MEZAR TAŞINDAKİ FENERBAHÇE FORMASI

Eşimin dayısı Cihan Dımışkı, 8 Ekim 2020 Perşembe günü akşamüstü akciğer kanserine yenilerek seksen yaşında sonsuzluğa göçtü. Kendi halinde, küçük şeylerden mutlu olan birisiydi Cihan Dayı.

Atacan’ın iki dedesi de çoktan sonsuzluğa göçtü. Bu nedenle benim sağ kalan tek dayıma ve eşimin üç dayısına “dede” dedi Atacan (9). Onları “dede” bildi. Cihan Dımışkı’ya Atacan’ın “dede” demesi, onun çok hoşuna giderdi. Çocuğun sıcak, sevimli, girişken, konuşkan durumu herkesçe beğenilir. Ayrıca neredeyse her konuda bir düşüncesi vardır. Bu nedenle karşısındakilerle kolay ilişki ve iletişim kurar.

Cihan Dımışkı’nın yaşamdaki en büyük tutkusu Fenerbahçe’ydi. Gecesi gündüzü Fenerbahçe ile dolu bir adam… Takım tutkusu, onu çok mutlu ederdi. Belki de yaşamında bulamadığı bazı sevgileri, aşkları Fenerbahçe aşkıyla gidermekteydi. Takımı yenilince yemeden, içmeden kesilirdi. Bu durumda fazla konuşmazdı. Çevresindekilerin Fenerbahçe aleyhinde konuşacakları bir söz, yapacakları küçük bir eleştiri onu kızdırırdı. Çoğu zaman da küserdi. Onun bu, tutkuya dönüşen takım sevgisine saygı duymaktan başka yapacak bir şeyimiz yoktu.

Cihan Dedesi, Atacan’ı Fenerbahçeli yapmak için çok uğraştı eşimle birlikte. İlk zamanlar, Atacan futboldan pek hoşlanmıyordu. Sonradan arkadaşları sayesinde futbola ilgi duymaya başladı. Herkes bir takımı tuttuğundan Atacan da bir takım tutması gerektiğini anladı. Bana bir gün: “Süper Lig’deki takımların tarihlerini anlatır mısın?” dedi. Bildiklerimi anlattım. Bilmediklerimizi araştırıp birlikte öğrendik. Anlattığım bilgiler, onun için yeterli olmadı ki internetten araştırmalar yaptı. Üç takımın tarihini beğendi: Altay, Ankaragücü, Trabzonspor… Altay, alt liglerde olduğu için onu tutamayacağını söyledi. Ankaragücü ile Trabzonspor arasında kaldı. Ben, Trabzonspor’u tuttuğumdan bu takımda karar kıldı.

Cihan Dedesiyle zaman zaman takım tartışmaları yapardı Atacan. Onun sonsuzluğa göçtüğünü işitince çok üzüldü. Gece boyunca ölümle ilgili sorular sorup durdu. Çocuklar için ölüm, hep çok uzaklarda ve soyuttur. İlk kez tanıyıp sevdiği birinin ölümü, onu somut gerçekle karşılaştırdı. Kendince bir şeyler yapmak istedi.

Cenaze töreni, 9 Ekim 2020 Cuma günüydü. Sabahleyin erkenden uyanıp kalktık. Kahvaltıdan sonra çıkmak için hazırlıklarımızı yaptık. Atacan, annesinin Fenerbahçe formasını bulup bir çantaya koydu.

Ona: “Formayı ne yapacaksın?” diye sordum.

“Cihan Dede’min tabutuna koyacağım. Sonsuza dek onunla uyusun.” diye yanıtladı beni. Bu yanıt karşısında eşim de ben de sustuk.

Arabamıza bindik. Evimize yakın bir yerden iki yakınımızı da aldık. İstanbul’un trafik karmaşası içinde Şehremini’deki cenaze evine ulaştık. Bir süre sonra Eski Kozlu Mezarlığının gasilhanesine geçtik. Cenaze töreni öncesinde ve sırasında Atacan, tabutun başından hiç ayrılmadı. Dualar okudu sürekli.

Sıra ölüyü gömmeye geldi. Cenaze sonsuz yatağına indirildi. Dokuz tahta kondu. Elbirliğiyle toprakla örtüldü. Çiçekler dikildi. Toprak sulandı. Atacan, formayı anımsayınca onu annesinin çantasından çıkardı. Mezara doğru yürüdü. Biraz geç kalmıştı. Formayı, oradakilere verdi. Topkapılı Cambaz Mehmet’in manevi akrabası olan merhumun oğlu Cengiz, Fenerbahçe formasını mezar taşına giydirdi. Atacan ulaşılmaz bir erinç içindeydi. Sonsuzluğa göçmüş bir yakınına karşı son görevini yapmış bir insanın mutluluğu içindeydi.

Bugüne dek iki hafta geçti. Forma aynı yerinde durmakta. Atacan uygun zamanda, gömütlüğe ziyarete gidecek. Asıl amacı, formanın orada durup durmadığına bakmak olsa gerek.

Atacan’ın futbol taraftarlığı tutucu, körü körüne değil. Farklı takımları destekleyenlere saygı göstergesi, yaptığı bu davranış. Barış içinde birlikte yaşamanın da gereği bu değil mi?

                                                                       Adil Hacıömeroğlu

                                                                       23 Ekim 2020