleşe yapar. Burada düzeni kuran, dişi kuş… Yavrular, yumurtadan çıktıktan sonra birlikte beslerler yavruları. Bu sırada sen-ben kavgası olmaz. Kibir, inat, üstünlük, çekişme, birbirini aşağılayıp dışlama görülmez dişiyle erkek arasında. Yuvadaki bu düzeni kurup yöneten de dişi kuş.

“Yuvayı yapan dişi kuştur.” atasözü, “Bir evin yönetimini, geçim düzenini, yuvadaki erinci ve evdekilerin mutluluk içinde yaşamasını kadın sağlar.” anlamındadır. Evde erinçsizlik, mutsuzluk, geçimsizlik, hırgür varsa bu kadının meydan verdiği bir şey. Bir kadın isterse bu olumsuzlukların hiçbiri olmaz bir evde. Çünkü evin iç işlerliği onun elinde.

Yuvayı dişi kuş yaptığı gibi dişi kuş da yıkar. Anlamsız tartışmalar, yapay sorunlar, incir çekirdeğini doldurmayacak anlaşmazlıklar, anlamsız ve temelsiz benlik davası gütmek, eşine karşı kin biriktirmek, güzel sözler yerine kırıcı, zehirli bir dil kullanmak, hakaret etmeyi alışkanlık durumuna getirmek, gereksiz yere kavgaya varacak tartışmalar çıkarmak, karşısındakine saygı duymamak, kötü söz söylemek bir yuvanın temelini sarsıp yıkan nedenler. Ne yazık ki bunlara çevremizde sıkça tanıklık etmekteyiz. Bu tür davranışları marifetmiş görüp eşe dosta, konu komşuya, hısım akrabaya anlatanlar var hem de övünerek. Bu durumun bir zavallılık, tinsel ve sosyal bozukluk olduğunu söyleyelim.

Bir evin temel direği kadın, yani anne. O, izin vermedikçe kimse, bu kutsal çatının erincini yok edemez. Mutsuzluk yellerine kapıyı, pencereyi açamaz. Erinçsizliğin kırıntısı, evin içinde kendine uygun ortam bulamaz. Her şey annenin elinde. Çünkü o, evin kurucusu ve temel direği. Bunun tersi de düşünülebilir. Evde, bir mutsuzluk, geçimsizlik, erinçsizlik varsa bu olumsuzluğu dişi kuştan, anneden başkası sağlayamaz. Çünkü annelik duygusunun içinde yapıcılık var. Bir evde yapmanın da yıkmanın da kaynağı kadın.

Yuvaya mutsuzluk, geçimsizlik, erinçsizliği getiren bir anne; en büyük zararı öncelikle çocuklarına, sonrasında ise kendine ve eşine verir. Özellikle çocuklara verilen zararların onarımı oldukça güç. Söylenen her kötü söz; yaşanan her olumsuzluk çocukları tinsel ve eğinsel olarak çökertir. Onların özgüvenlerinin gelişmemesine, başarıya ulaşmalarına, mutsuzluklarına neden olur. Anlamsız kibir, yürekte biriktirilen kin, karşısındakinden intikam alma hırsı, anlamsız çekişmeler bir evin erincini yok ettiği gibi sağlıksız kuşakların yetişmesine yol açar.

Dişi kuşların yuvayı yapma özelliklerini her şeye karşın korumalarıdır en büyük dileğimiz. Çünkü o yuvada çocukların yetiştiği gerçeğini her an anımsamalı. Hiçbir anne ve baba “Benden sonrası tufan” mantığıyla bir yaşayamaz. O tufan önce seni, sonra canından bir parça olan çocuğunu alıp götürür bilinmezliklere.

                                                       Adil Hacıömeroğlu

                                                       17 Mayıs 2025