KIRKPINAR (Dinlence Yazıları 5)

        3 Temmuz Pazar günü… Sıcak bir sabah… Otelin içi serin iklimleme aracı nedeniyle. Dışarda sanki bir alev kazanı var. Biz de onun içinde kaynamaktayız. Yel esmiyor. Esince de sıcak bir dil gibi yalamakta bedenimizi. Bu durumdan kurtulmanın en iyi yolu havuza girmek. Ancak akşama dek suların içinde kalmak da olmuyor.

        Otele girip çıkanlar çok. Çıkıp gidenlerin yerine yeni konuklar gelmekte vakit yitirmeden. Ayrılmakta olanlar, yükçelerini yapının girişindeki boş alana yığıyorlar. Kahvaltıyı yaptıktan sonra, bir de öğlen yemeği yemek için ayak sürümekteler sağda solda.

        Oteldeki kalabalık dinmiyor hiç. Otel çalışanları, otomatik bir makine gibi. Herkes işini yapıyor durmaksızın. Tıkır tıkır işlemekte makine kollarını her alana uzatarak. Çalışanlar arasındaki işbölümü çok güzel. Herkesin sorumluluk alanı belli.

        Alışkanlığımdır tanıyayım, tanımayayım sabahları herkese bir “Günaydın!” derim. Günün diğer zamanlarında da selam vermeyi unutmam karşılaştığım kişilere. Oteldeki yabancılara da Türkçe “Günaydın!” demekteyim. Bunu bilerek yapıyorum. Anlamadıklarında onlara demek istediğimi açıklıyorum. İlerleyen günlerde sabahleyin karşılaştığım bazı yabancılar gülümseyerek bana “Günaydın!” diyorlar. Adamlar ülkemizde bunca zaman kalsınlar, ama bir tane Türkçe sözcük öğrenmeden gitsinler olur mu hiç?

        Çalışanlara karşı duyarlıyım oldum olası. Büyük emek harcıyorlar bizim rahatımız için. Dinlencemizin mutlu, sağlıklı, iyi geçmesinde büyük pay sahibiler. Onların işlerini kolaylaştırmak bizim insanlık görevimiz. Ne yazık ki birçok kişi, çalışanları kölesi olarak görmekte. Onların emeğine, kişiliğine saygı duymamaktalar. İşte, beni kızdıran en önemli konulardan biri bu. Bir kişi, kendine hizmet eden kişilerle iyi geçinmeli. Onların emeğine değer vermeli.

        Otel çalışanlarının çoğu pırıl pırıl gençler… Hepsi ekmeğinin peşinde… Birçoğu üniversite öğrencisi… Bazıları bu yıl girmişler sınava, sonucu beklemekteler heyecanla. İlk gün tanıştığımız Buse adında esmer güzeli bir kız var. Burdur-Bucaklı aile kökeni… O da bu yıl üniversite sınavına girmiş. Yaşına göre çok olgun… Birkaç gün içinde ailemizin bir parçası durumuna geldi. Ayaküstü söyleşiler yapmaktayız onunla. İşine bağlı… Kazanıp biriktireceği üç beş kuruş, belki de onun kazanacağı üniversitede harçlığı olacak. Onu aylarca idare edecek.

        Buse ile tanıştıktan bir gün sonra Ali adında bir gençle tanıştım. Mersinli Yörük olduğunu söyledi gururla. Pehlivan yapılı bir genç… Gözbebekleriyle gülen bir adam. Buse’nin erkek arkadaşıymış. Geleceğe yönelik güzel düşleri var. Sonradan Buse anlattı. Ali’nin ailesinin ekonomik durumu çok iyiymiş. Burada çalışmaya gereksinimi yokmuş. Çalışmasının tek nedeni, Buse. Ona yakın olmak için sevda çilesi çekmekte otelde çalışarak. Demek ki Kerem ile Aslıların, Ferhat ile Şirinlerin soyu tükenmemiş. Ali, Ferhat’ın yürekli torunlarından. Buse, Ali’nin özverisinin farkında. Bu nedenle “Ali…” denince gözlerinin karası parlak laciverte dönüşmekte, dudakları titremekte.

        Bugün Kırkpınar güreşleri var. Yarı finale dört pehlivan kaldı, üçü Antalya bölgesinden. Otelin dalanında (lobisinde) bir şeyler içiyorum, keyfim yerinde. Telefonda anlaşılmaz bir yabancı müzik çalmakta. Görevliye: “Bugün Kırkpınar yağlı güreşlerinin finalleri var. Yarı finaldeki dört güreşçiden üçü Antalya bölgesinden. Üstelik dünyanın en eski spor düzenlemelerinde biri. Bu yıl 661.si yapılmakta. Hem ülkemizi hem de Antalya’mızı tanıtmak için iyi bir fırsat. Televizyonlarda güreşleri açalım. Konuklarınız izlesinler. Üstelik yabacı gezginler hem geleneksel sporlara hem de özgün halk kültürlerine ilgi duymaktalar. Hem işletmeniz hem de ülkemiz açısında iyi bir tanıtım olur.” dedim.

        Görevli: “Bir sorayım.” dedi.

        Görevlinin yanıtından, duruşundan isteğimin olmayacağını anladım. Zaten olmadı da. Ben de odama gidip final güreşlerini izledim. Otellerin ülkemizin tanıtımı konusunda duyarlı olmalı. Bu tanıtımların belli bir izlenceye bağlı olarak yapılması büyük yarar getirir.

        661. Kırkpınar yağlı güreşlerini başpehlivanı otelimizin bulunduğu Serikli Cengizhan Şimşek oldu. Keşke açsalardı televizyonu da Serikli yiğidi herkes izleseydi.

        Akşam yemeğinden sonra konser vardı. İki Rus kadın sanatçıyı dinledik. Biri söyledi, diğeri keman çaldı. Eşlik eden iki erkek çalgıcı da renk kattı konsere. İki gün önce de Türk sanatçılar vardı sahnede. Gece, havuz başında müzik dinlemek güzel… Arada yıldızların göz kırpması geceyi anlamlandırmakta. İstanbul’da belki de en çok özlemini çektiğimiz yıldızları görmek. Her yan ışıl ışıl olduğundan ne yazık ki gökyüzündeki güzellikleri göremiyoruz. Bizim için bu, büyük yitik…

                                                                       Adil Hacıömeroğlu

                                                                       17 Temmuz 2022