EMPERYALİZME KARŞI ÇIKMAYANDAN MİLLİYETÇİ YA DA DEVRİMCİ OLUR MU?

        20 Mart Pazartesi günü dostlarla söyleşmek için onların işyerine gittim. Burası bir eğitim kurumu… Dostlarım da öğretmen… Farklı görüşlerden çoğu… Bazıları milliyetçi-ülkücü gelenekten… Geçmişte tarikat ve cemaatlere bulaşanlar da var. Bir arkadaşım da devrimci…

        Daha önce konuştuğumuz bir konu nedeniyle çantamda bazı kaynak kitaplar vardı. Kaynakçalara dayalı tartışmaya, konuşmaya çoğu zaman gereksinim duymaktayım. Nesnel olmayan söylemler üzerinden konuşmak, çoğu zaman ikna edici olmuyor. Bunlar boş konuşmalar…

        Masanın üstünde, konuk olduğum yerdeki arkadaşlarıma yılbaşında armağan ettiğim Doğu Perinçek’in Türkçe Kökler ve Og’dan Ogur’a Devletin Oluşması Sürecinin Türkçedeki İzleri kitapları durmakta. Ayrıntılı ve düşünülerek okundukları belli. Kitap sayfalarının boşluklarına notlar alınmış. Bazı yerlerde soru imleri var.

        Çaylarımız geldikten sonra söyleşimiz başladı. Önce kitaplarla ilgili sorular soruldu bana. Soruların yanıtlarını ayrıntılı bir biçimde konuştuk. Türkçenin gücü, canlılığı, yaşamla bütünlüğüne karşı hayranlığımızı gizleyemedik. Kitaplardan çok şey öğrendiklerini söyledi arkadaşlarım. Bir kuyumcu titizliğiyle hazırlandıklarını belirttiler. Kitapların yazarı Doğu Perinçek’e bu nedenle minnet ve hayranlık duyduklarını söylediler. Övgülerde bulundular yazarımıza.

        Sonra konuşmamız günlük siyasete geldi. Önümüz seçim... Perinçek de aday cumhurbaşkanlığına. Yüz bin imza gerekmekte adaylığı için. Bu denli övgü ve hayranlık sözlerinden sonra kitaplardan çok etkilenen milliyetçi arkadaşımdan Doğu Bey için imza istemem normal değil mi?

        Arkadaşım: “Türk milliyetçisi olduğum için … aday için imza vereceğim.” dedi.

        Ben: “İmza vereceğin kişi ve arkadaşlarının bugüne dek Türkçeye, Türk kültürüne, sizin bilincinizin gelişmesine az önce konuştuğumuz kitaplar kadar hizmetleri var mı? Böyle olağanüstü yapıtlarla Türklüğe bir hizmetleri oldu mu bugüne dek?” diye sordum.

        Arkadaşım düşünüp taşındı. Yüzü değişti. Kararsız bir ses tonuyla “Yok!” dedi.

        “Hazreti Ali: ‘Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum.’ demişti. Siz bu kitaplardan binlerce harf öğrendiniz. Köle olmanızı istemiyorum, yalnızca bir imza istiyorum bu harfleri öğreten için.” dedim.

        Sözlerim karşısında arkadaşım şaşkın. Diğer dostlarım afallamış durumda. Arkadaşım, ayak diremekte Türkçü(!) adayıyla ilgili. Çünkü onun siyaset yapması futbol takımı yandaşları gibi. Olağanüstü bir tutuculuk içinde.

        Arkadaşım, bana göre epeyce genç bir eğitimci. Zamanında farklı siyasal kümeler içinde bulunmuş. Her seferinde “Kandırıldım.” diyerek hayıflanıp biraz da kendini suçlayarak terk etmiş bulunduğu yeri. Aslında değiştirdiği siyasal çizgiler, hep birbirinin benzeri. Çünkü özünde hep aynı doğrultuda görüşler bu siyasal çizgiler. Hepsi de ABD yörüngesinde dönmekte.

        Epey bir süre sessizlik oldu. “Ülkemizde Kahrolsun ABD emperyalizmi, yaşasın tam bağımsız Türkiye!’ diyemeyenler, milliyetçi de devrimci de olamazlar.” diyerek sessizliği bozdum. “Yaşamı boyunca emperyalizme karşı bir çift söz edemeyenlerin asla milliyetçi olamayacaklarını…” ekledim sözlerime.

        O: “Benim imza vereceğim kişi, ABD’ye hiç mi karşı çıkmadı?” diye sordu.

        Ben: “Bir karşı çıkışını bulursan geçmişinde bana söyle! Ben de onun gıyabında ondan ve senden özür dilerim.” dedim.

        Bekliyorum. Bekleyeceğim de… Arkadaşımın üç beş ay sonra “Bu kişiye imza verdim, ama yine yanıldım.” dememesini istiyorum.. Yaşam kısa, bu da yanılgılarla geçmesin.

                                                                       Adil Hacıömeroğlu

                                                                       22 Mart 2023