ZAMAN DAR, DURUM SIKINTILI (Dinlence Yazıları 11)

        7 Temmuz Perşembe günü Fethiye otogarına geldiğimizde ikindi geçmiş, gün boynunu bükmüştü. Güneş batıdaki yarım adanın üzerinde gülümsemekteydi. Menteşe dağlarının arasına sıkışmış verimli ovayı kaplayan bir kent burası. Menteşe dağlarının sularıyla beslenen ufacık ovayı, betona teslim etmişiz. Gerçi yapıların neredeyse hepsi üç katlı. Yüksek yapılar göze çarpmıyor. Yörenin çalışkan insanları da ekmeğini taştan, bayırdan çıkarmakta. Gerçi Fethiye çevresinde burası gibi onlarca düz alan var dağların arasına sıkışmış.

        Otobüsün yüklüğünden yükçelerimiz aldık. Ölüdeniz’e giden dolmuşların geçtiği yeri sorduk. Söylediler. Zaten çok yakınmış. Çok az bekleyişten sonra dolmuş geldi. Bindik. Ben şoför mahallindeyim. Eşim ve Atacan arkada. Yanımda birisi daha oturmakta. Ücretler ödenmekte bir yandan. Ödeme biçimi ilgimi çekti. Nakit ödersen yirmi üç lira, kredi kartıyla ödersen on dokuz. Hep tersi olur ya alışverişlerde bu durum, ilgimi çekmesin de ne yapsın… Ben de kredi kartıyla ödedim dokunmasız olarak. Böyle bir ödemeyle ilk kez karşılaşıyorum, bunun nedenini öğrenmeliyim. Ancak şimdi önceliğim, otelimizi bulmakta.

        Sürücümüze, otelin adını söyleyerek yakın bir yerde ineceğimizi belirttim. Otelin adını söyleyince yanımdaki kişi, yüzünde biraz alaycı bir gülümsemeyle “O otel kapalı…” dedi. Sürücü de çok bilmiş bir yüzle yanımdakini onayladı.

        Ben: “Nasıl kapalı olur? Dolmuşa binmeden önce tur görevlisiyle konuştum, bizi bekliyorlar. Hatta ineceğimiz yerde bizi karşılayacak.” diyerek yanıtladım onu. Hazret, buraların padişahı gibi davranmakta. Kendisi gezgin kılavuzuymuş. İşi, yöreye yoğun olarak gelen İngilizleri gezdirmekmiş. Ben sormadığım halde sayıyor çalıştığı otelleri bir çırpıda. Bizim gideceğimiz otele genellikle Rusların geldiğini, salgın süresince kapalı kaldığını, bu yıl da açılmadığını söylüyor kesin yargılarla. Bana acıyarak bakmakta. Dolandırıldığımızı ima etmekte bakışları ve ses tonuyla.

        Hemen tur kılavuzumuz Yağız’ı telefonla aradım. “Otelin kapalı olduğunu söylüyor yanımda oturan biri. Doğru mu bu?" Yağız, söylenenlerin yanlışlığını dile getirdi. Şu anda otelde bulunduğunu, her şeyin de yolunda gittiğini anlattı telefonda. Şunu da belirteyim ki otele gelişimize aracılık yapan turumuz, ülkemizin bu alanda önde gelen firmalarından biri. Kılavuzumuzun söylediklerini anlattım yanımdaki şom ağızlıya ve sürücüye. Bu kez sürücü ağız değiştirdi. Kendisinin öyle bir şey söylemediğini belirtti. Sürücümüz yaşlı başlı, kalıplı da bir adam. Beş dakika öncesinde desteklediği şom ağızlıyı yalnız bıraktı birden. Bu ikisinin tanıştıkları belli. Arada sırada söyleşmekteler dereden tepeden.

        Ben cam kıyısında oturmaktayım. Bilip bilmediği yerde konuşan gezgin kılavuzuna: “Bak otel açık. Sizin meslektaşınız söyledi az önce. Biz, size ineceğimiz yeri sorduk. Siz, bizim moralimizi yerle bir ettiniz. Oldu mu bu?” dedim biraz kızgınlıkla. Yanıt vermedi. Mırıldanarak sürücüyle bir şeyler konuşmaya başladı. Bana bakamıyor utancından. Ben de Mendos ve Babadağ’ın görkemine dalmış bir durumda çevremi incelemekteyim.

        Otelin yan sokağında indik dolmuştan. Hemen köşede Yağız’la karşılaştık. Birkaç dakikalık bir yürüyüşten sonra otele girdik. Gerekli işlemleri yaptıktan sonra odamıza gidip eşyalarımızı bıraktık. Otelin çevresini gezdik. Olağanüstü güzel bir bahçesi var. Dallarında olgunlaşmış erikler, şeftaliler, armutlar… Yaprakların arasından yemyeşil göz kırpan Trabzon hurmaları… Limon, turunç., portakallar dallarda olgunlaşmayı bekliyor. Farklı türlerde kaktüsler… Her yan yemyeşil… Meyve ağaçları insana yaşam erkesi vermekte. İki ayrı havuz var farklı yerlerde. Atacan ve eşim, ağaçlardan birazcık erik topladılar. Hemen yıkayarak yedik. Atacan için güzel bir yer… Çünkü bu denli çok meyveyi dallarda görmesi onu mutluluğa boğuyor. Meyvelerin ilaçlanmadığı belli. Çünkü bazı erikler kurtlu. Görevlilere sorunca onlar da doğruluyorlar bunu.

        Akşam yemeği zamanı gelince aşevine gittik. Açık havada, gölgelik bir yerde yemeğimizi yiyeceğiz. Yemek türü fazla değil. Bu nedenle tabaklar Antalya’daki otelde olduğu gibi çok dolu sayılmaz. Bu nedenle savurganlık az. Yemeğimizi yedik Babadağ’a bakarak.

        Yemek bittikten sonra bir şeyler içip dışarı çıktık. Otelin önündeki ana caddeden denize doğru yürüdük. Denize yaklaştıkça sağlı sollu dükkanlar var. Neredeyse hepsi gezginlere yönelik. Her şey çok pahalı… Üstelik ürünlerin etiketlerindeki ederlerin çoğu avro olarak yazılmış. Bağımsız bir ülkede bu durum, utanç verici. Ardından eğlence yerleri başlıyor. Gürültü, kafa çatlatıyor.  Dans gösterileri ilgi çekmekte. Giyim kuşamlar sıra dışı. Alkollü içkiler su gibi akıyor midelere. Şehvet dorukta… Cinsellik, ayağa düşmüş. Sapkınlık, aşkın büyüsünü bozmuş. Kadınlık, bir et gösterisine dönüşmüş. Kültürel kokuşmuşluk her yanda… Bu kokuşmuşluk, ne yazık ki bizim gezginlerimizin bazılarını da çürütmekte.

        Deniz kıyısına indik. Önce sola doğru yürüdük. Yamaç paraşütlerinin indiği yerde gezindik. Sonra geri dönüp diğer yana gittik. Deniz kokusunu zor da olsa içimize doldurmaya çalıştık. Çünkü eğlence yerlerinin gürültüsü ve kokuşmuşluğu, güzelim denizin kokusunu ciğerlerimize doldurmayı engellemekte; gürültü, denizin sesini bastırmaktaydı. Bir süre sonra otelimize geri dönmek için yürümeye başladık. Sırtımız denize, yüzümüz dağlara dönüktü. İçeriye doğru yürüdükçe bir sessizlik karşılıyor bizi. Otel bahçelerinin bazılarından müzik sesleri gelmekte. Yukarıdan yatsı ezanı okunmaya başlayınca başka bir yerde olmadığımızı anladık. Aşağıdaki kokuşmuşluğun yukarılara yayılmamasını diledim içimden.

        Babadağ, kartal duruşlu… Ölüdeniz’i kanatlarının altına almış durumda. Yamaçları gittikçe dikleşmekte. Seyrine doyum olmuyor dağın. Doruğu yarı çıplak… Ölüdeniz, denizden yamaçlara doğru düzgün bir eğimle bir dil gibi girmekte tepelerin arasına. Bazı yapılar, yamaçlara tırmanmış. Boş alan yok gibi. Her arsada bir yapı. Yeşil alanlar, pek göze çarpmıyor. Oteller bahçelerine ağaç ve çiçekler dikmiş. Buradaki palmiyeler, diğer yerlere göre daha canlı. Demek ki buranın toprağı ve suyu iyi gelmiş bu sıcak iklim ağaçlarına. Antalya’da bile palmiyelerin keyifsizliğini görmüştüm üzülerek.

        Otele vardık. Havuz başında bir şeyler içip geceyi dinledik. Daha sonra uyumaya karar verdik. Odamızdaki ayakyolundaki oturağın kapağı kırık. Sıcak su, çok geç akmakta kesintili.  Bekleyene dek insanın sabrı tükenmekte. İklimlendirme aracı çalışmıyor. Nasıl çalışsın pili yok kumandasının. Sorduk soruşturduk pil bulamadık.

        Her şeye karşın gece güzel, ancak çok sıcak. Uyumak için yataklarımıza girdik. Sabah ola, hayrola…

                                                                       Adil Hacıömeroğlu

                                                                       23 Temmuz 2022