DİNLENCEDE DİNLENMEK (Dinlence Yazıları-4)

         İnsanlar, niye dinlenceye gider? Dinlenmek için tabi ki…

         Peki, insan nasıl dinlenir?  Dinlenmek, yan gelip yatmak mıdır sabahtan akşam, akşamdan sabaha dek?

         Kentteki yaşam yoğunluğunu, gittiğimiz yere taşımak mıdır dinlence? Yoksa hısım akraba, eş dost, cümbür cemaat bir eve tıkılıp yiyip içmek, denize girmek midir dinlenmek?

         Sorular uzayıp gider. Ben, dinlence deyince ne anlıyorum, bunu anlatayım burada. Çünkü her insanın dinlenceden anladığı birbirinden çok farklı. Dinlenmek de kişiden kişiye değişmekte.

         Yıllardır yaşamakta olduğum İstanbul, kimi zaman üstüme karabasan gibi çöker. Kendimi soluksuz sanırım o anlarda. İnsan kalabalığı üstüme üstüme gelir. Korna sesleri, motor gürültüleri kulaklarımı işitmez yapar. Gri ve karanın egemen olduğu kent, tinsel bir sıkıcılığın nedenidir çoğu kez. Neredeyse her gün bir koşturma içindeyiz şu koca kentte. Hep bir yerlere yetişme, geç kalma kaygısıyla tinsel bir gerilimin içindeyiz. Zamanın nasıl geçip gittiğini anlayamıyoruz bu koşturmaca içinde. Gün, çok kısa kentte…

         “Kentte insan, neyi özler?” diye sorsalar bana. “En çok sessizliği, zamanın ağır ağır akmasını, tenhalığı ve doğayı özlerim.” derim. İşte, dinlence anlayışımı da oluşturan bu.

         Neredeyse ülkemizin her ilinde ve birçok ilçesinde tanıdıklarım var. Yeni insanlarla tanışmayı, onlarla kısa zamanda dostluklar kurmayı severim. Zaten her gezimde onlarca insanla yeni dostluklar kurmaktayım. Hep aynı kişileri görmekten sıkılırım. Bu nedenle yeni dostları, yeni insanları yaşamıma sokmak, beni çok mutlu eder.

         Gittiğim yerlerde tanıdıklarımı pek aramam, zorunlu bir durum yoksa. Çünkü bu dostlarımla ya da akrabalarımla buluştuğumda söyleşiler uzun sürer. Böylece uzun olmayan dinlence günleri asıl amacının dışına taşar. Konukluk söz konusu olunca yeni kişileri tanımak, yeni yerleri keşfetmek amacı da suyu düşer. Bu nedenle hısım akraba, eş dost ziyaretlerini farklı zamanlarda yapmaktayım. Çünkü dinlence izlencesini bozmamaya özen gösteririm.

         Dinlencelerde kalabalık ortamlardan kaçmaktayım. Zaten dinlenceye gitmemin nedeni, İstanbul’un kalabalığından uzaklaşmak. Dinlencenin amacı, biraz da tekyaşam (inziva) değil mi?

         Kaldığımız yazlıkta, telefonlar çekmiyor çoğu zaman. İnternet de neredeyse yok! Televizyonu arada sırada izlemekteyiz. Yaşamımızda gazetede yok diyebilirim.  Önümüz deniz… Sessizlik egemen her yana… Farklı kuş sesleri, doğanın derin ezgisiyle tinsel varsıllık sağlamakta. Biraz yüzdükten sonra zeytin ağaçlarının gölgesinde doğanın sesine kulak vererek kitap okumak, eşsiz bir güzellik ve keyif.

         Gereksinmelerimizi karşılamak için markete gittiğimizde insanlarla karşılaşmaktayız. Arabamızı eyleyecek yer bulmak zor, her yerde olduğu gibi. Bahçedeki serinlik, markete gidip gelirken cehennem sıcağına dönmekte. Mürefte’de çay bahçelerinde denize karşı oturmak keyif verici. Buralarda oturanların çoğu okey oynamakta. Söyleşenler, çok az. Denizin görkemiyle baş başa kalanlar ise yok neredeyse. Deniz yüzeyindeki su, Çanakkale Boğazı’na doğru akmakta. Bunu gözlemlemek olanaklı. Bu akış, çoğu zaman büyük bir ırmağı andırmakta. Denizlerdeki akıntı ve dalgalardan erke üretmek niye düşünülmez?

         Dinlencede yalnızlığı sevmekteyim. Hem de çok… Bunu fırsat bilerek yeni denizlere kulaç atmak gerek. Ülkemiz tarih, doğa, kültür varsılı. Her gezimizde yeni yerler, yeni yapıtlar keşfetmek ne güzel!

         Dinlencede kişinin kendini dinlemesi gerek. İç sesine kulak vermeli insan.

         Zaman zaman köylere gitmekteyiz. Köyler, sonsuz bir evren bakıp anlayana. Gizli kalmış doğal, tarihsel, kültürel değerler yaşamakta buralarda. İçine girdikçe derinleşen bir enginlik var. Üreten ellere dokunmak, onların sesini işitmek, köylüleri anlamak, çiftçilerin yaşama dört elle sarılışını görmek insana erinç vermekte.

         Toprağı da toprağın üzerindekileri de gökyüzünü de çok seviyorum. Yer ve gökle baş başa kaldığımda içimdeki coşkulu sonsuzluk duygusu artrmakta. Kentte yaşamımın önündeki engeller yok olmakta birden. Doğa, toprak, deniz her türlü sayrılığın sağaltım yeri.

         Dinlencede okuduğum kitapların içerikleri daha da güzelleşmekte. Yediğim her lokmanın, içtiğim her yudum suyun, aldığım her soluğun tadı ve anlamı bir başka olmakta. Esen yelin getirdiği koku, kutsal bir soluk gibi. Geceyi gece gibi, gündüzü gündüz gibi yaşamakta insan. Gündüzleri doğanın gücünü, varsıllığını; geceleri ise başımı kaldırdığımda gökyüzünde sayılamayacak kadar yıldıza baktığımda evrenin sonsuzluğunu duyumsamaktayım. İşte, dinlencelerde beni doğanın içine içine çeken bu. Doyamadığım toprağı, sırrına erişemediğim göğü yaşamaktır ereğim.

         Dinlencelerde yaşam erkeme erke katmak için uğraşmaktayım. Yalnızlığım, doğayı dinlemek ve evrende bir damla olarak farkındalığımı artırmak için.

                                                                       Adil Hacıömeroğlu

                                                                       3 Ağustos 2023